ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«Η ΑΞΙΑ ενός ανθρώπου δεν φαίνεται σε στιγμές άνεσης και ευκολίας, αλλά στο πώς αυτός ανταποκρίνεται σε καιρούς πρόκλησης και αμφισβήτησης». Martin Luther King. Το ίδιο μπορούμε να πούμε βέβαια και για την αξία ενός λαού.

ΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ η πρώτη μέρα μετά το «περίφημο» κούρεμα και μάλιστα με την ψιλή του ελληνικού χρέους. Ή μήπως όχι; Τι σήμερα, τι αύριο, τι μεθαύριο! Οι αποφάσεις του για μας χωρίς εμάς έχουν ληφθεί. Για έναν κόσμο ανκελικά πλασμένο. Θα τον δεχθούμε; Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, για να πως τα λόγια του Martin Luther King με τη δική μας παροιμία.

Η «ΚΑΛΗ» συμφωνία κι η «κακή» συμφωνία... Το «καλό» κούρεμα και το «κακό» κούρεμα... Λες κι υπάρχει «καλό» σφάξιμο και «κακό» σφάξιμο, «καλή» πείνα και «κακή» πείνα, «καλή» φτώχεια και «κακή» φτώχεια, «καλός» κρανίου τόπος και «κακός» κρανίου τόπος. Για τους λαούς...

ΠΑΝΩ ΣΤΗ μέρα του! Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου 1940 αύριο. Της ημέρας που ο ελληνικός λαός είπε με μια φωνή ΟΧΙ στον φασισμό που ήρθε με τα όπλα να μας κατακτήσει. Να μην ξεχνιόμαστε. Ντυμένοι «φίλοι» τη σήμερον ημέρα οι εχθροί μας...

«Η ΓΕΝΙΑ του Πολυτεχνείου δεν ξέρω αν μεταλλάχτηκε το σίγουρο είναι ότι πράγματι φεύγει (προϊούσης της ηλικίας) σιγά - σιγά με τη διαφορά ότι αφού έβγαλε την Ελλάδα από τον γύψο της Χούντας, την οδήγησε στον γύψο της τρόικας». Το σχόλιο - άποψη του «ηλεκτρονικού» και όχι μόνο φίλου γεωπόνου - συγγραφέα Γιάννη Πολυράκη στα προχθεσινά «πεταχτά».

«Η ΓΕΝΙΑ του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο οι 30 - 40 που βολεύτηκαν, υπάρχουν χιλιάδες που ακόμα αγωνίζονται για να ανθρωπινέψει ο άνθρωπος». Από τον επίσης φίλο, δημοτικό σύμβουλο Χανίων, Νίκο Παπαντωνάκη, το σχόλιο επί του σχολίου την ίδια μέρα.
ΜΕΡΕΣ ΕΧΩ να γράψω για τον φ(θ)ανατικό Αεκτζή γείτονά μου τον Μήτσο. Μου το επεσήμανε σε άλλο σχόλιό του και ο επίσης Αεκτζής Νίκος Παπαντωνάκης αυτό. Τι να γράψω, Νίκο; Ποιος να παρηγορήσει ποιον!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ, αν και πολύ το ήθελα, να είμαι προχθές στον Πλατανιά στην εκδήλωση που οργάνωσε η τέως Τοπική Κοινότητα, μετά τον εορτασμό του πολιούχου του χωριού Αγίου Δημητρίου, για τον συγχωριανό τους πρωτοσύγκελο της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου αρχιμανδρίτη Δαμασκηνό Λιονάκη. Και διά του Τύπου τα θερμά μου συγχαρητήρια για το μεταπτυχιακό και τις γκαρδιακές ευχές μου, πάτερ. Να σας έχει ο Θεός καλά να διακονείτε τον άνθρωπο έτσι όπως τον διακονείτε. Πάντα άξιος!

ΝΑ ’ΝΑΙ καλά οι φίλοι που δεν αφήνουν τον γράφοντα να τα βγάζει πέρα μόνος του. Οπως τον και πρόεδρο της Ενωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων, ιστορικό ερευνητή, Δημήτρη Νικολακάκη, για παράδειγμα που μου στέλνει ό,τι νομίζει ότι μ’ ενδιαφέρει. Το τελευταίο δώρο του ένα υπέροχο βιντεάκι με τίτλο «Σκέψεις που εμπνέουν». Από εκεί το πρώτο «πεταχτό» όπως και το παρακάτω, στη θέση του ιστορικού ανέκδοτου, κείμενο.

ΡΩΤΗΣΑΝ κάποτε τον ιεραπόστολο γιατρό Αλβέρτο Σβάιτσερ στα γηρατειά του: «Πώς τα πάτε, γιατρέ Σβάιτσερ;». Αυτός αποκρίθηκε: «Η όρασή μου δεν είναι πια και τόσο καλή, το όραμά μου, όμως, δεν ήταν ποτέ πιο καθαρό».

«Πατρίδα δεν σε θυμάμαι/ Ποτέ τόσο πεθαμένη/ Τόσο παραχωμένη/ σ’ αγέρα και κανό/ Με το ’να πόδι σε βάραθρο/ Τ’ άλλο σε βαλτοτόπι/ Θεάσαι τη χημική διάλυση/ Σε πτώμα που ’ναι δικό σου/ Αμορφο/ Αδοξο/ Να το βιάζει ο χρόνος».
Από το ποίημα «Θέαση» του Δημήτρη Κακαβελάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (27.10.2011)