Υποστολή σημαίας οι δάσκαλοι δεν κάνουν. Χαρά το χρέος τους να σώζουν όσο γίνεται περισσότερους αστερίες! Χαρά τους η χαρά των μαθητών τους να κολυμπούν σε καθαρές θάλασσες! Δεν αποπαίδισεν ο κλάδος των δασκάλων δόξα τω Θεώ!
Δείτε περισσότερα... ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Η ιστορία του αστερία
«Σε μια παραλία η θάλασσα ξέβρασε χιλιάδες αστερίες. Ενα νεαρό παιδί παίρνει έναν – έναν αστερία και τον ρίχνει στη θάλασσα. Ενας ηλικιωμένος πλησιάζει το παιδί και το ρωτάει: “Τι κάνεις;”. “Σώζω αυτούς τους αστερίες”, του απάντησε. “Μα είναι χιλιάδες οι αστερίες, δεν μπορείς να τους σώσεις όλους”. Το παιδί παίρνει έναν αστερία από την αμμουδιά, του τον δείχνει και του λέει: “Αυτός όμως θα σωθεί”. Και τον ρίχνει στη θάλασσα». Ωραία και πολύ διδακτική ταυτόχρονα, η ιστορία του αστερία, που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο σε βιντεάκι και την οποία εν είδει συμπληρωματικού σχολίου παρέθεσε η και παλιά μου συμμαθήτρια στο Γυμνάσιο Βάμου, δασκάλα – ποιήτρια Πόπη Γαβριλάκη – Λαμπρινέα, κάτω από την ανάρτηση που έκανε στη σελίδα της στο βιβλίο των προσώπων (φέισμπουκ) του κειμένου της με τίτλο “Στον απόηχο ενός μαθητικού συνεδρίου… ή αλλιώς ηττηθήκαμε” (βλ. “Χ.Ν.”, 19/5/2015) η και δασκάλα πληροφορικής στο ίδιο… “ένδοξο πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί” σχολείο Ειρήνη Καλαϊτζάκη.
Λέει πολλές αλήθειες, “κοφτερές σαν μαχαίρια”, η γνωστή και για την ευαισθησία και τον αγώνα της στη διάσωση της ομορφιάς του τόπου μας, καλή μου φίλη, στο περί ου ο λόγος κείμενό της. Κάποια αποσπάσματα απ’ αυτό: «Και κάπου ανάμεσα στους στόχους, την οργάνωση και την εκτέλεση, χάθηκε το μέτρο». «Μια αίθουσα άδεια, έτοιμη να καταπιεί κάθε προσπάθεια που με τόσο κόπο έφτασε μέχρι τα χαρτιά της». «Σε μια χώρα που όλα απαξιώνονται -από τους θεσμούς μέχρι τις αξίες- μετατρέπουμε τη χαρά για μάθηση και δημιουργία σε αποστροφή και μίσος. Στήνουμε εύκολα παραστάσεις, για ρόλους με ισχυρή παρουσία, μόνο στα δυνατά φώτα»… Ετσι είναι, Ειρήνη, καμία αντίρρηση, όμως όπως σου έγραψα: «Εκεί που (νομίζουν ότι) μας νικούν, επιστρέφουμε και τους νικούμε. Ο αγώνας συνεχίζεται. Το καλό και το κακό συνυπήρχαν, συνυπάρχουν και θα συνυπάρχουν. Υποστολή σημαίας οι δάσκαλοι, όπως εσένα, Ειρήνη, δεν κάνουν. Χαρά το χρέος τους να σώζουν όσο γίνεται περισσότερους αστερίες! Χαρά τους η χαρά των μαθητών τους να κολυμπούν σε καθαρές θάλασσες! Δεν αποπαίδισεν ο κλάδος των δασκάλων δόξα τω Θεώ!
«Σε μια παραλία η θάλασσα ξέβρασε χιλιάδες αστερίες. Ενα νεαρό παιδί παίρνει έναν – έναν αστερία και τον ρίχνει στη θάλασσα. Ενας ηλικιωμένος πλησιάζει το παιδί και το ρωτάει: “Τι κάνεις;”. “Σώζω αυτούς τους αστερίες”, του απάντησε. “Μα είναι χιλιάδες οι αστερίες, δεν μπορείς να τους σώσεις όλους”. Το παιδί παίρνει έναν αστερία από την αμμουδιά, του τον δείχνει και του λέει: “Αυτός όμως θα σωθεί”. Και τον ρίχνει στη θάλασσα». Ωραία και πολύ διδακτική ταυτόχρονα, η ιστορία του αστερία, που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο σε βιντεάκι και την οποία εν είδει συμπληρωματικού σχολίου παρέθεσε η και παλιά μου συμμαθήτρια στο Γυμνάσιο Βάμου, δασκάλα – ποιήτρια Πόπη Γαβριλάκη – Λαμπρινέα, κάτω από την ανάρτηση που έκανε στη σελίδα της στο βιβλίο των προσώπων (φέισμπουκ) του κειμένου της με τίτλο “Στον απόηχο ενός μαθητικού συνεδρίου… ή αλλιώς ηττηθήκαμε” (βλ. “Χ.Ν.”, 19/5/2015) η και δασκάλα πληροφορικής στο ίδιο… “ένδοξο πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί” σχολείο Ειρήνη Καλαϊτζάκη.
Λέει πολλές αλήθειες, “κοφτερές σαν μαχαίρια”, η γνωστή και για την ευαισθησία και τον αγώνα της στη διάσωση της ομορφιάς του τόπου μας, καλή μου φίλη, στο περί ου ο λόγος κείμενό της. Κάποια αποσπάσματα απ’ αυτό: «Και κάπου ανάμεσα στους στόχους, την οργάνωση και την εκτέλεση, χάθηκε το μέτρο». «Μια αίθουσα άδεια, έτοιμη να καταπιεί κάθε προσπάθεια που με τόσο κόπο έφτασε μέχρι τα χαρτιά της». «Σε μια χώρα που όλα απαξιώνονται -από τους θεσμούς μέχρι τις αξίες- μετατρέπουμε τη χαρά για μάθηση και δημιουργία σε αποστροφή και μίσος. Στήνουμε εύκολα παραστάσεις, για ρόλους με ισχυρή παρουσία, μόνο στα δυνατά φώτα»… Ετσι είναι, Ειρήνη, καμία αντίρρηση, όμως όπως σου έγραψα: «Εκεί που (νομίζουν ότι) μας νικούν, επιστρέφουμε και τους νικούμε. Ο αγώνας συνεχίζεται. Το καλό και το κακό συνυπήρχαν, συνυπάρχουν και θα συνυπάρχουν. Υποστολή σημαίας οι δάσκαλοι, όπως εσένα, Ειρήνη, δεν κάνουν. Χαρά το χρέος τους να σώζουν όσο γίνεται περισσότερους αστερίες! Χαρά τους η χαρά των μαθητών τους να κολυμπούν σε καθαρές θάλασσες! Δεν αποπαίδισεν ο κλάδος των δασκάλων δόξα τω Θεώ!
Χανιώτικα νέα (25.05.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/effimes-mnies-7/#ixzz3b9GzWry5
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου