ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΚΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΨΩΜΙ

Πολλές, πάμπολλες κι απανωτές οι “συν-κινήσεις” που ένιωσα με αφορμή την παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής “Oπως το ψωμί”, το περασμένο Σάββατο 5 Μαΐου στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων. Μια απ’ όλες κι αυτή που προέκυψε από ένα γράμμα κι ένα ποίημα, που βρήκα στην τσέπη μου, στον ίδιο φάκελο. Με ημερομηνία 5/5/2018 το γράμμα, με ημερομηνία 15/6/1989 το ποίημα. Και βέβαια απ’ το ίδιο πρόσωπο, μια χωριανή μου που ζει με την οικογένειά της στα Χανιά. Και τα δύο με τόνους και πνεύματα. Και με καλλιγραφικά γράμματα.

Το γράμμα ολόκληρο: «Βαγγέλη, εδιάβασα πριν από λίγο καιρό στα “Χ.Ν.” το ποίημα σου για το ψωμί. Εσυγκινήθηκα, διότι εθυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Η μάνα μου εζύμωνε κάθε Σάββατο για όλη την εβδομάδα. Πάντα έφτιαχνε τρία παραπάνω για τις γειτόνισσες. Μου ‘χει μείνει αξέχαστη η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, κάθε Σάββατο που εγύριζα από το σχολείο. Επειδή ήθελα τα παιδιά μου να γνωρίσουν αυτή τη μυρωδιά, εξεκίνησα να ζυμώνω πριν από δώδεκα (12) χρόνια. Ζυμώνω κάθε εβδομάδα με προζύμι. Είναι πράγματι μαγικό να βλέπεις αυτή τη διαδικασία. Ξεκινάς αποβραδίς με ένα μικρό μπαλάκι ζύμης, και την επόμενη μέρα καταλήγεις να έχεις τρία μυρωδάτα ψωμιά. Με το ποίημα σου, εθυμήθηκα κάτι που είχα γράψει πριν από 30 χρόνια. Το έχω βάλει στον φάκελο, μαζί με την αγάπη μου και την εκτίμηση μου για σένα και την Ευδοκία. “Εμείς φτάσαμε στην κορφή/ αγκομαχώντας/, οι ποιητές είχαν ήδη φτάσει, πετώντας.” Σάββατο 5/5/2018”.

Απόσπασμα από το ποίημα που έχει τίτλο “Τα παιδικά μου χρόνια, είναι γεμάτα μυρωδιές”: “15/6/1989. Η πικάντικη μυρωδιά τ’ αροσμαρή/ απ’ τη γωνιά του κήπου/ Η μυρωδιά του φρεσκοφουρνισμένου ψωμιού πάνω στην ξύλινη τάβλα./ Η μυρωδιά της βροχής και του βρεγμένου χώματος./ Η υγρή μυρωδιά της νύχτας και των αστεριών./ Η μυρωδιά από τα κουρεμένα/ μαλλιά των προβάτων./ Η ζεστή μυρωδιά των υφαντών και του αργαλειού. […] Τώρα -εδώ στην πόλη-/ Νιώθω ότι χάνω σιγά – σιγά/ την αίσθηση της όσφρησης/ Το μόνο που ακούγεται/ είναι η μαύρη μυρωδιά του καυσαερίου/ και η μεταλλική μυρωδιά των αυτοκινήτων./ Δεν μπορεί να αναπνεύσει το μυαλό μου,/ δεν μπορούν να αναπνεύσουν τα μάτια μου./ Ασφυκτιώ!». Ελένη Καπαρουδάκη.

Και βέβαια τηλεφώνησα στην Ελένη, που ειρήσθω εν παρόδω είχαμε να μιλήσουμε πολύν καιρό. Και για να την ευχαριστήσω από καρδιάς για τις νιππιανές μυρωδιές της…

Τα παιδιά της ποίησης

«Οσο υπάρχουνε παιδιά,/ θα γεννιέται ο Χριστός/ Οσο υπάρχουνε πουλιά,/ ο σταυρωμένος Χριστός θα ανασταίνεται». Κι οι στίχοι αυτοί από το ποίημά μου “Τα παιδιά και τα πουλιά (βλ. σελ. 42 της ποιητικής συλλογής “Οταν γίνεις ποίημα” στον νου μου, όταν είδα να με περιμένουν υπομονετικά, για να με χαιρετίσουν στο τέλος της παρουσίασης της ποιητικής μου συλλογής “Όπως το ψωμί”, παιδιά της Ε1 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων. Μου το είχε πει ο δάσκαλός τους ο Βαγγέλης ο Παγωνίδης (απ’ τους διαχρονικούς στυλοβάτες της στήλης “Παιδότοπος”) ότι θα τα φέρει, άλλο όμως να τα βλέπεις εκεί με τους γονείς τους. Για τη… συγκίνηση των συγκινήσεων μιλάμε!

Τα παιδιά και τα πουλιά… Τα παιδιά της ποίησης και η ποίηση των παιδιών… Για τον Δάσκαλο που χάριν των παιδιών υπάρχει, τι να πω! Μόνο ότι περιμένω το τηλεφώνημά του για την ημέρα και την ώρα της επίσκεψής μου στην τάξη του, που υποσχέθηκα…

Χανιώτικα νέα (11 Μαίου 2018)