Eυθύβολα και μη...

Γράφει
ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Ντo... O

Mοιάζει τόσο πολύ με το μηδέν (0) αλλά δεν είναι...
Το Ο (όμικρον) είναι το πρώτο γράμμα που έμαθε να λέει και να γράφει η μικρή Ευδοκία, έστω κι αν δεν έχει ιδέα ακόμη για τις διαφορές των εννοιών, για τη σημειολογία, για αριθμούς ή για γράμματα!
Πιάνει -με ύφος διανοούμενου- ανάμεσα στα δυο της δακτυλάκια(!) πότε με το δεξί και πότε με τ? αριστερό της χέρι το μολύβι και αρχίζει να προσπαθεί να το γυροφέρνει πάνω σε όποιο χαρτί ή επιφάνεια βρεθεί μπροστά της...
Γρήγορα - γρήγορα το καταφέρνει! Ενα δικό της Ο, καθόλου στρογγυλό, γεμάτο αιχμές, με όλων των ειδών τις γωνίες, τελείως διαφορετικές κάθε φορά!
Ενα όμικρον καθόλου φτιασιδωμένο -το δικό της- που θα μπορούσε να είναι και μηδέν! Κι είναι τόσο δικό της κι έτσι το διαισθάνεται(!) που όταν το τελειώσει, γυρίζει το πράσινο βλέμμα της και κοιτάζει τη γιαγιά, τον παππού, τη μαμά, όποιον τύχει να έχει εκεί δίπλα της και ευχαριστημένη το προφέρει... 'ντο ο'!
Πάει να πει στη... 'γλώσσα της' 'αυτό είναι το ο, το όμικρον κι είναι αποκλειστικά δικό μου δημιούργημα'!
Χτυπά δυνατά στ? αυτιά ο ήχος του δίψηφου συμφώνου (ντ) καθώς τον προφέρει, αφήνοντας στο τέλος του τον σύντομο ήχο από το φωνήεν, να ξεφύγει μέσα από το στρογγυλεμένο για την περίσταση στοματάκι της!
'Το πρώτο της γράμμα' σκέφτομαι... 'Το πρώτο από όσα άλλα θα επακολουθήσουν', εύχομαι...
Ενα γράμμα συμβολικό που και αν δεν μοιάζει με το ωραιοφτιαγμένο μεγαλίστικο που όλοι γνωρίζουμε, εγώ θα μπορούσα να το αναγνωρίσω τώρα πια όπου κι αν το συναντούσα! Θα μπορούσα να το αναγνωρίσω μέσα από χιλιάδες από μικρολεπτομέρειες που διακρίνω 'μέσα του'! Λεπτομέρειες όπως αυτή η ανεπαίσθητη τρεμούλα που διαφαίνεται πάνω στη ζιγκ-ζαγκ-ωτή γραμμή που πασχίζει να... πάει να ενωθεί και να τελέσει έτσι την αποστολή της ως την προστάζει η μικρή Ευδοκία...!
...Και κάθε φορά που βλέπω την επιτυχημένη της προσπάθεια να ενώσει τη γραμμή, κάθε φορά που βλέπω αυτό 'ντο ο', που ακούω τη μικρή να το προφέρει, κάθε φορά που βλέπω τα μάτια της, κάθε φορά διακρίνω κάτι από τον κόσμο της...
Νιώθοντας τη δική της χαρά, την ανακούφισή της που ολοκλήρωσε επιτυχημένα το έργο της, νιώθω... περίεργα ευτυχισμένος!