ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΣΤΗ ΣΚΑΦΗ ΣΕΛΙΝΟΥ
«Στους ακούραστους εργάτες της παιδείας, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης της προσφοράς τους στους Έλληνες και την πατρίδα», είναι αφιερωμένο το ιδιαίτερα καλαίσθητο, πολυσέλιδο ημερολόγιο τοίχου, που κυκλοφόρησε για το 2021 ο ιδιαίτερα δραστήριος Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Σκάφης, Αργαστηρίου και Τζαγκαριάκου Σελίνου “Τα Σκαφιδάκια”. Κατά που γράφει, μεταξύ των άλλων, προλογίζοντάς το ο και καλός μου φίλος δάσκαλος Ευτύχης Γναφάκης. Στους δασκάλους που υπηρέτησαν τη Δασκαλοσύνη στα Δημοτικά Σχολεία της Σκάφης και του Αργαστηριού, τα χρόνια που λειτούργησαν και λειτουργήθηκαν (1899 – 1991 το πρώτο και 1957 – 1969 το δεύτερο), ειδικότερα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αντλήθηκαν απ’ το πολύτιμο βιβλίο του Ευτύχη Λαμπουσάκη “Επαρχία Σελίνου” και προπάντων τις μνήμες των Σκαφιδιανών Δασκάλων. «Πρώτος διδάξας ο Ιερέας Δημοδιδάσκαλος Μαλανδράκης Παναγιώτης του Νικολάου από το 1899 έως 1928. Δίδαξε σε διάφορα χτίσματα της κοινότητας μεταξύ των οποίων ήταν και το σπίτι του οπλαρχηγού Παπαμαρκάκη στο Αργαστήρι έως την ανέγερση του πρώτου διδακτηρίου που χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα στον οικισμό Γναφιανά»… «Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή», είχε πει ο Βίκτωρ Ουγκώ. Κι εκεί που κλείνει ένα σχολείο; Συνακόλουθα και η φράση αυτή στο νου μου…
«Χτίστηκα για να προσφέρω το φως της γνώσης, να γεννώ ιδέες και ομορφιά για έναν καλύτερο κόσμο. Τα κατάφερα με τις όποιες ελλείψεις και δυσκολίες μέχρι το 1991… Το 1991 ντύθηκα το ένδυμα της κοινωνικής προσφοράς και συνέχισα να προσφέρω σαν Κοινοτικό γραφείο, Κοινωνικό ιατρείο, Εκλογικό τμήμα της Κοινότητας. Το 1997 με τη δημιουργία των Καποδιστριακών Δήμων γνώρισα την εγκατάλειψη… Ευτυχώς για μένα πριν ο χρόνος φέρει την ολική καταστροφή μου, ήρθε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σκάφης, με ανακαίνισε, μου ξανάδωσε ζωή και λόγο ύπαρξης και με έκανε έδρα του». Τα που βάζει… στο στόμα του Σχολείου τους να λέει, στο προτελευταίο φύλλο τού περί ο λόγος Ημερολογίου ο Σύλλογος των Σκαφιδιανών που επιμένει να πιστεύει στη μόρφωση και να παράγει πολιτισμό. Άξιος ο μισθός των μελών του Δ.Σ. του – η ικανοποίηση που αισθάνονται, τι άλλο;
Ευλογία που έφτασε παραμονές των Τριών Ιεραρχών, που επιμένουμε να τους θεωρούμε προστάτες των Γραμμάτων και της Παιδείας μας, στα χέρια μου, το Ημερολόγιο των Σκαφιδιακιών, που ανασταίνει τις μνήμες, μνημονεύοντας τους δασκάλους των. Να πηγαίνουν απαξάπαντες τεθνεώτες και ζώντες, μετά των μαθητών τους αύριο, τηρώντας όλα τα μέτρα, λίαν πρωί, για να λειτουργηθούν στην εκκλησία του Χριστού, με το που θα σημάνει την καμπάνα ο παπά Κωστής, τούς σκέφτομαι. Με πρώτους τους “γεννήματα – θρέμματα” Σκαφιδιανούς, τον Σπύρο Αλυγιζάκη, με τη γυναίκα του την Όλγα Χαλιβελάκη, τον Ευτύχη Μαλανδράκη με τη γυναίκα του την Ηρώ Αγγελιδάκη, τον Ευτύχη Γναφάκη, τον Ευτύχη Παπουδάκη και τον Αργαστηριανό Γιώργη Μαλανδράκη. Βεβαίως έχοντας δίπλα τους, τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου με επικεφαλής τον «κινούντα τα νήματα» με τον καλύτερο τρόπο πρόεδρό του Μιχάλη Ευτυχίου Τωμαδάκη…
«Οι δάσκαλοι δεν είμαστε μόνο συνδικαλιστές του μισθού·/ είμαστε δημιουργοί και φορείς πολιτισμού./ Δεν είμαστε αγαθοί καταναλωτές ιδεολογιών·/ είμαστε ερευνητές της αλήθειας και παραγωγοί ιδεών./ Δεν είμαστε επαγγελματίες διδακτικοί εγχειριδίων·/ είμαστε ποιητές τεχνών και βιβλίων./ Δεν είμαστε το μακρύ χέρι καμιάς εξουσίας·/ είμαστε οι αφουγκραστές της λαϊκής αγωνίας./ Δεν είμαστε ανατροπείς της ειρηνικής κοινωνίας·/ είμαστε οι θεμελιωτές της υπεύθυνης ελευθερίας./ Δεν είμαστε συμβασιούχοι της αρετής·/ είμαστε οι προμάχοι της αξιοπρέπειας και της τιμής./ Δεν είμαστε της εκπαίδευσης ρηχοί τεχνικοί·/ είμαστε των παιδιών του λαού οι δάσκαλοι». Και αυτό το ποίημα του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα, “σκέφτομαι” ότι θα απαγγείλουν αύριο μετά τη λειτουργία ς την εκκλησία του Χριστού οι Σκαφιδιανοί Δάσκαλοι.
Σημείωση: Καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του 1970, πήγα για πρώτη και μοναδική φορά στη Σκάφη με την αλωνιστική μηχανή Σελίνου, όπου δούλευα τότε. Σαν να ήταν χθες θυμούμαι τη βραδιά που αλωνεύαμε κάτω απ’ τα άστρα – έσφυζε από ζωή το χωριό τότε, όπως όλα τα χωριά μας άλλωστε. Στο Αργαστήρι και στο Τζαγκαριάκο δεν θυμάμαι να είχαμε πάει. Μάλλον δεν θα είχαν θεμονιοστάσιο εκείνη τη χρονιά που ο Νεκτάριος, ο μοναδικός καλόγερος της Χρυσοσκαλίτισσας με ονομάτισε «Δάσκαλο των Αχέρω». Από καρδιάς οι ευχαριστίες μου, Όλγα, που συνυπηρετήσαμε τη Δασκαλοσύνη στο 5ο Δημ. Σχ. Χανίων, και γι’ αυτές τις μνήμες που μου ζωντάνεψες, δίνοντάς μου το Ημερολόγιο.
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 29.1.2021)
https://www.haniotika-nea.gr/ton-trion-ierarchon-sti-skafi-selinoy/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου