ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«AN ΔΕΝ μου ’δινες την ποίηση Κύριε/ δεν θα ’χα τίποτα για να ζήσω»… Και στους στίχους αυτούς του Νικηφόρου Βρεττάκου ο νους μου με το που αρχίζω να γράφω τη στήλη. Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης η 21 Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας, η πρώτη ημέρα της άνοιξης. Εκ των ων ουκ άνευ βέβαια ότι με απασχολούν, βασικά, τα που έγιναν προχθές, στις Βρυξέλλες…

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«AN ΔΕΝ μου ’δινες την ποίηση Κύριε/ δεν θα ’χα τίποτα για να ζήσω»… Και στους στίχους αυτούς του Νικηφόρου Βρεττάκου ο νους μου με το που αρχίζω να γράφω τη στήλη. Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης η 21 Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας, η πρώτη ημέρα της άνοιξης. Εκ των ων ουκ άνευ βέβαια ότι με απασχολούν, βασικά, τα που έγιναν προχθές, στις Βρυξέλλες…

Ο ΚΥΒΟΣ ερρίφθη! Εδώ και τώρα. Εδώ (στο γραφείο μου) και τώρα (χθες το πρωί, γύρω στις 7.30) θα γράψω… στα πεταχτά τα “πεταχτά” κι όχι στην Αθήνα, όπου, Θεού θέλοντος, πρέπει να είμαι σε τρεις περίπου ώρες. Συνεχίζουμε μολυβάκι μου! Η γινωμένη δουλειά δεν φοβάται την αγίνωτη… Προλαβαίνουμε!

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ, που έγινε με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, χθες, 20 Μαρτίου, στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας είμαι εδώ και έναν χρόνο περίπου μέλος, ήταν ο λόγος του ταξιδιού μου στην Αθήνα. «Θα ’ρθεις οπωσδήποτε, περιμένουμε ν’ ακουστούν και τα δικά σου ποιήματα», μου έλεγε και μου ξανάλεγε ο και εκλεκτός συνεργάτης της εφημερίδας μας, καλός μου φίλος, πρώην πρόεδρος της Εταιρείας, Αυγερινός Ανδρέου. Με κατάφερε! Στην Αθήνα, λοιπόν, εγώ σήμερα (αν ήθελε ο Θεός), ενώ εσείς θα διαβάζετε τη στήλη που γράφτηκε χθες.

ΔΥΟ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ σήμερα. Η πρώτη απ’ τον Ηλία τον Σταματάκη για την Ημέρα της Ποίησης: «Ποίηση γλώσσα λουλουδιών αγγέλων το τραγούδι/ άρωμα είναι στην καρδιά, ζωή στα πάντα δούδει», μας λέει. «Όλοι οι άνθρωποι της γης, τον σεβασμό αξίζουν,/ μα δυστυχώς οι ρατσιστές αυτό δεν το γνωρίζουν», η δεύτερη. Από τη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, που επίσης εορτάζεται σήμερα. Πάμε παρακάτω.

ΑΣ ΠΟΥΜΕ άσπρος, πάντως όχι μαύρος ήταν τελικά ο καπνός που βγήκε προχθές απ’ τη μίνι σύσκεψη κορυφής στις Βρυξέλλες, στην οποία ο Ελληνας πρωθυπουργός έβαλε δυναμικά το θέμα της πολιτικής λύσης για το ελληνικό πρόβλημα. Ραντεβού μεθαύριο και στο Βερολίνο. Η μάχη της αξιοπρέπειας που δίνει η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας στο πλευρό της τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, συνεχίζεται. Να ’ναι η όποια τελική λύση προς όφελος τόσο της χώρας μας όσο και της Ευρώπης, το ζητούμενο.

ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΤΗΚΕ, επί της αρχής, και το νομοσχέδιο για τις 100 δόσεις, απ’ την ελληνική Βουλή, όπως αναμενόταν. Κόντρα στις όποιες έντονες ευρωπαϊκές ενστάσεις ότι είναι κι αυτό, όπως και το νομοσχέδιο (νόμος πια) για την ανθρωπιστική κρίση, μονομερής ενέργεια. Και… ο άγιος εταίρος, αποφασιστικότητα να δείξουμε, θέλει…

«ΟΣΑΚΙΣ ο άνθρωπος το αποφασίση με τα σωστά του, υπερβαίνει και αυτήν την φύσιν εις το μυστήριον». Από τη “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

Η ΑΡΧΙΚΗ έμπνευση του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας ανήκει στον Ελληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό. Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. (Πηγή: www.sansimera.gr).

«Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε,/ δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω./ Αυτά τα χωράφια δε θα ’ταν δικά μου./ Ενώ τώρα ευτύχησα να ’χω μηλιές,/ να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,/ να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,/ η έρημός μου λαό,/ τα περιβόλια μου αηδόνια./ Λοιπόν; Πώς σου φαίνονται;/ Είδες τι όμορφα που πέφτει το φως/ στις γαλήνιες κοιλάδες μου;/ Κι έχω ακόμη καιρό!/ Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε./ Μ’ ανασκάφτει ο πόνος μου κι ο κλήρος μου μεγαλώνει./ Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται./ Όμως,/ δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα./ Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ό,τι μου δίνεις./ Γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα».
Από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου “Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε”.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (21.03.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-267/#ixzz3V2StNAoU 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook