ΔΥΣΚΟΛΗ, πολύ δύσκολη η διαχείριση της ήττας, ακόμη δυσκολότερη, ωστόσο, η διαχείριση της νίκης. Το συμπέρασμα μιας μεγάλης κουβέντας που κάναμε χθες με τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο. Με αφορμή τα αποτελέσματα των εκλογών κι ενώ η διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης βρισκόταν στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Τα παιδία παίζει...
ΤΟ ΚΟΥΚΙ και το ροβίθι/ εμαλώνανε στη βρύση/ και τα πιάνει η φακή/ και τα βάζει φυλακή/ κι έρχεται το μακαρόνι/ κι όλα τα ελευθερώνει. Ασχετο το παλιό αυτό παιδικό τραγουδάκι που μου ’ρθε στο μυαλό, θα μου πείτε. Καμιά αντίρρηση. Είναι όμως, θα συμφωνήσετε, σουρεαλιστικό...
«Η ΕΛΛΑΔΑ ποτέ δεν πεθαίνει, όπως πολλάκις το έχει αποδείξει! Μα φοβούμαι τα σκοτεινά μονοπάτια που ξαφνικά φωτίστηκαν εξαιτίας της λήθης, της άγνοιας και της μισαλλοδοξίας». Απ’ τα που γράφει εν είδει σχολίου στη σελίδα μου στο βιβλίο των προσώπων (facebook) με αφορμή τα προχθεσινά 'πεταχτά' η φίλη καθηγήτρια Ειρήνη Καλαϊτζάκη.
ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ το παραπάνω και αυτό που έγραψε την ίδια μέρα στη σελίδα μου στο βιβλίο των προσώπων, ο φίλος που υπογράφει ως Χάρης Αγαμέμνωνος: «Ενα από αυτά που με κάνουν και τρέμω από οργή είναι πως ένα κομμάτι από τους φόρους του έρμου του λαού θα πηγαίνει για πληρωμή ποιων; Ε, δεν το βάζει ο νους...». Παραθέτοντας ένα δημοσίευμα του Nooz.gr με τίτλο, «Κρήτη: Ψήφισαν Χρυσή Αυγή στα μαρτυρικά χωριά», κάτω από δύο άλλα ερωτήματα: «Μπορούμε να μιλάμε πια για ιερά και όσια στο νησί; Μπορούμε να πηγαίνουμε τους μαθητές σε προσκυνηματικούς τόπους έχοντας ψηλά το κεφάλι;». Η ευθύνη είναι ευθύνη, Χάρη!
«ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ διάθεση να κάτσουν στο τραπέζι, να συμφωνήσουν ποιo είναι το πρόβλημα, ποιος μπορεί να το διαχειριστεί, να γίνει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας (πραγματικής όχι κομματικής) και να δούνε τον κακομοίρη τον λαό, που τραβά τα όσα τραβά», γράφει μεταξύ των άλλων, την ίδια μέρα στην ίδια σελίδα ο φίλος Μιχάλης Ανδριανάκης. Κανένα σχόλιο εκ μέρους μου.
«ΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ όμως να θεωρήται ως γηραλέον εν έθνος αποτελούμενον από νέους ανθρώπους; Φαίνεται ότι η ζωή και το σφρίγος, τα διαπνέοντα την ψυχήν ενός εκάστου ατόμου, δεν είναι ομοφυή και ομοούσια με την ζωήν και το σφρίγος του άλλου». Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Π. Δημητρακόπουλου.
ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ ή μισοάδειο βλέπεις το ποτήρι, τον ρώτησα. Προς το παρόν δεν βλέπω κανένα ποτήρι, μου απάντησε. Βάλε σε παρακαλώ τα γυαλιά σου, Γιώργη!
«ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ που αποφασιζόταν ο εξοστρακισμός του Αριστείδη αυτός βρισκόταν στην αγορά. Λέγεται, λοιπόν, ότι κάποιος αγράμματος χωριάτης έδωσε το όστρακό του στον Αριστείδη, γιατί αυτόν πρωτοσυνάντησε και τον παρακάλεσε να γράψει επάνω το όνομα 'Αριστείδης'. Εκείνος παραξενεύτηκε και τον ρώτησε, αν ο Αριστείδης του είχε κάνει κάποιο κακό. 'Τίποτε' αποκρίθηκε ο χωρικός. 'Ούτε τον γνωρίζω καθόλου, αλλά με ενοχλεί να ακούω παντού να τον λένε δίκαιο'. Ο Αριστείδης δεν είπε τίποτε, αλλά έγραψε το όνομά του στο όστρακο και το έδωσε στον άνθρωπο». (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').
«Τ’ άστρα σκουριάσανε μες στην ομίχλη/ κι ο ήλιος στο μεγάλο του ταξί, μια λασπωμένη ρόδα που γυρίζει,/ έχει ξεχάσει από καιρό το δρόμο της ανατολής./ Το γέλιο το κρεμάσανε σ’ ένα ψηλό καμπαναριό/ για να σαρκάζει τις καμπάνες που εσίγησαν/ και στα σκελετωμένα δέντρα/ καρφώσαν τις ελεύθερες φωνές,/ σφιχτόδεσαν τη σκέψη,/ τρύπησαν το ποτάμι με λοστούς,/ ρίξανε μέσα σιδεριές,/ μα ένας χρυσός πετεινός μπορεί ν’ αλλάξει τον καιρό».
Από την ποιητική συλλογή του Αλέξη Ζερβάνου
'Ενας πίθηκος συλλογιέται'.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)
Χανιώτικα νέα (10.05.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου