Θωρούμε πια περισσότερο με τα μάτια της ψυχής, αντιλαμβανόμαστε καθαρότερα ποιο το χρέος μας σε τούτη την εποχή, ποιο το χρέος μας απέναντι στον άνθρωπο που δεν ζητά, μα χρειάζεται τη βοήθειά μας. Είμαστε κατά πολύ περισσότερο εκεί, δίπλα του, μαζί του παρόντες, όμορφα δοσμένοι να δώσουμε το χέρι μας· ό,τι μπορεί ο καθένας, το μικρό το μέγα!
ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Εμείς είμαστε εδώ!
Πάνε κάμποσες Τετάρτες που δεν τα είπαμε λόγω των αργιών που όλες τους πέσανε και 'φάγανε' τα 'Ευθύβολα' και έτσι εκτός του ότι έχασε? η Βενετιά βελόνι... και η στήλη έχασε όλο αυτό το εορταστικό κλίμα, αλλά και το ευχολόγιο που "δίνει και παίρνει" εξαιτίας της εποχής.
Δεν θα παραλείψω όμως έστω και με καθυστέρηση? απολύτως δικαιολογημένη ως είπαμε και παραπάνω, να ευχηθώ όλα τα καλύτερα για όλους και πάνω απ? όλα υγεία, δύναμη κι υπομονή.
Εχοντας κατά νου και τη ρήση του μεγάλου Κρητικού στοχαστή του Νίκου Καζαντζάκη: «δοξάρι είμαι στα χέρια σου Θε μου, τέντωσέ με κι ας σπάσω» να συνειδητοποιήσουμε πως μέσα μας κρύβουμε τεράστιες δυνάμεις.
Αυτό πρέπει να έχουμε εντός μας και να μη πτοούμαστε από αναποδιές και δυσκολίες. Εξάλλου πηγές δύναμης υπάρχουν παντού όπως πάντοτε υπήρχαν και από σημεία που δεν θα το περίμενες. Αρκεί να έχει κάποιος τις αισθήσεις του ανοιχτές και εν εγρηγόρσει?
Ολο αυτό τον καιρό 'νιώθω' στον αέρα να αιωρείται το 'εμείς', αγκαλιά με τη λέξη 'αλληλεγγύη', η ουσία της ανιδιοτελούς προσφοράς και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, εάν το συγκρίνουμε με παλαιότερες εποχές.
Κυρίως αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο την ανάγκη κυρίως αυτών που μπορούν να προσφέρουν από το υστέρημά τους! Κάτι που στις δύσκολες ημέρες μας αποκτά ακόμη περισσότερη αξία κι ίσως αυτό να είναι από τα 'θετικά' της κρίσης.
Θωρούμε πια περισσότερο με τα μάτια της ψυχής, αντιλαμβανόμαστε καθαρότερα ποιο το χρέος μας σε τούτη την εποχή, ποιο το χρέος μας απέναντι στον άνθρωπο που δεν ζητά, μα χρειάζεται τη βοήθειά μας. Είμαστε κατά πολύ περισσότερο εκεί, δίπλα του, μαζί του παρόντες, όμορφα δοσμένοι να δώσουμε το χέρι μας· ό,τι μπορεί ο καθένας, το μικρό το μέγα!
Αισθάνομαι λοιπόν πως έχει δημιουργηθεί ένα τσουνάμι που έχει συμπαρασύρει πολύ κόσμο που συμβαδίζει και συμπαρίσταται όπου μπορεί για να κρατήσει ψηλά την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Και παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία όλο αυτό που συντελείται τριγύρω μας, όταν για μια ακόμη φορά έχουμε γίνει μάρτυρες εκείνων των άλλων που 'αλληλοσπαράσσονται' για να σώσει ο καθένας το τομάρι του, τούτη τη φορά με φόντο τις... λίστες!
Ολοι εκείνοι, το μόνο σίγουρο είναι πως ποτέ τους δεν θα βιώσουν τη μεγαλοσύνη αυτού του λαού που στην πλειοψηφία του έχει αποτινάξει από πάνω του τα πράσινα, μπλε και κόκκινα σκουφάκια και μαθαίνει από την αρχή να κοιτά με καθάριο βλέμμα τον απέναντί του στα μάτια.
Το ζητούμενο πλέον είναι να οικοδομηθεί γερά αυτό το 'εμείς' και να μπορέσουμε να το διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού και να το προσέχουμε και μετά, όταν θα έχουμε περάσει μέσα από τις συμπληγάδες της κρίσης που βιώνουμε. Κυρίως να το μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας!
Χανιώτικα νέα (09.01. 2012)
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Εμείς είμαστε εδώ!
Πάνε κάμποσες Τετάρτες που δεν τα είπαμε λόγω των αργιών που όλες τους πέσανε και 'φάγανε' τα 'Ευθύβολα' και έτσι εκτός του ότι έχασε? η Βενετιά βελόνι... και η στήλη έχασε όλο αυτό το εορταστικό κλίμα, αλλά και το ευχολόγιο που "δίνει και παίρνει" εξαιτίας της εποχής.
Δεν θα παραλείψω όμως έστω και με καθυστέρηση? απολύτως δικαιολογημένη ως είπαμε και παραπάνω, να ευχηθώ όλα τα καλύτερα για όλους και πάνω απ? όλα υγεία, δύναμη κι υπομονή.
Εχοντας κατά νου και τη ρήση του μεγάλου Κρητικού στοχαστή του Νίκου Καζαντζάκη: «δοξάρι είμαι στα χέρια σου Θε μου, τέντωσέ με κι ας σπάσω» να συνειδητοποιήσουμε πως μέσα μας κρύβουμε τεράστιες δυνάμεις.
Αυτό πρέπει να έχουμε εντός μας και να μη πτοούμαστε από αναποδιές και δυσκολίες. Εξάλλου πηγές δύναμης υπάρχουν παντού όπως πάντοτε υπήρχαν και από σημεία που δεν θα το περίμενες. Αρκεί να έχει κάποιος τις αισθήσεις του ανοιχτές και εν εγρηγόρσει?
Ολο αυτό τον καιρό 'νιώθω' στον αέρα να αιωρείται το 'εμείς', αγκαλιά με τη λέξη 'αλληλεγγύη', η ουσία της ανιδιοτελούς προσφοράς και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, εάν το συγκρίνουμε με παλαιότερες εποχές.
Κυρίως αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο την ανάγκη κυρίως αυτών που μπορούν να προσφέρουν από το υστέρημά τους! Κάτι που στις δύσκολες ημέρες μας αποκτά ακόμη περισσότερη αξία κι ίσως αυτό να είναι από τα 'θετικά' της κρίσης.
Θωρούμε πια περισσότερο με τα μάτια της ψυχής, αντιλαμβανόμαστε καθαρότερα ποιο το χρέος μας σε τούτη την εποχή, ποιο το χρέος μας απέναντι στον άνθρωπο που δεν ζητά, μα χρειάζεται τη βοήθειά μας. Είμαστε κατά πολύ περισσότερο εκεί, δίπλα του, μαζί του παρόντες, όμορφα δοσμένοι να δώσουμε το χέρι μας· ό,τι μπορεί ο καθένας, το μικρό το μέγα!
Αισθάνομαι λοιπόν πως έχει δημιουργηθεί ένα τσουνάμι που έχει συμπαρασύρει πολύ κόσμο που συμβαδίζει και συμπαρίσταται όπου μπορεί για να κρατήσει ψηλά την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Και παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία όλο αυτό που συντελείται τριγύρω μας, όταν για μια ακόμη φορά έχουμε γίνει μάρτυρες εκείνων των άλλων που 'αλληλοσπαράσσονται' για να σώσει ο καθένας το τομάρι του, τούτη τη φορά με φόντο τις... λίστες!
Ολοι εκείνοι, το μόνο σίγουρο είναι πως ποτέ τους δεν θα βιώσουν τη μεγαλοσύνη αυτού του λαού που στην πλειοψηφία του έχει αποτινάξει από πάνω του τα πράσινα, μπλε και κόκκινα σκουφάκια και μαθαίνει από την αρχή να κοιτά με καθάριο βλέμμα τον απέναντί του στα μάτια.
Το ζητούμενο πλέον είναι να οικοδομηθεί γερά αυτό το 'εμείς' και να μπορέσουμε να το διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού και να το προσέχουμε και μετά, όταν θα έχουμε περάσει μέσα από τις συμπληγάδες της κρίσης που βιώνουμε. Κυρίως να το μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας!
Χανιώτικα νέα (09.01. 2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου