Στα πεταχτά

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΕΝΤΑΞΕΙ, δεν ψόφησε προχθές η πέρδικα στ' αυγό,/ που ’χε ο Μάης δεκοχτώ, προς επαλήθευση της γνωστής παροιμίας που την είχα αναγελάσει τις προάλλες. Το... βροχουλάκι του, ωστόσο, το 'ριξε για να μας θυμίσει ότι στων αμαρτωλών την χώρα τον Μάη μήνα βρέχει.

ΜΠΡΟΣ γκρεμνός και πίσω ρέμα για την Ελλάδα, μπρος γκρεμνός και πίσω ρέμα για την Ισπανία και την Πορτογαλία, μπρος γκρεμνός και πίσω ρέμα για όλη την Ευρώπη. Στο ρέμα, απαξάπαντες! Κι όσοι σωθούνε, σωθήκανε!

ΟΤΙ κάποιοι θα τη βγάλουνε αβρόχοις ποσί είναι σίγουρο. Αυτό δα έλειπε! Να πληρώσουν όλοι εξίσου το μάρμαρο. Το 'χω ξαναγράψει. Πάντα στο αδύναμο κρέας κολλούνε οι μύγες.

ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ απεργιακά συλλαλητήρια λέμε ναι, αυτό δα έλειπε! Εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο, η αυστηρή περιφρούρησή τους. Να παραλύσει το σύμπαν ναι, ανάγκη πάσα να εκφράσουν οι εργαζόμενοι και μάλιστα με έντονο τρόπο τη διαμαρτυρία τους. Όχι σε όποιες ακρότητες βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή συνανθρώπων μας, ωστόσο. Οι τραγικοί θάνατοι στη Marfin να 'ναι οι τελευταίοι!

ΚΑΙ ΜΕ τον… αστυφύλαξ των σκληρών οικονομικών μέτρων και με τον… χωροφύλαξ της ύφεσης η Ελλάδα. Αλά μπρατσέτα. Ταγκό με τον… αστυφύλαξ, βαλς με τον… χωροφύλαξ.
ΤΟΥ… Βραχασίου γίνεται στο νομό Ηρακλείου σχετικά με τις οριοθετήσεις του Καλλικράτη. Στο Νομό μας το θέμα εστιάζεται περισσότερο στο… ξεροκόμματο που ακούει στ' όνομα ιστορική πρωτεύουσα και λιγότερο στην οριοθέτηση.

ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ φόρο 5 λεπτά του ευρώ, κάθε φορά που χρησιμοποιεί λέξη με ελληνική ρίζα, ο όποιος γερμανός πολίτης. Η πρόταση που έγινε, δεν θυμάμαι από ποιον, προ ημερών, σε γερμανική εφημερίδα. Σαν προάγγελος των όσων είπε ο πολλά ωραίος Ζαν Λικ Γκοντάρ τελευταία.

ΑΝ ΔΕΝ έχουμε να φάμε σήμερα δεν πειράζει, θα φάμε αύριο, έλεγε μια κοντοχωριανή μου στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Είχε προχωρήσει ακόμα και πέραν από τον επιούσο άρτο του "Πάτερ ημών", η συγχωρεμένη.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ Μπουρνάζο, Αθήνα: Τα ιστορικά ανέκδοτα, από τον Πλούταρχο που μου έστειλες, και σε ξαναευχαριστώ πολύ γι' αυτό, τα… ξετίναξα. Από σήμερα αρχίζω να… ξεκοκαλίζω και τα άλλα, τέσσερα που μου έστειλες, αρχίζοντας απ' αυτό με τον Τσώρτσιλ. Ωστόσο ανακάλυψα μια καλή… φωλιδέ, ενώ έχω στην καβάντζα και κάποια ωραία, και σαν ιστορικά ανέκδοτα, ποιήματα του Παβλή Πολυχρονάκη. Απου ζει, μεταζώνεται…

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ο Ουίνστον Τσώρτσιλ κάλεσε ένα ταξί και ζήτησε από τον σωφέρ να τον μεταφέρει στο Β.Β.C., όπου επρόκειτο να δώσει μια ραδιοφωνική ομιλία. "Λυπούμαι κύριε", του λέει ο σωφέρ, "δεν μπορώ να πάω τόσο μακριά". Ο Τσώρτσιλ του ζήτησε τον λόγο. "Θέλω να πάω νωρίς στο σπίτι για να προλάβω ν' ακούσω το λόγο του Τσώρτσιλ απ' το ραδιόφωνο", του είπε. Ο Τσώρτσιλ ευχαριστήθηκε απ' την απάντηση κι έβγαλε απ' την τσέπη του μια λίρα και του την έδωσε. "Μπες μέσα, άνθρωπέ μου", του λέει, "μπες μέσα κι ας πάει στο διάολο ο μίστερ Τσώρτσιλ".

“Γύρευα ν' αποδράσω από τον κόσμο της θλίψης,/ αλλά μ' έδερναν αδιάκοπα οι οδύνες του ποιητή/ και εκείνο το αργοσάλεμα των καρπερών ονείρων/ με ακολούθούσε ως ακοίμητος στοχασμός/ στο ακροχείλι της φλογισμένης ψυχής μου./ Εδώ, είπα, θα ακουμπήσω τις σκέψεις μου/ από 'δω θα αγναντέυω αντικρινά ως πέρα,/ από 'δω θα διαβαίνουν οι λαβωμένοι υπερασπιστές,/ τα παιδιά που θα κλαίνε απ' τον κρότο των όπλων,/ κι ο ποιητής, παρακεί, θα ζωγραφίζει τον πόνο τους!”
Από το ποίημα “Οδοιπορία” του Λευτέρη Γερόσταθου
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com

Χανιώτικα Νέα( 20.05.2010)