ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

ίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΔΥΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ και της θλίψης το μονοξείδιο του άνθρακα. Ανατολικά του θυμού και της αγανάκτησης πάλι το μονοξείδιο του άνθρακα. Σε μια πρώτη ανάγνωση. Σε μια δεύτερη. Δυτικά του πόνου και της θλίψης ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ανατολικά του θυμού και της αγανάκτησης το ίδιο επίσης τεράστιο ερωτηματικό. Γιατί να φύγει, έτσι όπως έφυγε, η Ανοιξη την άνοιξη;

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΦΟΙΤΗΤΕΣ (ο ένας Χανιώτης) που βρήκαν τον θάνατο τις προάλλες από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού στη Λάρισα ο λόγος στο πρώτο σημερινό πεταχτό. Θάνατος από ένα μαγκάλι! Θάνατος από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού... Στην Ελλάδα των μνημονίων. Σωτήριον (τρόπος του λέγειν) έτος 2013 μ.Χ.

ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τη μάχη της ζωής που δίνουν οι άλλοι τρεις φοιτητές. Να μείνουν μόνο στην αγωνία οι δικοί τους και να μην τους ρημάξει κι αυτούς ο αβάσταχτος πόνος του χαμού.

Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ, γλυκύτατόν μου τέκνον που έδυ σου το κάλλος! Ο επιτάφιος θρήνος της Μάνας του Χριστού. Ο επιτάφιος θρήνος της κάθε μάνας που χάνει το βλαστάρι της, όπως κακηώρα το έχασαν οι μανάδες των φοιτητών της Λάρισας. Δεν λησμονούνται οι νεκροί όταν δεν τους ξεχνούμε. Ούτε ο πόνος λησμονιέται και θεραπεύεται, ωστόσο. Προπάντων ο πόνος των γονιών που χάνουν τα παιδιά τους...

Η ΖΩΗ, ΠΑΝΤΩΣ, συνεχίζεται. Τα όποια κεριά ανάβουν οι πολλοί στο μανουάλι της μνήμης σβήνουν γρήγορα. Η πλήθουσα αγορά των μεταπρατών που διατιμώνται τα αδιατίμητα εξακολουθεί να λειτουργεί. Η καθημερινότητα του καθενός είναι εδώ. Τα γεγονότα τρέχουν κι άντε να τα προλάβεις.

'ΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΙΟ ΨΗΛΟ κλαρί καθίζει το αηδόνι/ και αρχινά να κελαηδεί η άνοιξη ζυγώνει'. Ωραίος ο Εννιαχωριανός, ωραία και η μαντινάδα του. Πραγματικά ανοιξιάτικη που, όπου να ’ναι, πιστή στο ραντεβού της καταφθάνει.

ΣΕ ΤΡΙΑΚΟΣΙΑ ΕΙΚΟΣΙ (320) δισεκατομμύρια ευρώ θα φθάσουν τα οφέλη από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στον ελλαδικό χώρο, εκτιμά ο ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης Αντώνης Φώσκολος. Απ’ την εκτίμησή του και στις γεωτρήσεις για την εξόρυξη με το καλό! Λέτε;

ΔΩΣΕ ΚΑΙ Σ’ ΕΜΕΝΑ, μπάρμπα! Δώσε και σ’ εμένα, μπάρμπα! Δώσε και σ’ εμένα, μπάρμπα!... Γονυπετείς τους είδα τους ελεγκτές παύλα δανειστές μας να μας εκλιπαρούν για λίγο πετρέλαιο. Στο όνειρό μου. Ακου μπάρμπας!

'ΚΑΠΟΤΕ οι Ακραγαντίνοι είχαν στείλει ως πρεσβευτή σε μια μικρή και ασήμαντη πόλη τον πλούσιο συμπολίτη τους Τελλία, ο οποίος ήταν μικρόσωμος και άσχημος, αλλά είχε λαμπρό χαρακτήρα και κοφτερό μυαλό. Μόλις, λοιπόν, ανέβηκε στο βήμα για να μιλήσει στη συνέλευση των πολιτών της μικρής αυτής πόλης, το πλήθος ξέσπασε σε ηχηρά γέλια, επειδή είδαν πως ήταν πολύ κατώτερος από την ιδέα που είχαν γι’ αυτόν. Ο Τελλίας τότε χωρίς να ταραχτεί, παίρνοντας τον λόγο τους διέκοψε και τους είπε να μην απορούν. Γιατί, συνέχισε ο Τελλίας, οι Ακραγαντίνοι στις ένδοξες και ονομαστές πόλεις συνηθίζουν να στέλνουν ως αντιπροσώπους τους όσους ξεχωρίζουν στην ομορφιά, ενώ στις ασήμαντες και χωρίς καμία αξία όσους είναι όμοιοι με τις πόλεις αυτές'. (Από το βιβλίο 'Η αλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. Σαββάλας).

'Η λησμονημένη είναι ο στρατιώτης που σταυρώθηκε/ η λησμονημένη είναι το ρολόγι που σταμάτησε/ η λησμονημένη είναι το κλωνάρι που άναψε/ η λησμονημένη είναι η βελόνα που έσπασε/ η λησμονημένη είναι ο επιτάφιος που άνθισε/ η λησμονημένη είναι το χέρι που σημάδεψε/ η λησμονημένη είναι η πλάτη που ανατρίχιασε/ η λησμονημένη είναι το φιλί που αρρώστησε/ η λησμονημένη είναι το μαχαίρι που ξαστόχησε/ η λησμονημένη είναι η λάσπη που ξεράθηκε/ η λησμονημένη είναι ο πυρετός που έπεσε'.
Από το ποίημα 'Η λησμονημένη' του Μίλτου Σαχτούρη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)