...Να μπορούμε να μιλούμε και να κοιταζόμαστε στα μάτια δίχως να ντρεπόμαστε! Να μπορούμε να κρατούμε σφιχτά το χέρι ο ένας τ? αλλουνού, να νιώθουμε τους παλμούς της ζωής μας να αλληλοσυμπληρώνονται, να μεταγγίζονται από τον ένα στον άλλο!
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
«Κρύβομαι συχνά» μου εκμυστηρεύτηκε σε μια από τις συναντήσεις μας! «Οποτε βρω την ευκαιρία! Εστω και για κάποιο λεπτό ή ακόμη και δευτερόλεπτα της ώρας!
Ναι, βεβαίως είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο! Τα πάντα μπορούν να γίνουν όταν πολύ τα θελήσεις, όταν πολύ τα επιθυμήσεις, όταν μάθεις τον τρόπο να τα πραγματοποιείς!
«Κάθε που κρύβομαι» μου είπε, «ανοίγεται μπροστά στα μάτια μου ένας απίθανος κόσμος· κόσμος - κόσμημα! Ιδιος με αυτόν που θέλησαν να 'εκφράσουν' αυτοί που εφηύραν τη λέξη! Καταλαβαίνεις; Είναι ένας κόσμος γεμάτος από? ουσία!
Σκέψου: εργασία, δημιουργική κούραση, χαρά, συμμετοχή, πολλή πολλή αγάπη... μόνο κάποια από αυτά που υπάρχουν εκεί μα δεν θα με φτάσει ο χρόνος για να σου αναφέρω κι άλλα τώρα!
Είναι φορές που επιθυμώ πολύ -και κάποιες αρκετές το καταφέρνω- να υπάρξω συγχρόνως σε τούτον τον κόσμο μαζί με άλλα "παιδιά", όλων των ηλικιών! Ξεφεύγουμε μαζί και νιώθω πως τούτο είναι το... ιδανικό!
...Να μπορούμε να μιλούμε και να κοιταζόμαστε στα μάτια δίχως να ντρεπόμαστε! Να μπορούμε να κρατούμε σφιχτά το χέρι ο ένας τ? αλλουνού, να νιώθουμε τους παλμούς της ζωής μας να αλληλοσυμπληρώνονται, να μεταγγίζονται από τον ένα στον άλλο! Δίχως να χάνουμε δύναμη! Το αντίθετο συμβαίνει!
Και τότε οι παλμοί μας γίνουνται ήχοι, κοινός ο ρυθμός, ρυθμός που αλλάζει! Δημιουργείται μουσική -συμμετοχή ισάξια κι ίσα τα ύψη μας- μαζί χορεύουμε, πορευόμαστε, αιωρούμαστε!
Γελούν οι αίσθησες, τα μάτια, η καρδιά μας! Τότε είναι που γελά η ψυχή μας κι εμεις μαζί! Σωστό πανηγύρι· τούτο είναι η ζωή!
Μπορούσα ακόμη κι άλλα τόσα να σου πω αλλά αρχίζει και τελεύει ο? χρόνος, αυτός ο λίγος ο κοινός μας για σήμερα!
Νιώθω παράξενα όμορφα που μπόρεσα να στο περιγράψω αυτό που νιώθω όταν κρύβομαι από τούτο το... 'χάος το εκεί έξω' που να ονομάζουμε 'σύγχρονο τρόπο ζωής'!
Αυτό που δεν έχει καμιά σχέση με το κόσμημα που θα ?πρεπε να χαιρόμαστε· πράγματα απλά, ουσίας κι ανθρώπινης ανάγκης!
Τέλος χρόνου λοιπόν!
Καλημέρα! Καλή η μέρα σου να 'ναι!
Συνέχισε να ζεις αφού πολύ το θες και σύντομα θα ξαναβρεθούμε στον ίδιο κόσμο που εγώ κι εσύ επιθυμείς!
Καλήν αντάμωση, το συντομότερο...»
Αυτά ήταν, όπως μου τα είπε!
Προσυπογράφω...
Χανιώτικα νέα (30.01.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου