Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε, κοιτάζοντάς τους. Είναι ακόμα ο τόπος που γεννήθηκαν. Το διαμέρισμα ή το αγροτόσπιτο, όπου έμαθαν να περπατούν. Τα παιχνίδια που έπαιξαν παιδιά. Τα παραμύθια που άκουσαν. Τα φαγητά που γεύτηκαν. Τα σχολειά που πήγαν. Τα αθλήματα που επιδόθηκαν. Ο Θεός στον οποίο έμαθαν να πιστεύουν'. Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ 'Στην κόψη του ξυραφιού'.
ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΙΖΩ κάθε χρόνο τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου τις περνώ στο Νίππος. Υπήρξα κι εγώ 'άθελά μου', όπως λέει ο Ποιητής, 'δραπέτης και νοσταλγός'. Στο πατρικό σπίτι δεν θα με περιμένει, βέβαια, για δεύτερη χρονιά, η μάνα μου για να μου πει το υπέροχο, το μοναδικό, το δικό της 'καλώς το'. Πάει, το συνήθισα κι αυτό. Να περνώ με το που φτάνω στο Νίππος απ’ το κοιμητήρι τ’ Αϊ Θανάση, όπου κοιμούνται τον ύπνο των δικαίων, μεταξύ των άλλων, οι γονέοι μου.
ΔΙΧΩΣ 'ΠΕΤΑΧΤΑ' αύριο και μεθαύριο η γωνιά τούτη, λοιπόν! Από την ερχόμενη Τρίτη, Θεού θέλοντος, πάλι. Με ανανεωμένες δυνάμεις. Ενα διάλειμμα, όσο μικρό κι αν είναι, είναι απαραίτητο.
ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ από μεθαύριο Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης. Κι αν έχουμε ανάγκη την ευλογία του. Περισσότερο σήμερα από κάθε άλλη φορά!
ΛΟΓΙΑ ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ της Ανκελα Μέρκελ για τους Ελληνες. Ματώνει, λέει η καρδιά, όταν βλέπει κανείς μειώσεις συντάξεων για δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Μέρκελ η... συμπάσχουσα. Το μουρουνέλαιό της ωστόσο, μουρουνέλαιο.
ΣΑΝ ΤΗΝ τρίχα απ’ το ζυμάρι θα μας πετούσαν απ’ την Ευρωζώνη, αν τους βόλευε, μου είπε ο φίλος μου ο γερω- δάσκαλος απαντώντας σε σχετική ερώτησή μου τις προάλλες. Αν είμαστε η μοναδική τρίχα, συμπλήρωσε.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μας αποχαιρετά, οι πυρκαγιές ωστόσο συνεχίζονται. Σβήνει η μία, δύο ανάβουν. Λερναία ύδρα. Της έκοβε ένα κεφάλι ο Ηρακλής και δύο ξεφύτρωναν. Αναζητείται... Ιόλαος.
ΟΧΙ ΣΤΙΣ οριζόντιες θυσίες! Πες το κι ας το ξέρεις πως είναι φτερό και το πήρε ο άνεμος. Εσύ το χρέος σου το έκανες. Διατύπωσες τη θέση σου. Από λόγια άλλο τίποτα...
ΚΛΕΙΔΩΝΟΥΝ, κλείδωσαν, έχουν κλειδώσει. Για τα νέα σκληρά, πολύ σκληρότερα απ’ τα προηγούμενα, μνημονιακά μέτρα ο λόγος. Ο χειμώνας έρχεται βαρύς. Υπάρχει αντικλείδι;
ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΥ πρωθυπουργό είχαμε Βενιζέλο/ οι ξεν’ όπου κι αν πήγαινε του ’βγαζαν το καπέλο. Στον απόηχο της εκδήλωσης που έγινε τις προάλλες στις Μουρνιές για τον Εθνάρχη, η μαντινάδα. Από τον Εννιαχωριανό!
'ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ να δύνασαι διά να πράττης, πρέπει και να θέλης. Μόνον επί του αξιώματος τούτου στηρίζεται η επιβολή εις τον κόσμον και το αληθές μεγαλείον'. Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΚΑΠΟΤΕ ρώτησαν τον Διογένη τι κέρδος έχει από τη φιλοσοφία. Αυτός είπε: 'Αν μη τι άλλο το ό,τι είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τις μεταπτώσεις της τύχης'. (Πηγή: Διογένη Λαέρτιου 'Διογένης ο Κυνικός', εκδ. 'γνώση').
'Οταν κάποτε επιστρέφεις, βρίσκεις το σπίτι στον τόπο του,/ πριονίζεις το κλαδί, που απ’ το σπασμένο τζάμι έριξε/ φρούτα στο σαλόνι, και, σαν διαρρήκτης/ παραβιάζεις τα πορτοπαράθυρα./ Εισβάλλει τότε ο αέρας απ’ τ’ άσπαρτα χωράφια,/ οι καινούργιοι ένοικοι αναστατώνονται,/ απ’ τα θολά έπιπλα ανασταίνονται μνήμες και παλιά/ τραγούδια. Το ρολόι αρχίζει πάλι να μετρά το χρόνο./ Τα γνωρίζω καλά όλ’ αυτά,/ γιατί άθελά μου υπήρξα δραπέτης και νοσταλγός./ Οι ξένοι τόποι γίνονται κάποτε και δικοί μας,/ ωστόσο, μόνο μια γωνιά μ’ ένα κρεβάτι και πέντε/ πράγματα, μια καρέκλα κι ένα παραθύρι/ μπορούμε δικαίως να ονομάσουμε πατρίδα'.
Το ποίημα 'Πατρίδα' του Κώστα Καλαπανίδα.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (30.08.2012)
'ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε, κοιτάζοντάς τους. Είναι ακόμα ο τόπος που γεννήθηκαν. Το διαμέρισμα ή το αγροτόσπιτο, όπου έμαθαν να περπατούν. Τα παιχνίδια που έπαιξαν παιδιά. Τα παραμύθια που άκουσαν. Τα φαγητά που γεύτηκαν. Τα σχολειά που πήγαν. Τα αθλήματα που επιδόθηκαν. Ο Θεός στον οποίο έμαθαν να πιστεύουν'. Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ 'Στην κόψη του ξυραφιού'.
ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΙΖΩ κάθε χρόνο τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου τις περνώ στο Νίππος. Υπήρξα κι εγώ 'άθελά μου', όπως λέει ο Ποιητής, 'δραπέτης και νοσταλγός'. Στο πατρικό σπίτι δεν θα με περιμένει, βέβαια, για δεύτερη χρονιά, η μάνα μου για να μου πει το υπέροχο, το μοναδικό, το δικό της 'καλώς το'. Πάει, το συνήθισα κι αυτό. Να περνώ με το που φτάνω στο Νίππος απ’ το κοιμητήρι τ’ Αϊ Θανάση, όπου κοιμούνται τον ύπνο των δικαίων, μεταξύ των άλλων, οι γονέοι μου.
ΔΙΧΩΣ 'ΠΕΤΑΧΤΑ' αύριο και μεθαύριο η γωνιά τούτη, λοιπόν! Από την ερχόμενη Τρίτη, Θεού θέλοντος, πάλι. Με ανανεωμένες δυνάμεις. Ενα διάλειμμα, όσο μικρό κι αν είναι, είναι απαραίτητο.
ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ από μεθαύριο Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης. Κι αν έχουμε ανάγκη την ευλογία του. Περισσότερο σήμερα από κάθε άλλη φορά!
ΛΟΓΙΑ ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ της Ανκελα Μέρκελ για τους Ελληνες. Ματώνει, λέει η καρδιά, όταν βλέπει κανείς μειώσεις συντάξεων για δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Μέρκελ η... συμπάσχουσα. Το μουρουνέλαιό της ωστόσο, μουρουνέλαιο.
ΣΑΝ ΤΗΝ τρίχα απ’ το ζυμάρι θα μας πετούσαν απ’ την Ευρωζώνη, αν τους βόλευε, μου είπε ο φίλος μου ο γερω- δάσκαλος απαντώντας σε σχετική ερώτησή μου τις προάλλες. Αν είμαστε η μοναδική τρίχα, συμπλήρωσε.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μας αποχαιρετά, οι πυρκαγιές ωστόσο συνεχίζονται. Σβήνει η μία, δύο ανάβουν. Λερναία ύδρα. Της έκοβε ένα κεφάλι ο Ηρακλής και δύο ξεφύτρωναν. Αναζητείται... Ιόλαος.
ΟΧΙ ΣΤΙΣ οριζόντιες θυσίες! Πες το κι ας το ξέρεις πως είναι φτερό και το πήρε ο άνεμος. Εσύ το χρέος σου το έκανες. Διατύπωσες τη θέση σου. Από λόγια άλλο τίποτα...
ΚΛΕΙΔΩΝΟΥΝ, κλείδωσαν, έχουν κλειδώσει. Για τα νέα σκληρά, πολύ σκληρότερα απ’ τα προηγούμενα, μνημονιακά μέτρα ο λόγος. Ο χειμώνας έρχεται βαρύς. Υπάρχει αντικλείδι;
ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΥ πρωθυπουργό είχαμε Βενιζέλο/ οι ξεν’ όπου κι αν πήγαινε του ’βγαζαν το καπέλο. Στον απόηχο της εκδήλωσης που έγινε τις προάλλες στις Μουρνιές για τον Εθνάρχη, η μαντινάδα. Από τον Εννιαχωριανό!
'ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ να δύνασαι διά να πράττης, πρέπει και να θέλης. Μόνον επί του αξιώματος τούτου στηρίζεται η επιβολή εις τον κόσμον και το αληθές μεγαλείον'. Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΚΑΠΟΤΕ ρώτησαν τον Διογένη τι κέρδος έχει από τη φιλοσοφία. Αυτός είπε: 'Αν μη τι άλλο το ό,τι είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τις μεταπτώσεις της τύχης'. (Πηγή: Διογένη Λαέρτιου 'Διογένης ο Κυνικός', εκδ. 'γνώση').
'Οταν κάποτε επιστρέφεις, βρίσκεις το σπίτι στον τόπο του,/ πριονίζεις το κλαδί, που απ’ το σπασμένο τζάμι έριξε/ φρούτα στο σαλόνι, και, σαν διαρρήκτης/ παραβιάζεις τα πορτοπαράθυρα./ Εισβάλλει τότε ο αέρας απ’ τ’ άσπαρτα χωράφια,/ οι καινούργιοι ένοικοι αναστατώνονται,/ απ’ τα θολά έπιπλα ανασταίνονται μνήμες και παλιά/ τραγούδια. Το ρολόι αρχίζει πάλι να μετρά το χρόνο./ Τα γνωρίζω καλά όλ’ αυτά,/ γιατί άθελά μου υπήρξα δραπέτης και νοσταλγός./ Οι ξένοι τόποι γίνονται κάποτε και δικοί μας,/ ωστόσο, μόνο μια γωνιά μ’ ένα κρεβάτι και πέντε/ πράγματα, μια καρέκλα κι ένα παραθύρι/ μπορούμε δικαίως να ονομάσουμε πατρίδα'.
Το ποίημα 'Πατρίδα' του Κώστα Καλαπανίδα.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (30.08.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου