ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Από τη Μικρά Ασία έρχομαι... (1)
Και τι δεν κάνανε για να τη θάψουνε/ ξεχάσανε, όμως, πως είναι σπόρος. Το ποίημα αυτό (δύο στίχοι όλοι κι όλοι) του Ντίνου Χριστιανόπουλου, σε παράφραση ως προς το πρόσωπο του χρόνου των ρημάτων («κάνατε», «θάψετε», «ξεχάσατε», «είμαι», λέει ο ποιητής), ήρθε στον νου μου ξανά και ξανά περιδιαβάζοντας τις σελίδες του με αρ. 1 τεύχους των τετραδίων συλλογικής μνήμης με τον γενικό τίτλο «Από τη Μικρά Ασία έρχομαι...» και του ημερολογίου 2012 (κείμενα - επιμέλεια: Γιάννης και Νάντια Σαραντοπούλου), που κυκλοφορήθηκαν πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις «Κειμήλιο». Για τη Μικρά Ασία, βέβαια, ο λόγος.
Για τη Μικρασία έτσι, όπως, οι Ελληνες Μικρασιάτες την έχουν κλείσει στα φυλλοκάρδια τους, στο πιο φωτεινό διαμέρισμα του μυαλού τους. «Αν το μέλλον κλείνει μέσα του τη χαρά της ελπίδας, το παρελθόν κρύβει τα μυστικά της ζωής», διαβάζω στο οπισθόφυλλο του τετραδίου.
Αυτά τα μυστικά, τα κοινά μυστικά της ζωής τους στα χώματα της αλησμόνητης πατρίδας επιμένουν ν’ ανασύρουν, κόντρα στους ανέμους των καιρών και στις ανεμικές των εποχών, μέσα απ’ τους Συλλόγους, τις Ενώσεις και τις Αδελφότητες που λειτουργούν οι Μικρασιάτες. Αυτό κάνουν και με τις περί ου ο λόγος εκδόσεις, το τετράδιο που περιλαμβάνει «συνταγές και μυστικά από έναν κόσμο γεμάτο αξίες» και από το ημερολόγιο που είναι μια περιήγηση στον τόπο και στον χρόνο.

Από τη Μικρά Ασία έρχομαι... (2)
Συμπαραγωγή Μικρασιατικών Συλλόγων, του Δικτύου Μικρασιάτης και των Εκδόσεων «Κειμήλιο» τα Τετράδια Συλλογικής Μνήμης και το ετήσιο ημερολόγιο. Μεταξύ των Συλλόγων και η Αδελφότητα Μικρασιατών Νομού Χανίων «Ο Αγιος Πολύκαρπος», που λειτουργεί και λειτουργείται στον τόπο μας από το 1982, ψηλαφώντας και προβάλλοντας συνεχώς τη μικρασιατική ελληνική ταυτότητα. «Μικρασία, ψυχής πατρίδα, ποτέ δεν σε ξεχνάμε... είσαι το φυλακτό μας», διαβάζω στο τέλος του ιστορικού της Αδελφότητας, που το υπογράφουν τα μέλη του Δ.Σ. με επικεφαλής την πρόεδρο Στέλλα Γκοζάνη - Χαριτάκη.
Το πλούσιο φωτογραφικό υλικό απ’ τις δραστηριότητες του Συλλόγου που παρατίθεται επιβεβαιώνουν ότι μόνο κενός λόγος δεν είναι αυτή η φράση. Εδώ οι Μικρασιάτες μνημονεύουν τους πεθαμένους των. Εδώ ανταμώνουν για να χορέψουν τους χορούς των. Εδώ σμίγουν οι παλιότερες και οι νεότερες γενιές. Εδώ τα παιδιά τραγουδούν τα κάλαντα του Λαζάρου (φωτ.).
Εδώ καταθέτουν στεφάνια στο Μνημείο της Μικρασιάτισσας Μάνας... Εδώ στο πιο φωτεινό διαμέρισμα της μνήμης ανασταίνονται μήνα τον μήνα οι τόποι σε βάθος χρόνου. Η Κωνσταντινούπολη, ο Βόσπορος, η Σμύρνη, η Μαγνησία, η Εφεσος, η Μίλητος, η Πέργαμος, η Κιλικία, η Φιλαδέλφεια, οι Σάρδεις, η Αντιόχεια της Πισιδίας. Εδώ όλα τα χρώματα κι όλα τα αρώματα της Ανατολής...

Περί Αγροτικών Συνεταιρισμών
«Κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει τους κλέφτες της. Αλλη λίγους, άλλη πολλούς. Ο αριθμός εξαρτάται από τον τρόπο και κυρίως από τη βούλησή της να τους αντιμετωπίσει. Λίγο εξαρτάται από τον βαθμό ανάπτυξής της, όπως λογικά θα περίμενε κανείς.
Σε αναπτυγμένες κοινωνίες, με χαλαρωμένους τους μηχανισμούς προστασίας της, γίνονται σήμερα οι χονδρές κλεψιές. Στις υποανάπτυκτες χώρες 'ευδοκιμούν' οι μικροί κλέφτες, οι 'κλεφτοκοτάδες', ας τους πούμε, για να τιμήσουμε μια γνωστή κατηγορία απ’ αυτούς. Οι μεγάλοι, που σπάνια μπαίνουν στη φυλακή, κλέβουν για να κάνουν ανετότερη ζωή και να ’χουν μεγαλύτερη επιρροή στην οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική.
Οι μικροί (κλεφτοκοτάδες), που τους αρπάζει αμέσως ο χωροφύλακας και τους παραδίδει στον δικαστή, κλέβουν για να ζήσουν».
Δείγμα γραφής του και τ. γενικού γραμματέα του Υπουργείου Γεωργίας, οικονομολόγου - συνεταιριστή, Γεωργίου Β. Σελλιανάκη, από το βιβλίο του «Οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί στην Ελλάδα», που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα. Και σαν μυθιστόρημα διαβάζεται το άριστο από πλευράς εμφάνισης και μοναδικό στο είδος του αυτό βιβλίο στις 600 περίπου σελίδες του οποίου ο συγγραφέας, κατά δήλωσή του, αποκαλύπτει τα γεγονότα της πτώσης των Αγροτικών Συνεταιρισμών στην Ελλάδα, καταγγέλλει τον κομματισμό σαν υπόλογο της λεηλασίας και προτείνει διέξοδο στο υπάρχον αδιέξοδο. Ο καθένας στο είδος του. Μόνο άνθρωποι, όπως τον Γ. Σελλιανάκη, μπορούσαν να γράψουν ένα τέτοιας λογής, όπως το εν λόγω, βιβλίο.
Να εξετάσει σε όλη του την ευρύτητα, επειδή το έζησε επί 35 χρόνια ως αγρότης και ως επιστήμονας συνεταιριστής, το θέμα των Αγροτικών Συνεταιρισμών και να μιλήσει από καρδιάς για το δράμα της λεηλασίας και της πτώσης ενός θεσμού που θα μπορούσε να είναι σωτήριος για τους αγρότες και να προτείνει εφικτές λύσεις. «Το βιβλίο του Γ. Σελλιανάκη είναι ένα πένθιμο εμβατήριο στον θάνατο ενός θεσμού που ξεκίνησε με άριστες προοπτικές, σκόνταψε στον δρόμο της ανάπτυξης του σε εμπόδια αδικαιολόγητα, τραυμάτισε τον ευγενικό αγροτικό κόσμο και τον αποθάρρυνε με αποτέλεσμα να ερημωθεί η ύπαιθρος και να γίνεται αδικαιολόγητη εισαγωγή αγροτικών προϊόντων, τα οποία άλλοτε αφθονούσαν στη χώρα μας», γράφει σχετικά ο παιδαγωγός - ψυχολόγος δρ Νικόλαος Β. Πετρουλάκης. Ταυτόχρονα, ωστόσο, μπορεί να είναι κι ένα «αναστάσιμο άγγελμα για την αναβίωση του θεσμού που χάθηκε στο βόρβορο της διαφθοράς ανεύθυνων οργάνων και υπηρεσιών».