ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΤΗΝΤΡΙΤΗ, 4 Ιανουαρίου, έφυγε πρωί πρωί, στα 90 της χρόνια , για το άλλο ημισφαίριο της ζωής η μάνα μου. Ο άνθρωπος που μέσα στα μύρια πράγματα που με δίδαξε, μ’ έμαθε να λέω και τον χαιρετισμό με τον οποίο κλείνω τη στήλη, το υπέροχο «χαιρετώ σας κι αγαπώ σας! Το ξέρω ότι από εκεί ψηλά που βρίσκεται η ψυχούλα σου, θα συνεχίσεις να χαιρετάς και ν’ αγαπάς, μάνα!

Μια αεί-θάλλουσα πολύκαρπη και καλύκαρπη αιωνόβια ελιά η μάνα μας και η γιαγιά μας! Μια ελιά που άντεξε σ’ όλους τους καιρούς μ’ όλους τους ανέμους. Μια ελιά που είχε απλώσει τις ρίζες της στη σάρκα της λαικής μας παράδοσης και είχε γίνει ένα μαζί της. Μια ελιά στον ίσκιο της οποίας πάντα θα βρίσκουμε καταφύγιο. Προπάντων τώρα που έφυγε κοντά στον πατέρα μας και παππού μας, στη Χώρα των Μακάρων. Όπως βρίσκαμε ακόμα και τα τελευταία χρόνια , όταν α πόδια της είχαν πάψει πια να την υπακούνε και τα χέρια της , αυτά τα αγιασμένα χέρια της, δεν μπορούσαν να κάμουν ούτε τα απαραίτητα. Απέραντος ο θαυμασμός μας γι αυτήν. Για τα που γνώριζε, για το πότε έπρεπε να μιλήσει και πότε να σωπάσει,, για το πώς κανόνιζε τα πράγματα και τις καταστάσεις. Πάνω απ’ όλα όμως καταλυτική η αγάπη μας ! Μια αγάπη, ωστόσο, που ό,τι κι αν κάναμε κι ό,τι κι αν κανουμε γι’ αυτήν, θα μείνει ανεξόφλητη. Όχι! Τίποτα μα τίποτα ενόσω ζούμε αναπνέουμε και σωφρονούμε δεν μπορεί να ξεριζώσει από την καρδιά μας τούτη την ελιά!

«Να πεις δυο λόγια άμα πεθάνω, παιδί μου, εσύ κατέεις και τα συνθέτεις όμορφα»! μου ‘χες παραγγείλει σε ανύποπτο χρόνο. . Το έκανα, μάνα! Αποχαιρετώντάς σε στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού του χωριού μας,εκ μέρους και των άλλων σου παιδιών, του Αντώνη, της Στέλλας και της Χρυσούλας, των γαμπρών σου και των νυφάδων σου,αλλά και των εγγονιών και των δισεγγοννιων σου! Αμέσως μετά τον μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνό Παπαγιαννάκη, που προεξήρχε της νεκρωσίμου ακολουθίας και τον μια ζωή φίλο μας,γενικό διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ, Βενιζέλος» Νίκο Παπαδάκη. Και για να συνοδεύσω τα ευχαριστώ μας σε ολους– και ήταν τόσοι πολλοί- που ήρθαν για να σε αποχαιρετήσουν. Να λέτε, παιδί μου, «ευχαριστώ», μια ακόμα παραγγελιά σου.

Σαράντα χρόνια πήγαινε ξυπόλυτη στη Χάρη της, από το Νίππος στον Φρε την παραμονή του Ευαγγελισμού. Ακόμα κι όταν η βροχή ήταν δαρτή κι όταν ο αέρας ξερίζωνε τα δέντρα κι όταν το κρύο δεν το άντεχαν ούτε τα πουλιά. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη μάνα μου να κάμει το τάξιμό της, το τάξιμο να αποκτήσει παιδί. Η Βαγγελίστρα ήθελε και γεννήθηκες και γι αυτό πήρες το όνομά της» , μου πε κάποτε, όταν της παραπονέθηκα,πήγαινα Πρώτη Δημοτικού, θυμούμαι, γιατί δεν με έβγαλαν Αντώνη, το όνομα του παππού. Και συμπλήρωσε: «Γι’ αυτό με βλέπεις και πηγαίνω ξυπόλυτη κάθε χρονιά». Την έβλεπα, κάποιες φορές την ακολουθούσα κιόλας, μα κι όταν δεν την έβλεπα, γιατί έλειπα από το χωριό, την σκεφτόμουν να περπατά, μη λογαριάζοντας τις πέτρες και τους βάτους που της μάτωναν τα πόδια… Οι μνήμες που είχαν κατασκηνώσει στο μυαλό μου, όταν ψαλλόταν το ¨Αιωνία η μνήμη Αυτής!»

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http\\: petxta.blogspot.com)