ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΔΕΝ πέρασα απ’ τη λεγόμενη πλατεία Κλαυθμώνος τις προάλλες που βρέθηκα στην Αθήνα. Εκεί που κάποτε περίσσευαν οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί των απολυμένων και που τώρα, όπως γράφει η ποιήτρια Αναστασία Αλεξάνδρου – Αντύπα, μια άλλη τάξη ανθρώπων ζητά καταφύγιο. Μια απέραντη πλατεία Κλαυθμώνος η πατρίδα μας σήμερα…

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγάλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΔΕΝ πέρασα απ’ τη λεγόμενη πλατεία Κλαυθμώνος τις προάλλες που βρέθηκα στην Αθήνα. Εκεί που κάποτε περίσσευαν οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί των απολυμένων και που τώρα, όπως γράφει η ποιήτρια Αναστασία Αλεξάνδρου – Αντύπα, μια άλλη τάξη ανθρώπων ζητά καταφύγιο. Μια απέραντη πλατεία Κλαυθμώνος η πατρίδα μας σήμερα…

ΘΕΡΙΟ, θεριό που τρέφεται με τις απολύσεις είναι η ανεργία, μου είπε τις προάλλες, μεταξύ των άλλων, σε γενομένη κουβέντα που είχαμε, ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Ζητείται Αϊ-Γιώργης! Ενας Αϊ-Γιώργης που θα σκοτώσει το θεριό και θα ελευθερώσει τη βασιλοπούλα…

ΑΝΟΙΓΩ παρένθεση. “Αγιε μου Γιώργη, αφέντη μου, αργυροκαβαλάρη/ που ’σαι ζωσμένος το σπαθί και τ’ αργυρό κοντάρι/ Στη Χάρη και στη δόξα σου ήρθα ν’ αναθιβάλω/ για το θεριό που σκότωσες τον δράκο τον μεγάλο/”… Οι τέσσερις πρώτοι στίχοι από το τραγούδι του Αϊ-Γιώργη, όπως μου τους είπε ένα βράδυ δίπλα στην παρασιά, θα ’μουν δεν θα ’μουν τεσσάρων χρονών, η μάνα μου. Κλείνω την παρένθεση.

Ο ΜΟΝΟΣ Αϊ-Γιώργης που μπορεί να σκοτώσει τον όποιο δράκο είναι ο λαός, ακούω να μου λέει μια φωνή από μέσα μου. Ο λαός που αποτελείται από συνειδητοποιημένους και υπεύθυνους πολίτες, συμπληρώνει…

ΔΕΝ ΘΑ στηρίξει δημάρχους που προέρχονται από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Υπόθεση εργασίας. Ακόμα κι αν, αν λέω, έχουν αυτοί στον δεύτερο γύρο σαν αντιπάλους των, ακροδεξιούς υποψήφιους; Μεγάλες μπουκιές τρώγε, μεγάλες κουβέντες μην λες…

ΑΕΚΑΡΑ – ΟΜΑΔΑΡΑ! ΑΕΚΑΡΑ  – ΟΜΑΔΑΡΑ! Προπόνηση για τον προσεχή αγώνα που δίνει η ομάδα μας στο πρωτάθλημα Β’ Εθνικής βρήκα χθες να κάνει στην ταράτσα του τον γείτονά μου τον Μήτσο. Στα συνθήματα που θα φωνάζει, παρακολουθώντας την από την τηλεόραση, βεβαίως – βεβαίως.

“ΤΑ ΛΑΘΟΣ σου μηνύματα φτάνουν σαν περιστέρια/ ή μεθυσμένος ήσουνα ή τρέμανε τα χέρια”. Με… στόλισε κατά που μου άνηκε ο πρώτος κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγος μας, ο Ηλίας ο Σταματάκης, μ’ αυτήν του τη μαντινάδα. Την πρώτη φορά που του έστειλα λάθος μήνυμα μου τη χάρισε, τη δεύτερη μου τη χάρισε, την τρίτη όμως… Να ’σαι καλά, Ηλία!

ΑΦΗΣΕ το αυτοκίνητό της μπροστά στο περίπτερο, που ήταν κλειστό, όταν όμως, σε λίγο πήγε να το πάρει ο περιπτεράς ήταν στη θέση του. Χίλια συγγνώμη, νόμιζα πως δεν θα ανοίξετε, του είπε, ενώ είχε γίνει κόκκινη σαν παπαρούνα από τη ντροπή της. Κανένα πρόβλημα, της απάντησε χαμογελώντας αυτός για να συμπληρώσει: Ο δρόμος δεν είναι δικός μου και όλοι είμαστε περαστικοί απ’ αυτόν… Υπάρχει από κάποιον αντίρρηση, ότι όντως είμαστε περαστικοί;

ΟΤΑΝ ο Περικλής, άρρωστος από τον λοιμό (429 π.Χ.) βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση, σχεδόν αναίσθητος, όσοι από τους φίλους του ζούσαν ακόμα κάθονταν κοντά του και απαριθμούσαν τα κατορθώματά του και τα πολλά τρόπαια που είχε στήσει μετά τις νίκες του. Τότε ο Περικλής, που είχε κλειστά τα μάτια του, αλλά άκουγε καθετί που συζητούσαν, τους είπε ότι παραξενεύεται γιατί θυμούνται και επαινούν κατορθώματα στα οποία και η τύχη βοήθησε, αλλά και πολλοί άλλοι στρατηγοί έχουν πετύχει τα ίδια, δεν αναφέρουν όμως το πιο μεγάλο κατόρθωμά του, ότι δηλαδή κανείς από τους Αθηναίους δεν φόρεσε μαύρα εξαιτίας του. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Κάποτε κλαυθμοί και οδυρμοί/ μίσθαρνων απολυμένων/ που απελπισμένα ζητούσαν δουλειά/ από μιαν ανάλγητη πολιτεία./ Τώρα η σίγουρη μονιμότητα/ τους έχει εξαφανίσει από την πλατεία/ με το δύσκολο πρόφερτο όνομα./ Μια άλλη τάξη ανθρώπων/ που δεν κλαιν ούτε γελούν/ τη διεκδικεί./ Ενα καταφύγιο ζητούν μονάχα/ ν’ απλώσουν το κορμί τους τη νύχτα./ Τη μέρα οι περαστικοί αντικρίζουν/ με φρίκη τ’ απλωμένα τους ράκη/ και τα σκουπίδια τους./ Βιαστικοί σπεύδουν ν’ απομακρυνθούν./ Και το άγαλμα στη μέση, πελώριο,/ με τη σοβιετική αισθητική του/ καταφύγιο περιστεριών/ που ασύστολα το κουτσουλούν/ μάταια προσπαθεί να συμφιλιώσει το χάσμα”.
Το ποίημα “Μια πλατεία” της Αναστασίας Αλεξάνδρου – Αντύπα.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (18.10.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petaxta-15/#ixzz2i4SvCTrU