ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Ωδή στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

«Ωδή στον Αγιο των γραμμάτων μας, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη» είναι ο τίτλος της εκδήλωσης που διοργανώνουν απόψε στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης, η Ιερά Μητρόπολις Κισάμου και Σελίνου, η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης και ο Φιλολογικός Σύλλογος Κισάμου και η οποία περιλαμβάνει εκτός απ’ την ομιλία του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., Ανέστη Κεσελόπουλου, με θέμα «Οι άλλοι για τον Παπαδιαμάντη», αναγνώσεις διηγημάτων (αποσπάσματα) του Σκιαθίτη συγγραφέα και μελοποιημένα ποιήματά του.
«Διαβάζουμε ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη», το θέμα μιας σειράς συναντήσεων του Γενικού Λυκείου Ελευθερίου Βενιζέλου, σε διάφορους χώρους της πόλης μας, κατά τις οποίες μετά την ανάγνωση κάθε φορά και από άλλο πνευματικό δημιουργό του τόπου μας, ακολουθεί συζήτηση επί του διηγήματος.
«Οπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,/ όπου και να θολώνει ο νους σας,/ μνημονεύεται Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», μας παραγγέλνει στο «Αξιον εστί» του ο Οδυσσέας Ελύτης, που γεννήθηκε τη χρονιά που έφευγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής ο Αγιος των Νεοελληνικών Γραμμάτων μας. Με αφορμή τα 100 χρόνια απ’ το φευγιό του οι παραπάνω εκδηλώσεις, όπως και πολλές άλλες παρόμοιες και στον τόπο μας και σε πολλά άλλα μέρη της πατρίδας μας. Εχει, παραπληθύνει το κακό τελευταία και έχουμε ανάγκη, χώρια όλα τ’ άλλα και τον Παπαδιαμάντειο λόγο, τη «λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα», «για ν’ αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου», για να συνεχίσω την παραγγελία του ποιητή.

Τι θέλουμε για τα παιδιά μας;

«Πριν παντρευτώ είχα έξι διαφορετικές θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών. Σήμερα έχω έξι παιδιά και καμιά απολύτως θεωρία». Τη ρήση αυτή του John Wilmot βάζει σαν προμετωπίδα στο άρθρο του με τίτλο «Θέλω τα παιδιά μου να...», ο δάσκαλος Γιάννης Γκίκας, που δημοσίευσε στο ιστολόγιό του «Εκπαιδευτική φωνή - Η φωνή του δασκάλου» από το Βελβεντό Κοζάνης (gikas - daskalos.blogspot.com). Τι θέλουμε αλήθεια για τα παιδιά μας; αναρωτιέται. Δεκάδες βέβαια οι διαφορετικές απαντήσεις. Για να δούμε όμως πώς κατέγραψε και κατηγοριοποίησε τις απαντήσεις ο σπουδαίος δάσκαλος, συγγραφέας και πατέρας οκτώ παιδιών Wayne W. Dyer, έτσι όπως της παραθέτει ο Γιάννης Γκίκας:
«Θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν ευτυχισμένα, χωρίς απωθημένα.
Θέλω τα παιδιά μου να μάθουν να απολαμβάνουν τη ζωή και να χαίρονται κάθε μέρα σαν ένα θαύμα.
Θέλω να νιώθουν σημαντικοί και αξιόλογοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το τι κάνουν.
Θέλω να νιώθουν θετικά συναισθήματα για τον εαυτό τους και τη ζωή.
Θέλω να μεγαλώσουν, γνωρίζοντας πώς να μην αφήνουν τις αναπόφευκτες αναποδιές της ζωής να τα καταστρέψουν.
Θέλω να αποφύγουν την κατάθλιψη και τη δυστυχία.
Θέλω να μη γίνουν μονομανή και νευρωτικά άτομα.
Θέλω να αποκτήσουν μια ακλόνητη αίσθηση εσωτερικής γαλήνης που θα τα στηρίζει στις δύσκολες στιγμές.
Θέλω τα παιδιά μου να εκτιμούν το 'τώρα'. Να χαίρονται το ταξίδι της ζωής, χωρίς να εστιάζουν την προσοχή τους αποκλειστικά στον προορισμό του.
Θέλω τα παιδιά μου να γνωρίζουν ότι διαμορφώνουν τα ίδια τη ζωή τους και ότι έχουν τη δύναμη να κάνουν επιλογές και να φέρουν αλλαγές.
Θέλω να είναι ευαίσθητα και υπεύθυνα, με σεβασμό στη Φύση και στον άνθρωπο.
Θέλω να είναι πρόθυμα να εξερευνήσουν το δυναμικό τους και να βιώσουν ικανοποίηση για τη ζωή και τον σκοπό της ύπαρξής τους.
Θέλω να μάθουν να αγαπούν και να αγαπιούνται.
Θέλω να ανακαλύπτουν τις ευκαιρίες που κρύβονται μέσα στις αναπόφευκτες οδυνηρές εμπειρίες της ζωής.
Θέλω να έχουν καλές σχέσεις με την υγεία, σωματική, πνευματική και ψυχική».
(Πηγή: Wayne Dyer, What do you really want for your children [Harper, 2001]. Στα ελληνικά: Τι θέλετε στ’ αλήθεια για τα παιδιά σας, σε μετάφραση Μαρίνας Λώμη, από τις εκδόσεις Γλάρος).
Ποια απ’ όλες μας αγγίζει πιο πολύ;

Τα οικογενειακά των Τεράτων

Ενα ακόμα βιβλίο για παιδιά και όλους όσοι αισθάνονται παιδιά, απ’ την και πρόεδρο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και καλή μου φίλη συγγραφέα Ναννίνα Σακκά - Νικολακοπούλου. Απ’ τον Εκδοτικό Οίκο Α.Α. Λιβάνη, όπως όλα τα τελευταία της.
Με τα οικογενειακά των τεράτων έτσι όπως τα έχει διαφυλάξει η ελληνική μυθολογία ασχολείται, έχοντας άξια βοηθό της κι αυτή τη φορά την εικονογράφο Διατσέντα Παρίση, η Ναννίνα. Με τον Φόρκυ και την Κητώ, τα παιδιά της Γης και του Πόντου, που ζευγάρωσαν κι απ’ το ζευγάρωμά τους γεννήθηκαν παράξενα πλάσματα όπως οι Σειρήνες, οι Γοργόνες και οι Γραίες, τέρατα όπως η Εχιδνα, η Σκύλλα, ο δράκοντας Λάδωνας και η Θόωσα, αλλά και οι πανέμορφες Εσπερίδες. Με τα πλάσματα της φαντασίας του ανθρώπου των προϊστορικών χρόνων, δηλαδή, που μην μπορώντας να εξηγήσει τα φυσικά φαινόμενα και στην προσπάθειά του να κυριαρχήσει και να βρει τη θέση του στη Φύση δημιούργησε μύθους με πρωταγωνιστές διάφορες θεότητες και υπερφυσικά όντα. Με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο που κρατά τον αναγνώστη της σε μια διαρκή εγρήγορση.
Τον μικρό ή μεγάλο σε ηλικία αναγνώστη της. Ολοι έχουμε ανάγκη παραμυθίας, άλλωστε. Ιδιαίτερα τις μέρες μας που συμβαίνουν τέρατα και σημεία. Οχι, δεν είναι ανίκητα τα πλάσματα της ανθρώπινης φαντασίας, το μήνυμα που θέλει να περάσει η συγγραφέας μας. Μοιάζουν ανίκητα, στο τέλος, όμως, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει εμφαντικά, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογό της «καταλήγουν νικημένα από θεούς ή από ανθρώπους υπερήρωες» κι έτσι το ακατόρθωτο γίνεται δυνατό κι ο άνθρωπος καταφέρνει να προχωρήσει σ’ ένα νέο στάδιο!

Χανιώτικα νέα (07.11.2011)