Ο ποιμήν ο καλός
Καλά στην υγεία του ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης, πήρε εξιτήριο από το Νοσοκομείο… Και η καρδιά μας πήγε στον τόπο της! Ενας από τους τελευταίους, για μένα και όχι μόνο, ορισμούς καλής είδησης, μετά… σχολίου.
Έντονη η ανησυχία όλων μας τις προάλλες, όταν παραμονή της Μεγάλης των Εισοδίων της Θεοτόκου γιορτής, κυκλοφόρησε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης η είδηση ότι ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος Αθανασιάδης λιποθύμησε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πιστών, κατά τη διάρκεια του εσπερινού στον εορτάζοντα Ιερό Ναό της Παναγίας, στα Νέα Αλάτσατα Ηρακλείου και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο για εξετάσεις. Δεν ήταν κάτι σοβαρό, δόξα τω Θεώ… Τίποτα το ανησυχητικό δεν έδειξαν οι εξετάσεις που έγιναν, η κούραση ήταν σύμφωνα με τους γιατρούς το “αίτιο” και απλώς “σύστησαν” στον σεβασμιώτατο… ξεκούραση.
Μια ζωή όρθιο μπροστά σε μια ωραία Πύλη, “ευλογούντα και αγιάζοντα” πάντας ημάς, τον θυμάμαι τον και για 31 χρόνια μητροπολίτη Κυδωνίας & Αποκορώνου, εδώ και 10 χρόνια αρχιεπίσκοπο Κρήτης. Από τότε που τον πρωτογνώρισα δίπλα στον παππού, στη Μητρόπολη Κισάμου & Σελίνου, ως πρωτοσύγκελλο στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Να μοιράζει αντίδωρο την καρδιά του σ’ όλους μας, ως ανθρώπινα πρόσωπα, ανεξάρτητα «τι Θεό πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε». Κοιμάται ποτέ αυτός ο άνθρωπος; η απορία μου στην αρχή. Και κοντά σ’ αυτήν μια άλλη. «Και καλά δεν κοιμάται, δεν κουράζεται και ποτέ δεν προσέχει καθόλου, μα καθόλου τον εαυτόν του;».
«Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Κανόνας στη ζωή του αρχιεπισκόπου Κρήτης Ειρηναίου, η ρήση του Χριστού. Να σας έχει πάντα καλά και “εις έτη πολλά”, Σεβασμιότατε!
Κι αυτό, ωστόσο, λίγο δεν είναι…
«Ακούω πως στη Νέα Υόρκη/ στη γωνιά του Δρόμου και του Μπροντγουαίη/ ένας άνθρωπος στέκει κάθε βράδυ τους μήνες του χειμώνα/ και τους άστεγους, που συνάζονται κει πέρα,/ άσυλο για τη νύχτα βρίσκει, παρακαλώντας τους διαβάτες./ Μ’ αυτό, ο κόσμος δε θ’ αλλάξει/ οι σχέσεις των ανθρώπων δε θα καλυτερέψουν/ η εποχή της εκμετάλλευσης δε θα συντομευτεί./ Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι έχουνε άσυλο για μια νύχτα/ δε θα τους δέρνει για μια νύχτα ο άνεμος/ το χιόνι που γι’ αυτούς προοριζόταν στον δρόμο θε να πέσει./ Μην αφήσεις ακόμη το βιβλίο που διαβάζεις, άνθρωπε./ Μερικοί άνθρωποι, έχουνε άσυλο για μια νύχτα/ δε θα τους δέρνει για μια νύχτα ο άνεμος/ το χιόνι που γι’ αυτούς προοριζόταν, στο δρόμο θε να πέσει./ Αλλά μ’ αυτό, ο κόσμος δε θ’ αλλάξει/ οι σχέσεις των ανθρώπων δε θα καλυτερέψουν/ η εποχή της εκμετάλλευσης δε θα συντομευθεί». Το ποίημα “Νυχτερινό Ασυλο” του Μπέρτολτ Μπρεχτ (Μετάφραση: Μάριου Πλωρίτη.
Με αφορμή την πρόθεση της Δημ. Αρχής Χανίων να μετατρέψει το, επί της οδού Κύπρου στο κάτω Κουμ Καπί, κτήριο της Φιλαρμονικής σε Υπνωτήριο Αστέγων, το παραπάνω ποίημα.
Χωρίς σχόλια. Πλην αυτού που υπονοείται στον τίτλο της Στάσης.
Η αλληλογραφία μας
Παύλο Πολυχρονάκη, πρώην δ/ντή Φυλακών, συγγραφέα, ποιητή, Μαρμαράς Χανίων: Πραγματικά “ποιητικό ευαγγέλιο αγάπης”, όπως επισημαίνει και η κοινή μας φίλη και καταξιωμένη γιατρός – λογοτέχνις – ποιήτρια Πηνελόπη Ντουντουλάκη στον πρόλογό της, η ποιητική σου συλλογή “Ανοιξη ψυχής”, που μόλις κυκλοφορήθηκε. Κατάπολλα ευχαριστώ για την αποστολή της και για την ιδιαίτερα θερμή αφιέρωση. Είσαι ανεξάντλητος, “ατελείωτος”… τελικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου