ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Μίλα για το φεγγάρι

                                                           


Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
[Ο πλανητάρχης έστω κι αν είναι απερχόμενος, είναι εδώ στα μέρη μας! Κι όσο και να το κάνεις αυτό κάτι σημαίνει! Τι να σημαίνει άραγε; Κι αν σημαίνει, γιατί να σημαίνει από την στιγμή που πια οσωνούπω δεν θα ’ναι αυτός ο πλανητάρχης ή γιατί εντέλει να σημαίνει κάτι αφού τίποτα δεν σημαίνει; Τούτη η τελευταία διαπίστωση έχει αποδειχθεί πλείστες φορές και στο παρελθόν.
Τούτος ο τόπος ως τόπος “ιθαγενών” στα μάτια όλων των προηγηθέντων πλανηταρχών. Κι έτσι θα μείνει και μένει.
Ωστόσο ως είθισται σε τέτοιες περιστάσεις, υπάρχει στη μικρή μας γειτονιά ένας γενικότερος ξεσηκωμός, μια αναταραχή απ’ όλες τις πλευρές: κείνων που είναι υπέρ, κείνων που είναι κατά…].
…Κι εγώ ως μία πράξη αντίστασης ενός “κόσμου” που έλκεται ακόμη από την ομορφιά του κόσμου, ψάχνω να τοποθετήσω εδώ σε τούτο το σημερινό κείμενο κι ανήμερα της 16ης Νοεμβρίου την όμορφη πανσέληνο της Δευτέρας.
Κι ας μην την απόλαυσα όσο θα ’θελα(!), κι ας μην αφέθηκε ο νους όσο ποθούσε η καρδιά στο θέαμά της! Και το έλπιζα· ν’ απολυτρωθεί για λίγο η καρδιά από την παράνοια τούτης της γης. Της Γης που εξακολουθεί να αντιστέκεται μαζί με τον δορυφόρο της και μας προσφέρει εικόνες βγαλμένες από το υπερπέραν, μια μεταφυσικότητα που υμνήσαν και υμνούν οι ποιητές…
Πράξη αντίστασης “μικρή” -ανεπαίσθητη(;)- τούτο το κείμενο να μην υποκύψω στον ειδησεογραφικό ορυμαγδό για τον στρατό και τους πράκτορες του πλανητάρχη που βρίσκεται στη χώρα μας και σ’ όλα όσα αμερικάνικα τον ακολουθούν.
Αντίθετη η πορεία μου: ν’ ακολουθήσω την ουράνια πορεία του μεγάλου φεγγαριού που πιστός σύντροφος ώς κι ο ήλιος διαφεντεύουν τους δικούς μας ουρανούς.
Σκεπτόμενος ανάμεσα στ’ άλλα πως το δευτεριάτικο φεγγάρι θαυμάστηκε, φωτογραφήθηκε κι όλοι το ‘δαν απ’ όπου κι αν βρέθηκαν σηκώνοντας τα μάτια προς τον ουρανό μα τον μικρό πλανητάρχη(!) που βρίσκεται ανάμεσά μας ποτέ δεν τον αντάμωσε το βλέμμα μας!
Οι αντιθέσεις: εκείνος σαν κυνηγημένος, καλά φρουρούμενος, φυγαδευμένος μες γρήγορες λιμουζίνες βρίσκεται φρουρούμενος απόμακρος στα όρια της “θέσης” του μες στα στενά της, “φυλακισμένος” μας αποφεύγει. Τι βάσανος, τι μοίρα;
Εκείνο, τεράστιο φεγγοβολά και συναρπάζει, και θα ναι ‘δω πάντοτε να το αποθαμάζουν τα μάτια των ανθρώπων, να το υμνούν, να ερωτεύονται, πηγή έμπνευσης, πηγή ζωής, χαράς, χιλιάδων συναισθημάτων…
Μίλα για το φεγγάρι…
Ισως, η δική του επίσκεψη να ‘ναι σημαντικότερη από κάθε άλλη τούτων των ημερών!

 

Χανιώτικα νέα (16.11.2016)