ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Ούκ εν τω πολλώ το ευ

Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλά εν τω ευ το πολύ, μας λέει ένα από τα ρητά των αρχαίων Ελλήνων. Να όμως που ο και εκλεκτός συνεργάτης της εφημερίδας μας αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Χατζηνικολάου επιμένει ως συγγραφέας στην εξαίρεση του κανόνα. Ότι δηλαδή υπάρχει μέσα στο “πολύ” το “ευ”. Με αφορμή την έκδοση του τελευταίου του βιβλίου, “Στα μονοπάτια του πόνου” ο τίτλος του, η παραπάνω σκέψη. Με την έννοια ότι και σ’ αυτό, όπως και στα 20 (!) που προηγήθηκαν, ο τιμηθείς πρόσφατα με το “διεθνές βραβείον και το χρυσούν μετάλλιον” την Ακαδημίας DEL FIORINO της Φλωρεντίας, συγγραφέας μας, πάντα την ποιότητα της γραφής υπηρετεί. Μετά λόγου γνώσεως ως αναγνώστης όλων των βιβλίων του μα και των επιφυλλίδων και των άλλων άρθρων του στην εφημερίδα μας, το γράφω αυτό. Σαν εισαγωγή στην παρουσίαση του νέου του πονήματος που έχει να κάνει με τον ανθρώπινο πόνο. Και για να υπογραμμίσω την αξία του ως συγγραφέως. Ακριβώς γιατί είναι δύσκολη υπόθεση η διατήρηση της ποιότητας της γραφής για ένα πολυγραφότατο, όπως ο π. Ιγνάτιος, συγγραφέα, αφού οι κίνδυνοι, με πρώτα αυτόν της ευκολίας της επανάληψης, που παραμονεύουν να εξαφανίσουν το όποιο υπαρκτό “ευ”, είναι πολλοί. Ευλογημένος ο π. Ιγνάτιος Χατζηνικολάου και γι’ αυτό!

Στα μονοπάτια του πόνου (1)

“Μια δυνατή μαρτυρία του σύγχρονου χριστιανικού παρόντος, ...ένα θαρραλέο παρών στη γεμάτη από φόβους και συμπλέγματα εποχή μας... μια φοινικιά στην έρημο” έγραφα πριν από 36 χρόνια στην εφημερίδα μας (23.9.1973) ότι είναι το “Διάλογος Ψυχής”, το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του π. Ιγνάτιου. Τα ίδια ακριβώς θα μπορούσα να γράψω και για το περί ου ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες τελευταίο βιβλίο του. Μια ζωή στις επάλξεις του χριστιανικού του χρέους, με την γραφίδα ανά χείρας, ο π. Ιγνάτιος Χατζηνικολάου. Πάντα έτοιμος να επικοινωνήσει χρησιμοποιώντας τη γλώσσα συν-κινησιακά σε βαθμό υπέρτατο. Σ’ ένα διάλογο ευαισθησίας μα και ουσίας ταυτόχρονα, κι όχι με έναν από άμβωνος μονόλογο, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι. Το γράψιμο ενός βιβλίου για τον πόνο ήταν ωστόσο γι’ αυτόν, όπως εξομολογητικά γράφει ο ίδιος, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογό του, “μια επιταγή, ένα κάλεσμα της καρδιάς του να επικοινωνήσει, και μ’ αυτό το μέσο, με τις πονεμένες ή μέλλουσες πονεμένες καρδιές ως ομόπονος και κατά συνέπειαν, συμπορευτής τους στα μονοπάτια του πόνου.” Και αν τα ‘χει περπατήσει αυτά τα μονοπάτια στην ιδιωτική του πορεία μα και στον εκκλησιαστικό του βίο ο π. Ιγνάτιος! Κι αν ξέρει τους τριβόλους και τις παγίδες των! Κι αν τα ‘χει διαβεί “κάτω από την κραταιά σκέπη του Θεού, με φόντο το ξέφωτο της αληθινής ευτυχίας!”

Στα μονοπάτια του πόνου (2)
Με τεκμηρίωση, πέραν της προσωπικής του εμπειρίας, θέσεων και προτάσεων, και με την ελπίδα ότι πολλοί θα βρουν κάποια λύση, κάποια παραμυθία, κάποιο λυτρωτικό προσανατολισμό, έγραψε, πάντως, ο π. Ιγνάτιος το τελευταίο του βιβλίο. Όχι μόνο, κατά δήλωσή του, στον πρόλογο πάντως. Ο κάθε αναγνώστης, θρησκευόμενος ή μη, εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει αυτό. “Είμαι σίγουρος ότι έχετε τη δυνατότητα (σ.σ.: να γράψετε ένα βιβλίο για τον πόνο, ένα βιβλίο λυτρωτικό) -μέσα από την εμπειρία σας και ως πνευματικός - απ’ τα όσα έχετε ακούσει από τους πονεμένους αδελφούς και αδελφές όλα αυτά τα χρόνια της ιερατικής σας πορείας”, του είχε γράψει σε επιστολή του, όπως αναφέρει ο ίδιος, ο λογοτέχνης - ποιητής Ευάγγελος Παραμερίτης, ένας σωματικά και ψυχικά πληγωμένος άνθρωπος, στον οποίο εμπιστεύτηκε την πρόθεσή του. Τω όντι την είχε. Και γιατί ο π. Ιγνάτιος πέραν αυτών και της εγνωσμένης συγγραφικής του δεινότητας κατέχει καλώς όχι μόνο τη θεολογία αλλά και την “θύραθεν σοφίαν” και διαθέτει την ικανότητα της τεκμηριωμένης επαγωγικής παρουσίασης...

...Σ’ ευχαριστώ που αφιέρωσες πολύτιμον χρόνον να το μελετήσεις και να γευθείς και να ζήσεις ό,τι έζησε, και ζη ο ταπεινός συγγραφέας του, και χιλιάδες συμπονεμένοι μαζί με άλλους ανθρώπους του πνεύματος και της προσωπικής και επιστημονικής εμπειρίας τους, που αναφέρω κατ’ όνομα στο βιβλίο μου αυτό.
Θα είναι τιμή, χαρά και ευλογία για το ταπεινό μου πρόσωπο, αν κατόρθωσα με το ταπεινό επίσης βιβλίο μου αυτό να έλθω κοντά σου. Να σε κατανοήσω. Να σε συντροφεύσω και να συμπορευθώ μαζί σου στα μονοπάτια του πόνου σου. Εσύ θα το κρίνεις, και σε παρακαλώ άνετα και αντικειμενικά κρίνε το. Θα σου είμαι ευγνώμων. Αν ωφελήθηκες θα εισπράξω την ευφροσύνην του βιώματος ότι συμπερπάτησα μαζί σου. Ότι συνέκλαψα μαζί σου. Ότι συμπροσευχήθηκα μαζί σου. Ένας ταπεινός Κυρηναίος στην συμπορεία μου στον Γολγοθά που είναι και δικός μου Γολγοθάς...

(Από τον Επίλογο του Βιβλίου)


e-mail: Kakatsakis@sch.gr