ΘΩΜΟΠΟΥΛΟ - ΚΟΥΤΣΑΚΕΙΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
«Υπάρχει ένας χώρος όπου οι μεγαλύτεροι ονειροπόλοι συνυπάρχουν με τους μεγαλύτερους απατεώνες. Οι πιο αθώοι γκριζάρουν δίπλα στους πιο επικίνδυνους εγκληματίες. Καλώς ήρθατε στη Show Business. Αθήνα, 2011: Η νεαρή Μελίνα περνάει από γραπτή συνέντευξη για να εργαστεί σε πολυεθνική διαφημιστική εταιρεία. Προκειμένου να εντυπωσιάσει τον διάσημο επικεφαλής της εταιρείας, Άλεξ Ράνθο, καταστρώνει στο χαρτί ένα εξωφρενικό διαφημιστικό σχέδιο. Λος Άντζελες, 2019: Ο Τζακ Κουίν, πρώην μεγάλος Χολλυγουντιανός σταρ, προσπαθεί να βρει έναν ρόλο για να ξαναφτιάξει την καριέρα του. Ασκεί μεγάλη πίεση στον ατζέντη του, κι εκείνος τότε αποφασίζει να τηλεφωνήσει στον παλιόφιλό του Άλεξ Ράνθο, που πλέον ζει στην Ελλάδα. Ο Άλεξ, ερωτευμένος με τη Μελίνα και παθιασμένος με την έξαψη της αδρεναλίνης που του προκαλεί η δουλειά του, θυμάται το προ οκταετίας επικίνδυνο σχέδιο της Μελίνας – και αποφασίζει να το εφαρμόσει. Το θρίλερ έχει μόλις αρχίσει». Απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου “Show Business” των Ανδρέα Θωμόπουλου – Πολυχρόνη Κουτσάκη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “ΠΑΤΑΚΗ”. Το έχω ήδη διαβάσει μια φορά, και με το που θα τελειώσω τις “Στάσεις” θα αρχίσω να ξαναδιαβάζω.
Ένα σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα, στις 342 σελίδες του οποίου φτάνουν στα όριά τους οι κάθε λογής πολύπλοκες ανθρώπινες συμπεριφορές, είναι το “Show Business”. Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται έτσι και το ξεκινήσεις απνευστί, με “μια ανάσα μόνο”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός απ’ τα πολλά βιβλία του Πολυχρόνη Κουτσάκη και που, ωστόσο σε προσ(κ)αλεί να το ξανά και ξανά διαβάσεις, καθώς έχει τόσα πολλά και σε διαφορετικά επίπεδα να σου πει. Προπάντων για τις “αλήθειες” των “πραγματικών ηρώων” που επιμένουν να ονειρεύονται “γελαστά απογεύματα”, για να χρησιμοποιήσω στον πληθυντικό τον τίτλο μιας απ’ τις πιο γνωστές ταινίες του Ανδρέα Θωμόπουλου. Άγια η στιγμή της απόφασής τους να συνεργαστούν για το γράψιμό του, οι δυο αυτοί ξεχωριστοί Ωραίοι ως Έλληνες, ο δεύτερος απ’ τους οποίους ως γνωστό ο Χανιώτης Πολυχρόνης Κουτσάκης, βρίσκεται στο Περθ της Αυστραλίας, ως καθηγητής στο εκεί Πανεπιστήμιο.
Ούτε ένα τετρασέλιδο της εφημερίδας δεν θα έφτανε, αν έγραφα όλα όσα έχω σημειώσει με το μολυβάκι μου για το “Show Business”, ενώ το διάβαζα, με την αδρεναλίνη συνεχώς ν’ ανεβαίνει. Έχοντας την αίσθηση ότι όλα τα έβλεπα “κινηματογραφικά” μπροστά μου. Για τούτο, για τ’ άλλο και το παράλλο… Για το ύφος των συγγραφέων που είναι αντανάκλαση του ήθους των, για παράδειγμα. Για τον μικροπερίοδο, μεσοπερίοδο και μακροπερίοδο λόγο τους, όπως οι ανάγκες της διήγησης τον επιβάλλουν. Για το γνωστό “κουτσάκειο”, ιδιότυπο χιούμορ και τις εξειδικευμένες, σε πολλούς τομείς γνώσεις. Για την όλη “αρματωσιά” των συγγραφέων. Για το ξεχωριστό τρόπο τους να το πω ποδοσφαιρικά, να κοντρολάρουν την μπάλα και να κάνουν παιχνίδι. Για τους χαρακτήρες των ηρώων και τις συμπεριφορές των. Για την τρυφεράδα που επιμένει να επανεμφανίζεται. Για έναν ατέλειωτο κατάλογο από φράσεις, τις οποίες αν ήμουν καθηγητής Λυκείου, θα τις έβαζα σαν θέματα έκθεσης στους μαθητές μου. Για τον ρόλο των σύγχρονων συγγραφέων στον κόσμο του σήμερα, που όλα φαίνονται να αλλάζουν, ωστόσο όλα τα ίδια μένουν… Στους αιώνες των αιώνων ιδού, σε τελευταία ανάλυση, ο άνθρωπος, πάντα ως σπάνιο είδος στη φύση και στην ιστορία!
«Ο Άλεξ βλέπει τον Νταν να κλείνει τα μάτια και, χωρίς να ξέρει γιατί, θυμάται τον πατέρα του να κάνει το ίδιο. Το προσέχει επειδή ο Τζακ δεν μοιάζει καθόλου με τον πατέρα του, ίσως να ήταν η πολύ αργή κίνηση των βλεφάρων αυτό που του τον θύμισε, ποιος ξέρει; Από τότε που αναγκάστηκε να βάλει φακούς επαφής για την πρεσβυωπία, ο Άλεξ παρατηρεί απίθανα μικρές λεπτομέρειες. Ίσως να μην έχει να κάνει με τον Τζακ, ίσως απλώς να θυμήθηκε τον πατέρα του επειδή κανείς δεν ξεφορτώνεται για τα καλά τους εφιάλτες του, όσο κι αν το παίρνει απόφαση κάθε τρεις και λίγο να τους αφήσει πίσω». Ένα τυχαίο (σελ. 95) απόσπασμα απ’ το Show Business, που ειρήσθω εν παρόδω χωρίζεται σε 38 κεφάλαια, σαν δείγμα γραφής.
Στον Ντίνο Δημόπουλο, που τους «σύστησε εκείνο τον χειμώνα στα Χανιά» και τους «ευλόγησε με την εμπιστοσύνη του», αλλά και στην Ηρώ και τη Δέσποινα, τις συντρόφους των, που τους “έμαθαν” να είναι «καλύτεροι απ’ όσο μπορούσαν», κατά δήλωσή τους, η αφιέρωση του βιβλίου. Να γίνει σύντομα και ταινία, όπως ήταν “μελετημένο”, αφού με το καλό φύγει ο καταραμένος ιός, η πρώτη ευχή που κάνω. Να συνεχίσουν ν’ “αποφανίζουν” την Ελλάδα που γιορτάζει εφέτος τα 200 χρόνια της ελευθερίας της, και για τους δυο τους η δεύτερη. Κατάπολλα τα ευχαριστώ μου, Πολυχρόνη, για το χριστουγεννιάτικο δώρο σου!
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 8.1.2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου