ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ η 24η Ιουλίου 2074! Αυτό δείχνει το ημερολόγιο, το λεγόμενο ημερολόγιο τέλος πάντων… Σαν σήμερα, θυμούνται μερικοί, ότι σ’ αυτόν τον τόπο που εξακολουθεί να λέγεται Ελλάδα κι ας έχουν καταργηθεί τα ελληνικά από επίσημα γλώσσα εδώ και 10 χρόνια, γιορταζόταν κάποτε η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που έγινε πριν 100 ακριβώς χρόνια, στις 24 Ιουλίου 1974. 

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ η 24η Ιουλίου 2074! Αυτό δείχνει το ημερολόγιο, το λεγόμενο ημερολόγιο τέλος πάντων… Σαν σήμερα, θυμούνται μερικοί, ότι σ’ αυτόν τον τόπο που εξακολουθεί να λέγεται Ελλάδα κι ας έχουν καταργηθεί τα ελληνικά από επίσημα γλώσσα εδώ και 10 χρόνια, γιορταζόταν κάποτε η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που έγινε πριν 100 ακριβώς χρόνια, στις 24 Ιουλίου 1974. Καμιά διάθεση για κανέναν εορτασμό, ωστόσο. Ούτε απ’ τους γνωστούς – άγνωστους κυβερνώντες ούτε απ’ τους κατοίκους του τόπου. Η πρόταση κάποιων γερόντων για αναβίωση ενός έστω στοιχειώδους εορτασμού έπεσαν βλέπετε στο κενό πριν από λίγες μέρες με το που διατυπώθηκε…

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ περνούν και οι μνήμες ατονούν… Τα χρόνια περνούν και τα επερχόμενα γεγονότα επικαλύπτουν τα προηγούμενα… Τα χρόνια περνούν κι αν όχι τα πάντα όλα εν μια νυκτί, τα περισσότερα, πάντως, και σταδιακά, αλλάζουν. Ποια θα ’ναι άραγε η εν Ελλάδι κατάστασις, να μην πούμε πολλά, ύστερα από 60 χρόνια;

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑ κάμποσο αν θα έγραφα το πρώτο “πεταχτό”, όπως κατέβηκε εν είδει ονείρου καλοκαιρινού μεσημεριού με το που βρέθηκα κρατώντας το μολύβι μου, ενώπιον της λευκής σελίδας. “Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/ και μυρσίνη εσύ δοξαστική/ μη παρακαλώ σας μη/ λησμονάτε τη χώρα μου”… Το δεύτερο, ωστόσο, ήρθε από μόνο του. Μαζί με τους παραπάνω στίχους του Οδυσσέα Ελύτη…

“Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι το χειρότερο πολίτευμα, με την εξαίρεση όλων των άλλων που έχουν δοκιμαστεί”. Εχω χρησιμοποιήσει κι άλλη φορά “στα πεταχτά” τη φράση αυτή του Ουίνστον Τσώρτσιλ. Επανέρχομαι και σήμερα, που γιορτάζουμε (;) την 40η επέτειο της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, σ’ αυτήν.

ΚΑΜΙΑ αντίρρηση! Δεν έχουν γίνει όλα όσα έπρεπε να έχουν γίνει αυτά τα σαράντα χρόνια στην πατρίδα μας. Καμία αντίρρηση! Πολλά απ’ αυτά που έγιναν, έτσι όπως και από όποιους έγιναν, ήταν στραβά και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και “εγκληματικά”. Πάντα, όμως, ήταν και το σπουδαιότερο, εξακολουθεί να είναι εδώ ο λαός για να τα διορθώσει, κατά τις προσδοκίες του. Κι αυτό μόνο λίγο δεν είναι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Μπορεί να είναι η δημοκρατία το χειρότερο πολίτευμα, δεν υπάρχει ωστόσο καλύτερο.

ΩΣΤΟΣΟ κάθε μέρα πληθαίνουν οι νεκροί απ’ τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας. Ξεπέρασαν τους εξακόσιους χθες. Παραείναι βαρύς ο φόρος αίματος που πληρώνουν ο άμαχοι, το ένα τρίτο των οποίων, σύμφωνα με τη Γιούνισεφ, είναι παιδιά. Χώρια οι τραυματίες, χώρια οι πρόσφυγες. Στο κενό οι προτάσεις για εκεχειρία. Εδώ υπάρχουν συμφέροντα κι αν δεν ικανοποιηθούν εκεχειρία δεν θα γίνει. Ωστόσο, οι Πόντιοι Πιλάτοι νίπτουν και ξανανίπτουν τας χείρας των…

ΠΙΘΑΝΟΝ κατά λάθος κατερρίφθη από Ρώσους αυτονομιστές το μαλαισιανό αεροσκάφος, λένε τώρα Αμερικανοί αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών. Μένουμε εδώ. Περιμένοντας τους Ρώσους συναδέλφους των να δηλώσουν κι αυτοί με τη σειρά τους σε ποιους οφείλεται το πιθανόν λάθος…

ΟΤΑΝ Ο Πεισίστρατος με δόλο πήρε την εξουσία και έγινε τύραννος, ο Σόλων αντέδρασε κατηγορώντας τους συμπατριώτες του και λέγοντάς τους: “Ο καθένας από σας μόνος του περπατάει με βήμα αλεπούς όλοι όμως μαζί είσαστε χήνες!”. Υστερα κρέμασε τα όπλα του έξω από την πόρτα του σπιτιού του, δηλώνοντας έτσι την απογοήτευση και την άρνησή του ν’ ασχοληθεί άλλο με την πολιτική. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/ και μυρσίνη εσύ δοξαστική/ μη παρακαλώ σας μη/ λησμονάτε τη χώρα μου!/ Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά/ στα ηφαίστεια κλήματα σειρά/ και τα σπίτια πιο λευκά/ στου γλαυκού το γειτόνεμα!/ Της Ασίας αν αγγίξει απ’ τη μια/ της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά/ στον αιθέρα στέκει να/ και στη θάλασσα μόνη της!/ Και δεν είναι μήτε ξένου λογισμός/ και δικού της μήτε αγάπη μια/ μόνο πένθος αχ παντού/ και το φως ανελέητο!/ Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό/ τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό/ τους παλιούς φίλους καλώ/ με φοβέρες και μ’ αίματα”.
Από το “Αξιον Εστί” του Οδυσσέα Ελύτη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (24.07.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-140/#ixzz38No239t4
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook