ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΜΑΖΕΥΕΙ ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ χέρι του ό,τι έμεινε απ? τον ήλιο... Μόνος, γυμνός, ανυπόδητος και πένης, απορημένος και άπορος, με σπασμένο χέρι, ο Ποιητής. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος εν προκειμένω.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ  σήμερα κι είπα να της κάνω ένα μικρό αφιέρωμα, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από απαντήσεις που έδωσα σε μια συνέντευξή μου στο περ. 'Στιγμές' (αρ.   φυλ. 117, Ιούνιος - Ιούλιος 2011) και κλείνοντας μ? ένα σύντομο βιογραφικό του Νικηφόρου Βρεττάκου και με δικούς του στίχους. Και γιατί η φετινή χρονιά είναι αφιερωμένη σ? αυτόν, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του.

ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ήταν που με οδήγησε να ασχοληθώ παιδιόθεν με την ποίηση.  Υποθέτω ότι ήταν η ανάγκη να αποκρυσταλλώσω στον λόγο, σαν όραμα και σαν ακρόαμα και κυρίως σαν ποιητική εικόνα αυτό που τη συγκεκριμένη στιγμή κουβαλούσα μέσα μου σαν δυσβάστακτο βάρος. Εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο, ότι από την πρώτη στιγμή χρησιμοποίησα τη γλώσσα -τον ποιητικό λόγο- στη βασική του κοινωνική αποστολή που είναι η επικοινωνία. Ο ποιητής δεν γράφει, νομίζω, μόνο για τον εαυτό του. Γράφει πρωτίστως για να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες του.

ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ποιητές. Ελληνες και ξένοι. Ο πλέον αγαπημένος μου όμως είναι ο Ομηρος. Επιστρέφω συχνά, σχεδόν καθημερινά στην 'Ιλιάδα' και στην 'Οδύσσεια'. Κυρίως σε ώρες αγρύπνιας. Δεν με απασχολεί αν υπήρξε ή δεν υπήρξε. Μου φτάνουν οι στίχοι του σε μεταφράσεις όπως αυτές των Ν. Καζαντζάκη - Ι.Θ. Κακριδή και Δ.Ν. Μαρωνίτη. Πολλοί βέβαια και οι αγαπημένοι στίχοι, όχι μόνο του Ομήρου. Μένω, ωστόσο, σ? έναν ομηρικό (Ιλιάδα, Ζ, 208) που νομίζω ότι είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ επίκαιρος: 'μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν' (να μην ντροπιάζουμε τη γενιά των προγόνων μας).

Η  ΤΕΧΝΗ και ειδικότερα βέβαια, η ποίηση, σίγουρα δεν μπορεί ν? αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί, όμως, να βοηθήσει τους ανθρώπους ν? αλλάξουν για ν? αλλάξουν αυτοί με τη σειρά τους τον κόσμο. Ακριβώς γιατί ο καλλιτέχνης και ειδικότερα ο ποιητής, είναι από εκείνους που δεν έχουν ξεχάσει ότι οι άνθρωποι είναι σπάνιο είδος στη φύση και στην ιστορία. Με την έννοια αυτή η τέχνη και βέβαια, η ποίηση, όπως και τα γράμματα, μπορούν να βοηθήσουν στον 'εξανθρωπισμό' των ανθρώπων ιδιαίτερα σήμερα που βιώνουμε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση.

ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ένα είδος έκρηξης, μια μαγική στιγμή που ένα παράξενο έμβρυο, που Κύριος οίδε πότε και πώς συνελήφθη, βγαίνει στο φως και ζητά το δικαίωμα της επιβίωσης, που ωστόσο δεν είναι δεδομένη. Η στιγμή αυτή δεν έρχεται σε καμιά περίπτωση κατά παραγγελία, μπορεί πάντως να έρχεται όλο και πιο πυκνά, όταν την προκαλούμε, επιζητώντας την. Και όλο πιο σπάνια, έως και καθόλου, όταν την αγνοούμε, μην ασχολούμενοι με τα μωρά της.

Ο  ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ γεννήθηκε στις Κροκεές της Λακωνίας το 1912 και πέθανε στην Αθήνα το 1991. Ασκησε διάφορα επαγγέλματα. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1940 - 41 και ύστερα στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ. Την περίοδο της δικτατορίας έζησε αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Θεωρείται ως ένας απ? τους κορυφαίους Ελληνες ποιητές με διεθνή καταξίωση. Διακρίνεται για τον βαθύτατο ανθρωπισμό του και την ιδιομορφία των εμπνεύσεών του. Εχει τιμηθεί με δυο πρώτα κρατικά βραβεία και τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Κάποια απ? τα βιβλία του: 'Ηρωική συμφωνία', 'Ο χρόνος και το ποτάμι', 'Το βάθος του κόσμου', 'Διαμαρτυρία', 'Ωδή στον Ηλιο'... 

'Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί./ Μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό,τι έμεινε απ? τον ήλιο/ να σου το στείλω να ντυθείς/ Εμαθα πως κρυώνεις./ Την πράσινή σου φορεσιά να τη φορέσεις τη Λαμπρή./ Θα τρέξουν μ? άνθη τα παιδιά. Θα βγουν τα περιστέρα/ κι η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γιομάτη αγάπη./ Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δέντρο θέλεις./ Μ? ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου./ Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ? ακούς; Να ?ρθείς'.

Το ποίημα 'Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα' του Νικηφόρου Βρεττάκου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

(http://petaxta.blogspot.com)