ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Το μωρό - περιοδικό παραήταν συνεσταλμένο και λεπτεπίλεπτο (ένα μικρό, φτωχικό τετρασέλιδο ήταν όλα κι όλα τα "Χανιωτάκια"), εμείς, όμως, της Συντακτικής Επιτροπής, δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι θα επιβίωνε

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Στην ώρα μιας γέννησης




Οταν αντίκρισα το πρώτο τεύχος του περιοδικού 'Τα Χανιωτάκια' (που κυκλοφορήθηκε σαν παράρτημα των 'Συνδικαλιστικών Νέων' του Διδασκαλικού Συλλόγου Χανίων), έτσι όπως έβγαινε από το πιεστήριο του τυπογραφείου (ήταν Φλεβάρης του 1983), σκέφτηκα ότι βρισκόμουν στην ώρα μιας γέννησης. Το μωρό - περιοδικό παραήταν συνεσταλμένο και λεπτεπίλεπτο (ένα μικρό, φτωχικό τετρασέλιδο ήταν όλο κι όλο), εμείς, όμως, της Συντακτικής Επιτροπής, δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι θα επιβίωνε. Το ομολογούσε στο κάτω μέρος της πρώτης σελίδας το κύριο άρθρο, γραμμένο από μένα, που ήμουν ο υπεύθυνος του περιοδικού, από μεριάς του Συλλόγου, όντας αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου. Ενα άρθρο που εξέφραζε τη σιγουριά ότι τα 'Χανιωτάκια' ('νονός' του τίτλου ο γνωστός τοις πάσι δάσκαλος - λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης που είχε και σημαντικό ρόλο στην έκδοση) με την αγάπη των δασκάλων και τις ιδέες των παιδιών θα γινόταν η σαΐτα που θα σημάδευε το αύριο. «Το περιοδικό αυτό ξεκίνησε σαν ιδέα από την αγάπη και την έγνοια κάποιων μεγάλων, των δασκάλων σας. Η ιδέα αυτή γίνεται με το τεύχος αυτό μια ζεστή και ανθρώπινη 'καλημέρα' που μυρίζει όπως το νιόβγαλτο ψωμί. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Γι’ αυτό λέμε από την πρώτη στιγμή ότι τα 'Χανιωτάκια' είναι το δικό σας περιοδικό. Εμείς δίνουμε σ’ αυτό την αγάπη μας για σας. Εσείς, όμως, δίνετε τις ιδέες σας. Γιατί το ξέρουμε καλά, πως έχετε δικές σας ιδέες. Μ’ αυτές σας τις ιδέες, είμαστε σίγουροι γι’ αυτό, θα κάνετε τα 'Χανιωτάκια' μια σαΐτα που να σημαδεύει το αύριο!». Τα που έγραψα τότε.
Αυτό το μαρτυρούσαν, το φώναζαν, προ πάντων όμως οι συνεργασίες των πρώτων Χανιωτακιών που κατέθεταν τη χαρά τους για το 'καταδικό τους περιοδικό'. «Εύχομαι το περιοδικό να πάει καλά, να παίρνει πολλές προτάσεις, προβλήματα και γενικά να παίρνει πολλές σκέψεις. Ακόμα θέλω να γράφει την αλήθεια, χωρίς περιττές συμβουλές, αλλά να μας παρουσιάζει την πραγματικότητα όπως είναι». Τα που γράφει, για παράδειγμα, ο τότε μαθητής της Στ’ τάξης του 2ου Δημ. Σχ. Χανίων  Γιάννης Τσιγωνάκης. Για να καταλήξει: «Αυτό το περιοδικό θα γίνει η ελπίδα και η φωνή του Χανιώτη μαθητή»... Προφητικός ο Γιάννης!
Από τότε πέρασαν τριάντα χρόνια και το μυστήριο της γέννησης επαναλήφθηκε τόσες φορές όσες και τα τεύχη του περιοδικού, που ολοένα αύξαινε τις σελίδες του, μεγάλωνε, κάλαινε και ομόρφαινε για να πάρει ύστερα από λίγα χρόνια τη μορφή που έχει σήμερα. Για ένα περιοδικό - έφηβο, έκανα λόγο στο κείμενό μου που δημοσιεύθηκε στο επετειακό για τα 15 χρόνια τεύχος. Για ένα ζωντανό, δυναμικό και διαρκώς ανανεούμενο περιοδικό που παίζει τον ρόλο του δασκάλου σ’ όλα τα όμοια περιοδικά του είδους του. Τα προσυπογράφω και σήμερα, άλλα 15 χρόνια μετά. Κι αυτό γιατί το περιοδικό του Συλλόγου των Δασκάλων και των Νηπιαγωγών του Νομού μας εξακολουθεί να σέβεται την ιστορία του, τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, έχοντας όμως ταυτόχρονα τα πορτοπαράθυρά του ανοιχτά στον κόσμο. Είναι που και οι δάσκαλοι του σήμερα εξακολουθούν να βάζουν την αγάπη τους και οι μαθητές τις ιδέες τους...
Σημείωση: Με αφορμή την εκδήλωση για τα 30 χρόνια των 'Χανιωτακιών', που θα γίνει την προσεχή Παρασκευή 5 Απριλίου (7 μ.μ.) στην Πινακοθήκη Χανίων η παραπάνω εύφημη μνεία, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας γράφτηκε για τα 15 χρόνια του περιοδικού.

Γνωριμία με την Αντωνούσα Καμπουροπούλα
'Η Λάμπρω. Τραγωδία εις πράξεις πέντε'. 'Ποίημα της Αντωνούσης Ι. Καμπουροπούλας, εκ Χανίων της Κρήτης'. 'Εν Μεσολογγίω', 'Τύποις Ελληνικών Χρονικών 1861'. Οτι υπήρχε λογοτεχνικό, για ν’ ακριβολογήσω ποιητικό έργο, με τίτλο 'Λάμπρος' και ότι το έχει γράψει ο Διονύσιος Σολωμός, το ήξερα. Αυτό δα έλειπε! Αγνοούσα όμως ότι υπήρχε και 'Η Λάμπρω', μια τραγωδία 'εις πράξεις πέντε', γραμμένη μάλιστα από μια Χανιώτισσα την Αντωνούσα Καμπουροπούλα. Ούτε καν το όνομά της δεν είχα ακουστά, το ομολογώ. Δεν ήμουν βέβαια ο μόνος. Λίγοι, ελάχιστοι, μόνο αυτοί που έχουν πρόσβαση στις κλειστές συλλογές βιβλιοθηκών και αρχείων, το ήξεραν. Ενας απ’ αυτούς και ο γνωστός από τις ανακοινώσεις του σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια και τις ενασχολήσεις του με τη μελέτη της Ιστορίας και της Λογοτεχνίας του 19ου αιώνα φιλόλογος Κωνσταντίνος Φουρναράκης, που εργάζεται τελευταία στο Γ.Α.Κ. - Ιστορικό Αρχείο Κρήτης. Είναι χρέος μου να γνωρίσουν και οι πολλοί, ανασύροντάς την απ’ τη λήθη, αυτήν την πρωτοπόρο γυναίκα του 19ου αιώνα, μια γυναίκα που «ήταν ένα φωτεινό μετέωρο της εποχής της και ξεχώρισε για την πατριωτική της δράση και το λογοτεχνικό της έργο», η σκέψη που έκανε και παρουσίασε αρχικά τη μορφή της λάμπουσας αυτής προσωπικότητας σε εκδήλωση του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης και ύστερα σ’ ένα Παγκόσμιο Συνέδριο που έγινε το 2010 στη Γρανάδα της Ισπανίας. Δεν αρκέστηκε όμως σ’ αυτά. Η ανακάλυψη της Αντωνούσας Καμπουροπούλας έπρεπε να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό. «Η παρούσα δημοσίευση αποτελεί προσπάθεια για μια νέα ανάγνωση και πρόσληψη του έργου της», γράφει. μεταξύ των άλλων. στον πρόλογο του σχετικού ιδιαίτερα καλαίσθητου 160 σελίδων βιβλίου που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις 'Ερεισμα'. Αξιος ο μισθός του συγγραφέα! Ποιος μισθός; Του φτάνει και του περισσεύει η ικανοποίηση που σίγουρα νιώθει γιατί μας γνώρισε την Αντωνούσα Καμπουροπούλα...

Χανιώτικα νέα (01.04.2013)