Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'ΘΕΣ ΜΕ ΩΣ ΣΦΡΑΓΙΔΑ επί την καρδίαν σου,/ ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου·/ ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη,/ σκληρός ως Αδης ζήλος·/ περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής·/ ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,/ και ποταμοί ου συγκλύουσιν αυτήν'.
ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ, που είναι σήμερα, δεν πιστεύω. Ούτε στον προστάτη των ερωτευμένων, τον ξενέρωτο Αγιο Βαλεντίνο, επίσης. Και γιατί η κάθε μέρα μπορεί να είναι μέρα των ερωτευμένων και ο κάθε άγιος προστάτης των ερωτευμένων. Τώρα, γιατί έβαλα σαν πρώτο 'πεταχτό' στη στήλη ένα απόσπασμα από το 'Ασμα Ασμάτων' (δικός μου ο χωρισμός σε στίχους) και γιατί είναι 'ερωτική' η στήλη θα σας το εξομολογηθώ. Αφορμή έψαχνα να κάμω ένα 'πεταχτό' αφιέρωμα στον 'φτερωτό θεό...'.
Ο ΕΡΩΝΤΑΣ (μη μου σβήσετε το 'ν', παρακαλώ) είναι παιδί μου καλό πράμα άμα κατέεις να τονε κολαντρίζεις, άμα δεν κατέεις όμως... Πήγαινα Τετάρτη Γυμνασίου (σημερινή Α? Λυκείου) όταν μου το ?πε η μάνα μου. Ολα ήθελε να τα κολαντρίζει και τα κολάντριζε αυτή. Το όποιο 'θέλω' το ήθελε πάντα κάτω απ? το 'πρέπει'. Αχ ρε μάνα!
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ. Κολαντρίζω πάει να πει, μεταξύ των άλλων και διευθετώ κάτι με επιτηδειότητα. Τέλος διαλείμματος.
ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα, έγραψε αυτή, χρησιμοποιώντας τη ρήση του Βίκτωρα Ουγκώ, κάτω απ? την ερώτηση 'Τι εστί έρως;' του λευκώματός της. 'Ερως, έρως, σαλάμι του αέρος' έγραψε αυτός από κάτω, χρησιμοποιώντας τη μάγκικη γλώσσα της εποχής εκείνης, της δεκαετίας του 1960. Οτι ήταν ερωτευμένος, σχεδόν μέχρι θανάτου μαζί της, της το είπε ύστερα από 40 περίπου χρόνια! Τι θυμήθηκα τώρα!
ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ παθιασμένης σχέσης της θεάς Αφροδίτης με τον Αρη τον θεό του πολέμου, ο Ερωτας. Θεός κι αυτός, μικρότερης κατηγορίας βέβαια, αλλά θεός. Ενας θεός πανέμορφος, όπως η μάνα του, και παράφορος, όπως ο πατέρας του.
ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ στο Ορθόδοξο εορτολόγιο, γιορτάζει στις 25 Ιουνίου. Ακόμα και τραγούδι με τον τίτλο 'Αγιος Ερωτας' υπάρχει και το τραγουδάει ο Παντελής Θαλασσινός. Κρίμα και άδικο που ηττήθηκε κατά κράτος, όπως και ο Αγιος Υάκινθος, που του έκτισε εκκλησία ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, απ? τον ξενόφερτο Βαλεντίνο.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ απλός έρωτας, αυτό είναι πάθος αγιάτρευτο! Για σένα το γράφω Μήτσο, που όταν σου είπα ότι δεν είναι σωστό να μη μιλάς ούτε στη γυναίκα σου όταν χάνει η ομάδα μας μου απάντησες: 'Μα εγώ, Βαγγέλη, δεν είμαι σαν κι εσένα, εγώ είμαι άρρωστος Αεκτζής!'.
ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ ακούω στη φωνή σου/ και των αγγέλων τσ? ομορφιές τις βρίσκω στη μορφή σου. Απ? τον Ηλία τον Σταματάκη, ποιον άλλον (;) η μαντινάδα. Αιώνια ερωτευμένος αυτός.
ΚΑΠΟΤΕ Ο ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ, σε στιγμές αδυναμίας προφανώς υποσχέθηκε στην ερωμένη του και γνωστή εταίρα Φρύνη ότι θα της έδινε όποιο από τα έργα του θα ήθελε εκείνη. Επειδή, όμως, η πονηρή εταίρα δεν ήξερε ποιο ήταν το καλύτερο, για να το ζητήσει, σοφίστηκε το εξής τέχνασμα. Εβαλε έναν υπηρέτη της να ξυπνήσει νύχτα τον Πραξιτέλη και να του πει ότι έπιασε φωτιά το εργαστήρι και καταστράφηκαν πολλά από τα έργα του. Τότε αυτός πετάχτηκε σαν τρελός από το κρεβάτι του και τον ρώτησε αν ο 'Ερως και ο Σάτυρος' καταστράφηκαν. Ετρεξε τότε η Φρύνη κοντά του και του είπε να ησυχάσει, γιατί ήταν φάρσα. Την επομένη το θαυμάσιο έργο του 'Ερως' μετακόμιζε για το σπίτι της εταίρας (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της ιστορίας', εκδ. Σαββάλας).
ΤΡΙΑ ΑΠ? ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ τραγούδια της Ανδαλουσίας σε μετάφραση Anne Personnaz και Κώστα Νταντινάκη: α) 'Οταν πηγαίνεις στην εκκλησιά,/ βάζε ένα πέπλο στο πρόσωπο/ γιατί οι άγιοι, όσο άγιοι κι αν είναι,/ κατεβαίνουν απ? το τέμπλο'. β) 'Απ? το σπίτι μου στο δικό σου,/ μόνο ένα βήμα, μελαχρινή μου·/ μ? απ? το δικό σου στο δικό μου,/ αχ, πόσο μακρύς ο δρόμος'. γ) Να λες σ? εμένα να σε ξεχάσω/ είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω,/ σφυροκόπημα σε κρύο σίδερο/ και κουβέντα με τους πεθαμένους'.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου