ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ

Ο ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΙΒΕΤΑΙ ΜΕ ΖΩΟΓΟΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ... ΔΕ ΜΕΤΑΝΟΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΔΕ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ

((Η ομιλία του Γιάννη Ναζλίδη * στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "Όπως το ψωμἰ" του Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη, στο Εκκοκιστήριο Ιδεών Βέροιας , στις 14 Μαίου 2018)

Αν θέλεις να διαβάσεις το Σύμπαν,

ν` ακούσεις τη φωνή του, τα νταούλια του,
πρέπει πρώτα - πρώτα να κρεμάσεις την ενηλικίωσή σου
στην ντουλάπα μαζί και τις εγκυκλοπαίδειές σου
κι έπειτα να τραγουδήσεις το χάρτινο το φεγγαράκι.
Κάτι τέτοιο κάνει ο Κακατσάκης
κοιτώντας τον Ψηλορείτη σιγομουρμουρίζοντας…
… άστρα μη με μαλώνετε που τραγουδώ στη νύχτα…

Ένα μακρόσυρτο τεριρέμ που
ψάλλεται απ` την εφηβική απεραντοσύνη είναι ο Κακατσάκης.

Ένας σημαιοστολισμός στο στήθος μιας περήφανης στιγμής,
που εδρεύει στη σεμνότητα η στην αγαθότητα του ανθρώπου
που πιστεύει στη γονιμότητα της γης και
στα αναπάντητα ερωτήματα του κόσμου.

Ο γιορτασμός των δένδρων που απλώνονται και κατοικούν
στα ανυπότακτα λημέρια του δάσους του Καζαντζάκη,
η ύψωσης των Τιμίων Δώρων στην εκκλησιά που ιερουργεί η Σεμνότητα,
αυτό είναι ο κρητικός από το Νίππος των Χανίων
που φοράει εσώστηθα την ευαισθησία και
την πνευματική πανοπλία της Κρήτης.

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών
Θανάτω θάνατον πατήσας ψέλνει το αγροτόπαιδο
που περισσότερο γοητεύεται από την αλφαβήτα του ουρανού

Ένας που δεν μετανοεί για τις λέξεις που γράφει
λέξεις που δεν μετανοούν που ακολουθούν το μολύβι του.
Δεν τις στέλνει για σπουδές στο εξωτερικό τις λέξεις ο Κακατσάκης.
Καλύτερα εδώ μέσ` τα χωράφια και τον ήλιο,
καλύτερα εδώ στη σπηλιά του ΔΙΑ
καλύτερα εδώ στην άκρη των ακριών,
εδώ που δυνάμεις πεισματικά φυλάγουν την παρθενία του Κόσμου.

Καθόμουν σ` ένα καφενείο μαζί με τον Νίκο το Ξυλούρη το 1975
όταν ήμουν φοιτητής και θυμάμαι που όλουσδιόλου ξαφνικά
καθώς καθόμασταν άρχισε…
Όοοοσοοοο βαααρούννν τα ααα σίδεράααα αμαν άμαννν
Βαααααρουουουννν τα μαύρα ρούχα…

Αυτόν τον στίχο τον έχει διαβασμένο καλά ο Κακατσάκης.
Δέστε την ματιά του!!!.
Μισή είναι μαζί σου και μισή στα μοναστήρια της βαθιάς ύπαρξης.

Υπάρχει μια στιγμή η
μια περίοδος στην ποίηση
πριν αρχίσουν οι λέξεις να κατρακυλούν στο χαρτί.
Ένα ξυπνητήρι που στα καλά καθούμενα σε παρακινεί η σε διατάζει
να πάρεις το μολύβι σου
και να τρέξεις εθελοντικά στο πόλεμο του Αγνώστου.

Αυτή την στιγμή
όπου βαδίζεις ανυποψίαστος σαν ένας φιλήσυχος περιπατητής
και συναντάς ξάφνου μια προκλητική πνευματική ανησυχία.
Είναι αυτό η αρσενική «εγκυμοσύνη»!

Εκεί,
που στα καλά του καθουμένου
αρχίζει ένας απροειδοποίητος όρθρος,
η γενεσιουργός στιγμή
αυτή που δίνει στον Κακατσάκη
το αίσθημα μιας έντονης και απόλυτης απεξάρτησης από την πεζότητα,
για να μεταταγεί
στο τάγμα των ΑΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.
Εκεί που λένε πως κατοικεί
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ
ΤΟ ΑΓΙΟΝ
ΤΟ ΚΥΡΙΟΝ
ΤΟ ΖΩΟΠΟΙΟΝ.

Στην πληθώρα των κατασκηνώσεων των καθημερινών λέξεων
η
καλύτερα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των
αιχμάλωτων πολυχρησιμοποιημένων λέξεων
ο ποιητής παρ` όλο που έχει να κάνει με
ξεψυχισμένες, φθαρμένες και λεηλατημένες λέξεις,
τις παίρνει στην αγκαλιά του, τις περιθάλπει , τις χαϊδεύει,
ως που να ξαναβρούν το κέφι τους και την ζωντάνια τους,
και τότε τις ενθαρρύνει
να ξαναβρούν την τόλμη
να δραπετεύσουν
να αποφυλακισθούν
και να ξεκινήσουν ξανά την σταδιοδρομία τους.

Αυτός είναι ο Κακατσάκης
αυτός που παίζει με το χάος
και αμείβεται με ζωογόνα ερωτηματικά
Ένας δικαστής της ευτελούς πραγματικότητας
αυτοανακηρυσσόμενος
επιτελάρχης της εαρινής επίθεσης
εναντίον της πνευματικής φθοράς

Επειδή πολύ αγάπησε
ο ζητιάνος το ξεροκόμματο του…. γράφει ο Κακατσάκης
το παιδί την δεκάρα του,
ο γύφτος το τσαντίρι του,
και η πόρνη την απόγνωσή της
όταν άφησε η μέρα την τελευταία της πνοή
σταύρωσαν ένα κυκλάμινο
Επειδή πολύ αγάπαγε την ομορφιά.!!!

Ο κουμπαράς του εκκοκκιστηρίου Ιδεών
δέχεται και ενισχύεται σήμερα
από τον ΕΡΑΝΟ των ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
που κηρύσσει το ποιητικό έργο του Βαγγέλη Κακατσάκη.

Πριν χρόνια σε μια συνάντησή μας
μουπε καλημέρα Γιάννη και γω του ανταπάντησα
Να χαρώ εγώωωω….
Του άρεσε πολύ αυτή η έκφραση και
έκτοτε μου το επαναλαμβάνει κάθε φορά που βρισκόμαστε.

Σήμερα όμως θα τον προλάβω. Θα του το πω εγώ.
Να σε χαρώ εγώ Κακατσάκη μου και
οι φίλοι που ήρθαν για να σε τιμήσουν. 


* Γιάννης Ναζλίδης ο ποιητής που ζωγραφίζει και ο ζωγράφος που γράφει ποιήματα. Ο δραπέτης της καθημερινότητας και ο κυνηγός του ονείρου. Ο ιδρυτής μαζί με τη γυναίκα της ζωής του , τη Μαίρη, του ΕΚΚΟΚΚΙΣΤΗΡΙΟΥ ΙΔΕΩΝ στη Βέροια. Δέσαμε από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, πάνε 20 χρόνια, από τότε, Κρητικός εγώ, Πόντιος αυτός. Τιμή και χαρά , μεγάλη τιμή και μεγάλη χαρά, για μένα η φιλοξενία στο ΕΚΚΟΚΚΙΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΤΟΥ! Εκ βαθέων το ευχαριστώ μου και για τη φιλοξενία και βέβαια για τα που είπες, έτσι όπως εσύ αγαπητικά τα είπες για την ποίησή μου, ΝΑ ΣΕ ΧΑΡΩ! Κατάπολλα βέβαια τα ευχαριστώ μου και στην πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα  Μαίρη!