ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΕΣΙΣΤΙΕΣ ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ

 

«Τα θεμέλια αυτού του μεγαλοπρεπή ναού θα μπουν στις 23 Φεβρουαρίου του 532, με σχέδια που εκπόνησαν οι αρχιτέκτονες Ανθέμιος Τραλλιανός και Ισίδωρος ο Μιλήσιος. Για την ολοκλήρωση του κολοσσιαίου έργου εργάστηκαν αδιάκοπα επί έξι χρόνια 10.000 τεχνίτες, ενώ ξοδεύτηκαν 320.000 λίρες – περίπου 120.000.000 ευρώ). Από κάθε σημείο όπου υπήρχε Ελληνισμός, έγινε προσφορά: Τα πράσινα μάρμαρα από τη Μάνη και την Κάρυστο, τα τριανταφυλλιά από τη Φρυγία και τα κόκκινα από την Αίγυπτο. Από τον υπόλοιπο κόσμο προσφέρθηκαν τα πολύτιμα πετράδια, ο χρυσός, το ασήμι και το ελεφαντόδοντο, για τη διακόσμηση του εσωτερικού. Τα εγκαίνια έγιναν στις 27 Δεκεμβρίου του 537 από τον Ιουστινιανό, που βλέποντας την υπεροχή της Αγίας Σοφίας έναντι του ξακουστού ναού του Σολομώντα, αναφωνεί: “Δόξα των Θεώ το καταξιώσαντί μοι τελέσαι τοιούτον έργον. Νενίκηκά σε Σολομών”» (Από το san simera.gr) Ωσεί παρόντες οι απανταχού Ελληνες στα εγκαίνια…

«Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,/ σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,/ με τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες,/ κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος./ Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,/ κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες./ Να μπούνε στο χερουβικό και να ‘βγει ο βασιλέας,/ φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:/ “Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ Αγια,/ παπάδες πάρτε τα ιερά, και σεις κεριά σβηστείτε,/ γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει./ Μόν’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ρθουν τρία καράβια,/ το ‘να να πάρει το σταυρό και τ’ άλλο το βαγγέλιο,/ το τρίτο, το καλύτερο, την άγια Τράπεζά μας,/ μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν”./ Η Δέσποινα ταράχτηκε, και δάκρυσαν οι εικόνες./ “Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις,/ πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι”. Ο παλιότερος θρήνος για την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους. (Νικόλαος Πολίτης “Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού”. Ωσεί παρόντες σ’ αυτόν οι απανταχού Ελληνες…

«Ο άνθρωπος με την τραγιάσκα συστήθηκε: Κοσμάς ο βαρκάρης. Τους διηγήθηκε την εξής ιστορία: “Ητανε τον Γενάρη του 1919 […] Από την ανοιχτή πόρτα ο φύλακας εκοίταζε σαν απολιθωμένος. Ενας ένας εμαζεύονταν οι Τούρκοι κι εμένανε μ’ ανοιχτό το στόμα μ’ ό,τι βλέπανε. Ένας αξιωματικός εδιάβασε τον Απόστολο κι ο παπά – Λευτέρης το Ευαγγέλιο. Καθώς εψέλνανε, ρίχνανε κρυφές ματιές στην πόρτα, όπου πλήθαιναν οι Τούρκοι χωρίς να τολμούν όμως να μπούνε πιο μέσα. Ο παπάς έκοψε μ’ ένα μαχαιράκι το πρόσφορο που ‘χε φέρει κι άδειασε το νάμα από το μπουκαλάκι στ’ Αγιοπότηρο. Εκαμε την προσκομιδή, είπε σ’ έναν αξιωματικό ν’ ανάψει το κερί που ‘χανε φέρει κι άρχισε με βροντερή φωνή το “Πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός”. Ειπώθηκε από τον ανώτερο αξιωματικό το “Πιστεύω” κι ακολουθήσανε “Τα Σα εκ των Σων”. Στο “Μετά φόβου” οι αξιωματικοί μετάλαβαν ένας ένας κι ο παπά – Λευτέρης κατέλυσε ό,τι είχε μείνει από τη Θεία Κοινωνία. Στην πύλη, εξόν από τους Τούρκους είχανε μαζευτεί και μερικοί Ρωμιοί της Πόλης που κοιτάζανε με δάκρυα στα μάτια αυτό που γινότανε. Ο παπάς ετέλειωσε, είπε στον πιο κοντινόν αξιωματικό να μαζέψει γρήγορα γρήγορα ό,τι ήτανε πάνω στο τραπεζάκι κι εκινήσανε προς την έξοδο. Οι Τούρκοι κάμανε μερικά βήματα προς το μέρος τους αγριεμένοι για τη βεβήλωση. Τότε ακούστηκε μια δυνατή φωνή: “Ντουρούν χέμεν!”. Ενας ψηλός Τούρκος με στολή έκαμε νόημα στο πλήθος να παραμερίσει, αφήνοντας τους γκιαούρηδες να φύγουνε”. Για την λειτουργία που τέλεσε ο παπά – Λευτέρης Νουφράκης στην Αγία Σοφία ο λόγος (Από το μυθιστόρημα “Ο Εθελοντής» του Γιώργη Μανουσάκη (εκδ. “Κίχλη”, 2008). Ωσεί παρόντες και σ’ αυτή τη λειτουργία οι απανταχού Ελληνες…

Με αφορμή τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί – επίσημα από σήμερα Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020. Μεσίστιες οι σημαίες της Χριστιανοσύνης. Πένθιμα ηχούν οι καμπάνες της. Εχει ο καιρός γυρίσματα…

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 24.7. 2020)