ΠΟΙΗΣΗ

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΝΘΙΑΣ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ

Το Γιωργάκι μας έζησε,

πάνω  κάτω, τρεις μήνες

και το Βαθιάκι μας

λιγότερο από τρεις εβδομάδες.

«Τα ’πνιξε και τα δυο

η νεράιδα του πατέρα»,

αποφάνθηκε η μάγισσα, το Αθηνιώ.

«Είναι αγγελάκια στον ουρανό»,

έκλεισε τη συζήτηση η μάνα μας,

όταν την ανοίξαμε με τον Αντώνη

-έξι χρονών εγώ, τεσσάρων αυτός.

Το πιστεύω ακόμη.

Κάποτε, ωστόσο,

πενήντα πέντε -συν ένα, πλην ένα- χρόνια μετά,

πρόσθεσα τα ονόματά τους,

στο χαρτί που δίνω στον παπά,

«υπέρ συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών»,

κάτω απ’ αυτά των γονέων μου:

«Γεωργίου και Ευανθίας των νηπίων».

Σαν να ’χαν προλάβει να κάμουν αμαρτίες!

Είναι που τα λογάριασα

με τους προαπελθόντας…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

("ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ" , εκδ. ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, Χανιά 2013 )