ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«ΣΑΝ ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙ έσβησε και η στερνή ελπίδα/ και την καρδιά μας δίκοπη ελάβωσε λεπίδα». Στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη αφιερώνει τη σημερινή του μαντινάδα ο φίλος ιερωμένος, που μου την έστειλε, όπως κάνει σχεδόν πάντα, μέσω κινητού. Συνοδεύοντάς τη με την ευχή: «Ο Θεός και ο Βαγγέλης να τους (μας) συγχωρέσουν». Τι να προσθέσω! Ας κοιταζόμαστε οι άνθρωποι στα μάτια!..

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

TOY AΓΙΟΥ Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού, σήμερα 17 Μαρτίου και η πρώτη μου έγνοια να πω τα “Χρόνια πολλά”, με το πρώτο “πεταχτό”, στον συμπολίτη μας (εκ Κω Δωδεκανήσου καταγόμενο) ποιητή Αλέξη Ζερβάνο. Και βέβαια να κλείσω τη στήλη μ’ ένα ποίημά του, όπως κάνω κατ’ έθιμον, χρόνια τώρα, την ημέρα της γιορτής του. Χρόνια πολλά, βέβαια, και σε όλους τους Αλέξηδες (Αλέξης κι ο πρωθυπουργός της χώρας) όπως και στις Αλεξίες!

ΩΡΑΙΟ όνομα το “Αλέξης”. Πολύ μ’ άρεσε, όταν πήγαινα στην Τρίτη Γυμνασίου, τω καιρώ εκείνω, όταν οι πάντες παρακολουθούσαμε στο ραδιόφωνο την εκπομπή “Πικρή, μικρή μου αγάπη”, μια ιστορία έρωτα και πάθους με πρωταγωνιστές τον Στέφανο Ληναίο, στον ρόλο το Αλέξη και την Ελλη Φωτίου, στον ρόλο της Βάνας. Τι θυμάμαι τώρα!

«ΑΝ ΜΕ κοιτάζανε οι άνθρωποι στα μάτια/ θα νιώθανε τη νύχτα της καρδιάς μου». Ενας απ’ τους πρώτους συλλογισμούς που κάνει ο πίθηκος του Αλέξη Ζερβάνου (κάνει ο Αλέξης Ζερβάνος διά του πιθήκου του) στην ποιητική συλλογή “Ενας πίθηκος συλλογιέται”, που βασίζεται στη συγκλονιστική ιστορία του τρελού πιθήκου της Νυρεμβέργης. «Αν μπορούσα να σ’ έβλεπα στα μάτια/ θα σου μιλούσα τη γλώσσα της κραυγής», έχω γράψει σ’ ένα απ’ τα πρώτα μου ποιήματα, με  τίτλο “Επιδρομή  τεράτων”, που μελοποίησε ο Σταμάτης Κραουνάκης. Να κοιτάζονται οι άνθρωποι στα μάτια! Ζητούμενο πάντα φίλε ποιητή! Οσο στέκει ο κόσμος, θα ’ναι ζητούμενο και το ξέρεις!

«ΣΑΝ ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙ έσβησε και η στερνή ελπίδα/ και την καρδιά μας δίκοπη ελάβωσε λεπίδα». Στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη αφιερώνει τη σημερινή του μαντινάδα ο φίλος ιερωμένος, που μου την έστειλε, όπως κάνει σχεδόν πάντα, μέσω κινητού. Συνοδεύοντάς τη με την ευχή: «Ο Θεός και ο Βαγγέλης να τους (μας) συγχωρέσουν». Τι να προσθέσω! Ας κοιταζόμαστε οι άνθρωποι στα μάτια!..

ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ουκ άνευ ότι, αν μη τι άλλο, δεν παίζει με τους κανόνες του Σόιμπλε και των ομοίων του η κυβέρνηση της Ελλάδας κι αυτό τον (τους) εξοργίζει αφάνταστα. Ακούς εκεί να τολμά να τα βάζει με την ηγεμονεύουσα Γερμανία η Ελλάδα!

ΕΞΩ οι Αμερικάνοι – μέσα οι Γερμανοί! Μέχρι προχθές. Εξω οι Γερμανοί – μέσα οι Αμερικάνοι! Από χθες! Ωστόσο, ο λόγος του Ελευθερίου Βενιζέλου είναι πάντα επίκαιρος: «Δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνο εθνικά συμφέροντα!».

«ΔΥΟ ΚΡΟΥΝΟΙ τα μάτια μου./ Οταν κλαίω,/ το ’να βγάζει ανθρώπινα δάκρυα/ και τ’ άλλο ελληνικά δάκρυα». Από το “Ψηφιδωτό (δεύτερη σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΜΙΑ ΑΠ’ ΤΙΣ σελίδες που μου προτάθηκαν στο Βιβλίο των Προσώπων να βάλω το “Μου αρέσει” και η “Μου ’παν ότι δεν μπορώ να μαζέψω 10.000 ΑΕΚτζήδες σε μια σελίδα”. Εκ των ων ουκ άνευ ότι το έβαλα κι έτσι έγινα ο 5.941ος ακόλουθός της. Τι κρίμα που ο δημιουργός της έχει σταματήσει τις αναρτήσεις εδώ και τρεις μήνες!

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της πορείας μέσα από την άνυδρη Γεδρωσία ο Αλέξανδρος και οι στρατιώτες του ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα από την πείνα, μέχρι του σημείου να σφάζουν τα άλογα για να τραφούν. Περισσότερο, όμως βασανίζονταν από τη δίψα. Τότε κάποιοι στρατιώτες ανακάλυψαν μια μικρή πηγή από την οποία με πολύ κόπο κατόρθωσαν να μαζέψουν λίγο νερό, το οποίο το έφεραν στον Αλέξανδρο μέσα σ’ ένα κράνος. Ο Αλέξανδρος, όμως, αφού επαίνεσε αυτούς που το έφεραν, το έχυσε στην άμμο μπροστά σε όλο το στράτευμα. Η πράξη αυτή γέμισε με θάρρος τους στρατιώτες, λες και όλοι είχαν πιει, από αυτό το λιγοστό νερό. Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”.

«Αν με κοιτάζανε οι άνθρωποι στα μάτια/ θα νιώθανε τη νύχτα της καρδιάς μου./ Θέλω να φτύνω, να ουρλιάζω…/ μα συλλογιέμαι πως πρέπει να σωπαίνω/ γιατί στα μάτια τους βλέπω κλουβιά/ και σιδερένια προσωπεία/ και δεν μπορώ να τους ζηλέψω/ ούτε και για τα χέρια τους τ’ απελπισμένα./ Αν ήμουν ένας άνθρωπος, σαν και τους άλλους/ που με τα δάχτυλα μετρούν/ “την ηλικία του φωτός”/ θα ’πρεπε να γελούσα μ’ αυτές τις μάσκες που μορφάζουν,/ μα εγώ είμαι πίθηκος που συλλογιέται/ και δεν υπάρχει γέλιο για τ’ αδέρφια μου/ που μ’ έχουν φυλακίσει».
Από το πρώτο ποίημα της ποιητικής συλλογής “Ενας πίθηκος συλλογιέται” του Αλέξη Ζερβάνου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (17.03.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-264/#ixzz3Ue3JdPMd 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook