ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ έστειλα χθες τα «πεταχτά» που διαβάζετε σήμερα κι εδώ στην πόλη της Παλλάδας θα μείνω μέχρι τις 9 το βράδυ, που θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα πάρω το πλοίο της γραμμής και θα επιστρέψω στη βάση μου.
ΓΝΩΣΤΟΣ ο λόγος, τον έγραψα στα «πεταχτά» του Σαββάτου, που βρέθηκα στο πάλαι ποτέ κλεινόν άστυ. Η παρουσίαση του Λευκώματος «Ειρηναίος Γαλανάκης - Αείφωτος Πορεία» στο Πολεμικό Μουσείο, χθες, κι εγώ ήμουν ένας από τους ομιλητές.
ΤΟ ΧΘΕΣ, βέβαια, το δικό σας, είναι, σήμερα ωστόσο για μένα. Να το πω αλλιώς. Τώρα που γράφω, πραγματικά... «στα πεταχτά», τα «πεταχτά», είναι Δευτέρα 28 Νοεμβρίου.
ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ μια υποχρέωση. Να τελειώσω, όσο γίνεται νωρίτερα, αφού σε τρεις περίπου ώρες θα πρέπει να βρεθώ από το ξενοδοχείο «Τιτάνια» που είμαι τώρα, στο Πολεμικό Μουσείο. Πρέπει να ρίξω και μια ματιά στην ομιλία μου, δεν πρέπει;
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ μέχρι την Ομόνοια για να κόψω κίνηση μα και για να πάρω εφημερίδα, λίγο πριν αρχίσω να γράφω. Λάμπει ο ήλιος, αληθινός παντοκράτορας στον Αττικό ουρανό, ωστόσο, μόνο λάμπουσα δεν φαίνεται να είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μάτια θολά, αφτιά κλειστά, κορμιά τσιτωμένα, κάθε καρυδιάς καρύδι χαμόστρωμα στην πλατεία...
Η ΕΦΕΔΡΕΙΑ. Το εφάπαξ και οι επικουρικές. Η γενική απεργία. Τα χουντοσταγονίδια. Η έκτη δόση που λένε πως είναι καθ’ οδόν. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί. Το υβρίδιο που λέγεται... Μερκοζί. Τα χαράτσια που πέφτουν βροχηδόν. Ευρώπη όπως Ελλάδα. Η άλλη μέρα του πολιτικού συστήματος... Τα πάντα όλα κρεμασμένα σαν τίτλοι εφημερίδων στα μανταλάκια. Πάμε να φύγουμε...
ΜΕ ΤΗ ΛΥΡΑ και το λαγούτο, αλλά και με χειροκροτήματα, αποχαιρετήσαμε τις προάλλες στο Νίππος τον Σταύρο τον Σαραβελή που έφυγε, στα 75 του χρόνια, για το άλλο ημισφαίριο της ζωής. «Ο μερακλής ο άνθρωπος ποτές του δεν ποθαίνει/ μπαίνει στον τάφο το κορμί μ’ ανάμνηση πομένει». Η μαντινάδα που του αφιέρωσε ο λυράρης Γιώργος Γαλάνης. (Στο λαγούτο τον συνόδευσε ο Γιάννης Σαριδάκης). «Η κακομοίρα η μάνα μου διπλοπαράγγελνέ μου/ τση μαυρομάτας το στενό να μην περνώ ποτέ μου». Η μαντινάδα που παράγγειλε ο Σταύρος να του πει ο Γιώργης στον τάφο του. Οντε θα περνώ απ’ τον Ασπρουγα, Σταύρο, θα φωνάζω: Αθάνατος!
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ να γράψω τα χρόνια πολλά στους Ανδρέηδες που γιορτάζουν αύριο. Ειδικά στον... νονό της στήλης, που δεν είναι άλλος απ’ τον γνωστό, για χρόνια αρχισυντάκτη της εφημερίδας μας, δημοσιογράφο, τώρα συνταξιούχο, Ανδρέα Κουφουδάκη. Η... αμαρτία στον λαιμό του. Αν έλειπε αυτός, «πεταχτά» δεν θα υπήρχαν. Χρόνια σου πολλά και καλά, Μεγάλε!
ΣΤΗ ΘΕΣΗ του ιστορικού ανέκδοτου μια μαρτυρία για τον Παππού. Από την ποιητική συλλογή του Παππού, που την έχει έτοιμη για έκδοση ο και μελετητής του έργου του δάσκαλος - λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης είναι και το απόσπασμα του ποιήματος που κλείνουμε σήμερα τα «πεταχτά». Ο Σταμάτης έχει, ειρήσθω εν παρόδω, επίσης έτοιμο προς έκδοση και το έργο «Η λαϊκή ποίηση της Κρήτης για τον Ειρηναίο».
ΚΑΠΟΙΑ βροχερή μέρα, αρχές της δεκαετίας του 1960, γυρίζοντας τα παιδιά του Οικοτροφείου Θηλέων Κισάμου, από το Γυμνάσιο είδαν τον Δεσπότη (τον Ειρηναίο Γαλανάκη) να φτυαρίζει υλικά της οικοδομής. Ενα απ’ αυτά πρόσεξε ότι τα παπούτσια του ήταν τρύπια και τον ρώτησε: «Πατέρα, τα παπούτσια σας βάζουν το νερό. Γιατί δεν αγοράζετε άλλα;». Η απάντηση του Παππού: «Το ξέρω, αλλά αν εγώ πάρω άλλα εσείς τι θα φάτε το βράδυ;».
«Πάνω ψηλά απ’ τα βουνά σ’ ένα γκρεμνό με βράχια/ ξυπνά κι ένας αετός κι απλώνει τις φτερούγες/ σέρνει τρεις κύκλους γρήγορα κι όλο ψηλά ανεβαίνει/ και μέσα απ’ τα σύννεφα την προσευχή του λέει/ [...] Ετσι ψηλά στους ουρανούς στον όρθρο της ημέρας/ παραπονέθηκ’ ο αϊτός για τη δική του πλάση/ Μα είμαστε κι εμείς αϊτοί π’ ώρες ψηλά πετούμε/ κι ώρες μαδούνε τα φτερά και μένομε στο χώμα».
Από το ποίημα του μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη
«Το παράπονο του αετού».
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com)