ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ

ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΕΝΑ ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ*
ΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ

Γράφει ο Στ. Γ. Κλώρης

ΓΙΑ την Πρωτομαγιά γράφτηκαν υπέροχα μακροσκελή, χιλιοτραγουδισμένα ποιήματα και στίχοι από μεγάλους ποιητές. Εμείς θα σταθούμε “αγαπησιάρικα” στους λιτούς και όλο νόημα λίγους στίχους του Β.Θ. Κακατσάκη, παρμένους από την τελευταία ποιητική δημιουργία του, με τίτλο “Οπως το ψωμί” (2018). Γράφει (σελ. 17):
«Ενα πρωτομαγιάτικο στεφάνι/ στην πόρτα της πατρίδας.
Οπως τα παλιά./ Επειγόντως!
Χειρότεροι από τους εχθρούς/ που μας περιτριγυρίζουν,
Οι δαίμονες που επιμένουν/ να κυκλοφορούν στις φλέβες μας».
Επειγόντως, λοιπόν, ένα στεφάνι «στην πόρτα της πατρίδας». Στεφάνι καμωμένο από τις έγνοιες μας για σύμπνοια και ομοψυχία όλων μας (πολιτικών και λαού), ώστε, εξουδετερώνοντας τους «δαίμονες που επιμένουν/να κυκλοφορούν στις φλέβες μας» (λαϊκισμό-διχόνοια), να υπερασπιστούμε την πατρίδα. Πριν κι αυτός ο Μάης να μας πληγώσει ανεπανόρθωτα…

* Απόσπασμα από σχόλιο - άρθρο του Στ. Γ. Κ.  ( Σταύρου Καλαιτζόγλου  με τίτλο "Πρωτομαγιάτικο 2018) στην εφημερίδα "Χανιώτικα νέα" (1. 5. 2018). Τον ευχαριστώ πολύ! 

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΟ 2018
Από όλες τις μέρες του χρόνου, δεν ξέρω κάποια άλλη να κουβαλάει τόσους συμβολισμούς, με τόσο χαρούμενες αλλά και τόσο θλιβερές μνήμεςΕΛΛΑΔΑ -Πρωτομαγιά σήμερα: η φύση ήδη φόρεσε τα ομορφότερα ρούχα της, για να μπορέσουν οι λάτρεις της, κυρίως τα παιδιά, να φτιάξουν το καθιερωμένο «μαγιάτικο» στεφάνι. Με ταπεινά χόρτα ή ευώδη άνθη! Τα άνθη του Μαγιού χορταίνουν την όραση με τα ποικίλα χρώματά τους, αλλά και την όσφρηση με τις μεθυστικές ευωδιές τους. Σκεφθείτε μόνο πόσα βότανα ανθίζουν αυτό το μήνα στην Κρήτη, πόσα παραδοσιακά φάρμακα θα γίνουν από τα θαυμάσια βότανά της…

Ο ΜΑΗΣ, από φυσικού του, έχει μια διαδοχή «ομορφάδων», αλλά και αξιομνημόνευτων στιγμών θανάτων. Η ελληνική παροιμία μπορεί να λέει: «Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα», όμως και οι δυo μήνες είναι βαρυφορτωμένοι από θλίψη και αίμα. Η Ιστορία δεν κάνει διάκριση μηνών.

Η ΚΑΘΕ Ανοιξη φέρει και τα αγκάθια της: Ας πούμε, η Πρωτομαγιά ταυτίζεται με τους νεκρούς εργάτες, είναι αιμάτινη και «κόκκινη». Κι όλος ο Μάης έχει «κόκκινες» ιστορίες. Όπως την Καισαριανή (1944), την αιματηρή απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη (1936), τη Γενοκτονία των Ποντίων (1919) από τους Τούρκους, τη Μεγάλη Μάχη της Κρήτης (1941), τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη (1963), αλλά και το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη (Μ. Γλέζος-Απ. Σάντας, 1941) κ.λπ.

ΧΑΝΙΑ – Η πόλη μας, τη μέρα αυτή ακολουθεί τη γενικότερη τάση «εορταστικών» εκδηλώσεων ή συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Η Πρωτομαγιά σημαίνει αγώνες για δουλειά. Δουλειά για όλους. Κάτι που στις μέρες μας είναι όνειρο, όταν η ανεργία παραμένει πάνω από το 20% στον ενεργό πληθυσμό. Γι’ αυτό και οι ποικίλες συγκεντρώσεις, όσο καθιερωμένες κι αν είναι, έχουν την πολυσημία τους που άπτεται πάντα της επικαιρότητας.

ΓΙΑ την Πρωτομαγιά γράφτηκαν υπέροχα μακροσκελή, χιλιοτραγουδισμένα ποιήματα και στίχοι από μεγάλους ποιητές. Εμείς θα σταθούμε “αγαπησιάρικα” στους λιτούς και όλο νόημα λίγους στίχους του Β.Θ. Κακατσάκη, παρμένους από την τελευταία ποιητική δημιουργία του, με τίτλο “Οπως το ψωμί” (2018). Γράφει (σελ. 17):
«Ενα πρωτομαγιάτικο στεφάνι/ στην πόρτα της πατρίδας.
Οπως τα παλιά./ Επειγόντως!
Χειρότεροι από τους εχθρούς/ που μας περιτριγυρίζουν,
Οι δαίμονες που επιμένουν/ να κυκλοφορούν στις φλέβες μας».
Επειγόντως, λοιπόν, ένα στεφάνι «στην πόρτα της πατρίδας». Στεφάνι καμωμένο από τις έγνοιες μας για σύμπνοια και ομοψυχία όλων μας (πολιτικών και λαού), ώστε, εξουδετερώνοντας τους «δαίμονες που επιμένουν/να κυκλοφορούν στις φλέβες μας» (λαϊκισμό-διχόνοια), να υπερασπιστούμε την πατρίδα. Πριν κι αυτός ο Μάης να μας πληγώσει ανεπανόρθωτα…

ΚΟΣΜΟΣ -ΤΟ γεγονός όμως που επισκιάζει σε παγκόσμια επίπεδο το φετινό Μάη, είναι ο περίφημος Μάης του 1968 του οποίου και γιορτάζονται τα Πενηντάχρονα (1968-2018).

Ο ΜΑΗΣ του ’68 είναι ταυτισμένος με τον Κον Μπετίτ, το μεγάλο υποστηρικτή των ελληνικών θέσεων στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όσο ήταν ευρωβουλευτής των Πρασίνων Γερμανών στη διάρκεια των σκληρών πρώτων μνημονίων: Μια φωτογραφία, λοιπόν, του «κόκκινου» Ντανί (Danis le Rouge) -του Ντανιέλ Κον-Μπετίτ (Daniel Cohn-Bendit), βασικού πρωταγωνιστή (αλλά και αποδιοπομπαίου τράγου) του Μάη του ’68, λέει πολλά για τη μοίρα εκείνων που θέλουν να αλλάξουν την πορεία του κόσμου μόνο με το… όνειρο: τον δείχνει να περνάει με μια βαλίτσα στο χέρι, την πύλη του Βραδεμβούργου, διωγμένος απ’ τη Γαλλία του Ντε Γκολ, αμέσως μετά την καταστολή της περίφημης εξέγερσης που παρ’ ολίγο να ρίξει το γκολικό καθεστώς. Η εικόνα φέρνει στο νου, όχι μόνο τη μοναξιά που ακολουθεί τους ονειροπόλους επαναστάτες, αλλά και το πόσο πλούσιες εμπειρίες μπορεί να κρύβει μια τέτοια «βαλίτσα»: ολόκληρη ζωή, μια προσπάθεια ανατροπής ενός καθεστώτος, μια βίαιη καταστολή.

ΚΑΙ η ζωή στην πραγματική ουσία της τι άλο είναι, αν δεν είναι μια συνεχής πάλη; Ενας αγώνας δηλαδή, έστω με τους ανεμόμυλους μιας ουτοπίας, έστω με τους δράκους κάθε εποχής, όπως η τωρινή; Αλλά φαίνεται πως οι dreamers επαναστάτες μας τέλειωσαν νωρίς. Ο ρεαλισμός τους καταπίνει όλους.

(Χανιώτικα νέα , 1.5.2018)