Και τα καλά δεχούμενα και τα κακά δεχούμενα
Η αλληλογραφία μας
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Και τα καλά δεχούμενα και τα κακά δεχούμενα
Μου άρεσε να ακούω ξανά και ξανά, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, στο σπίτι της στο Μούρος του Νίππους, και στο Γηροκομείο αργότερα, να μου διηγείται την καλύτερη ιστορία της ζωής της, τον μεγάλο έρωτά της με τον άνδρα της, τον θείο μου τον Γιώργη, τον αδελφό της μάνας μου. Στα 24 αυτή, στα 20 αυτός, όταν τα “φτιάξανε” και δεν τα χαλάσανε ούτε μία μέρα για 66 χρόνια, απ’ το 1950 μέχρι το 2016! Ποια Αρετούσα και ποιος Ερωτόκριτος! Γιωργία Καλαθιανάκη και Γιώργης Κουργιαντάκης, το τέλειο ζευγάρι, σχολίαζα. Χαμογελούσε πλατιά εκείνος ακούγοντάς το! Κανένα άλλο σχόλιο, εκ μέρους του, εκτός απ’ το χαμόγελο…
Μου άρεσε, ωστόσο, ν’ ακούω κι όλες τις άλλες ιστορίες της θείας Γιωργίας απ’ την ίδια. Κι ας είχα ζήσει αρκετές, όπως μερικές στην “αυλή των θαυμάτων”, στην Αγνάντων 13, στου Φιλοπάππου, όταν στα τέλη της 10ετίας του 1960, όντας φοιτητής, βρέθηκα να κατοικώ δίπλα τους. Σ’ ένα χαμόσπιτο αυτοί, με τρία παιδιά, σ’ ένα υπόγειο, που το άφησα την τελευταία μέρα των σπουδών μου, πλημμυρισμένο, ύστερα από μία ξαφνική καλοκαιρινή νεροποντή, εγώ. Είχε έναν δικό της, ξεχωριστό τρόπο, να “αιχμαλωτίζει” τον οποίο ακροατή της η θεία Γιωργία! Οπως είχε κι έναν δικό της ξεχωριστό τρόπο να αντιμετωπίζει τις όποιες καταστάσεις. Και τα καλά δεχούμενα και τα κακά δεχούμενα, γι’ αυτήν. Σιγά που θα ύψωνε λευκή σημαία στην όποια δυσκολία! Σιγά, που δεν θα απολάμβανε το μεγαλείο της κάθε στιγμής! Σιγά που δεν θα αντιμετώπιζε με χιούμορ, με το δικό της καταπληκτικό και καταλυτικό χιούμορ, τα πράγματα!
Κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό, η φιλοσοφία της, ο τρόπος ζωής της. Μιας ζωής ανιδιοτελούς προσφοράς κι αφειδώλευτης αγάπης στην οικογένειά της, στους συγγενείς της, στους ανθρώπους της ανάγκης που χτυπούσαν την πόρτα της, μιας πόρτας πάντα ανοιχτής όπως η καρδιά της. Ανθρωπιά είναι να μοιράζεσαι τη μισή μπουκιά του ψωμιού που έχεις, μ’ αυτόν που δεν έχει καθόλου. Ανθρωπιά είναι να βάζεις κάτω απ’ το μισό κεραμίδι του χαμόσπιτού σου, αυτόν που δεν έχει πού την κεφαλή κλίναι. Ανθρωπιά είναι να λες “έχει ο Θεός” και να το εννοείς.
Χαριτωμένος και χαρούμενος άνθρωπος η θεία μου η Γεωργία που έφυγε στα 90 της χρόνια πριν από 9 μέρες στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Ξεστομάτου ο αποχαιρετισμός μου στο τέλος της εξόδιας ακολουθίας που εψάλη στον Τίμιο Σταυρό, στην εκκλησία του χωριού μας. Γραφτός, κι εντελώς διαφορετικός, σήμερα. Η ίδια παραγγελιά, ωστόσο, στο τέλος. Καλή αντάμωση στη “Μέλλουσα Πόλη”, θεία!
Η αλληλογραφία μας
Μαρία Ζαβιανέλη, υπευθ. Γραφείου Τύπου ΑΝΕΚ, ποιήτρια, Χανιά: Εντονη η αίσθηση της θαλασσινής αλμύρας ενώ διάβαζα την ποιητική σας συλλογή “Οι θαλασσινοί κήποι” (εκδ. “Ραδάμανθυς”) που περιλαμβάνει βραβευμένα ποιήματά σας και τα χρώματα των αρωμάτων σας και τα αρώματα των χρωμάτων σας που “αναδύονται” απ’ τους στίχους σας. Εμεινα ιδιαίτερα στο αφιερωμένο στην Κύπρο ποίημά σας “Για το νησί μου τραγουδώ” απ’ το οποίο παραθέτω κάποιους στίχους: «Για το νησί μου ακόμα θα ελπίζω/ καθώς του ήλιου η αίγλη/ απλώνεται στα ξανθά αρχαία μάρμαρα/ Και η σελήνη σαν μάνα μεθυσμένη/ από οργή ξαγρυπνά/ με προσευχή πάνω από τα μνήματα/ Για το νησί μου προσμένω το δίκιο να ξημερώσει/ το μαύρο πουκάμισο να βγάλω και με βήματα/ γενναία/ μα και λεύτερα το πατρικό μου να ξαναβρώ!/ Τα παιδικά μου χρόνια ν’ ακουμπήσω/ απάνω στη μουριά να θυμηθώ/ σαν ήμουνα παιδί περνούσα τα δυο μου χέρια και το κορμί της χάιδευα». Συμφωνώ μ’ αυτό που γράφετε στο οπισθόφυλλο «ένα καράβι είναι η Ελλάδα μας που αιώνες τώρα ταξιδεύει μέσα στις χαρές και στις πίκρες».
Χανιώτικα νέα (05.04.2016)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ke-ta-kala-dechoumena-ke-ta-kaka-dechoumena/#ixzz44wzsrG2Q
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου