"ΣΑΝ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΦΕΥΓΩ ΠΕΤΑΩ"...
”Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω/ έχω φίλο τον Ηλιο Θεό/ με του αγέρα το νέκταρ μεθάω/ αγκαλιάζω γη κι ουρανό./ Και χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι/ το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά/ στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι/ στο Αιγαίο να δίνω φιλιά./ Λευτεριά στους ανέμους ζητάω/ έχω πάψει να είμαι θνητός/ ανεβαίνω ψηλά κι αγαπάω/ δίχως σώμα χρυσός αετός./ Και χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι/ το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά/ στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι/ στο Αιγαίο να δίνω φιλιά./ Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω/ έχω φίλο τον Ήλιο Θεό/ με του αγέρα το νέκταρ μεθάω/αγκαλιάζω και γη κι ουρανό». Χαιρετισμός διαρκείας στον Κώστα Ηλιάκη “θεωρήθηκε” το υπέροχο τραγούδι “Ο Ηλιος Θεός” (στίχοι Πάρης Μήτσου, μουσική Μιχάλης Νικολούδης) του Βασίλη Σκουλά κι ας είχε κυκλοφορήσει αρκετά χρόνια πριν από τον χαμό του στα γαλάζια νερά του Αιγαίου κατά Κάρπαθο μεριά. Χαιρετισμός διαρκείας μπορεί να θεωρηθεί όμως και για τον μόλις 33 Απριλίων Γιώργο Μπαλταδώρο που “επεσε” πριν από λίγες μέρες “υπέρ πατρίδας” 9 ναυτικά μίλια βορειοανατολικά της Σκύρου, μετά την πτώση του μαχητικού αεροσκάφους, του οποίου ήταν κυβερνήτης. Οπως και για όλους τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας που πιστοί στο “Αιέν υψικρατείν” επιμένουν να μας φυλάττουν τις ουράνιες Θερμοπύλες της πατρίδας… «Ποτέ από το χρέος μη κινούντες» για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Αλεξανδρινού ποιητή.
«Δυστυχώς… αλλος ένας νεκρός πιλότος μας…» έγραψε στον “τοίχο της” στο Βιβλίο των Προσώπων, το γνωστό Φέισμπουκ, μια καλή μου φίλη, με το που κυκλοφόρησε η είδηση για το φευγιό απ’ τη ζωή του 33χρονου Γιώργου Μπαλταδώρου. Ενα απ’ τα πολλά λυπάμαι και το δικό μου. «ΛΥΠΑΜΑΙ γι’ αυτό το λυπάμαι, γι’ αυτό το τόσο, ανίσχυρο τρισύλλαβο ρήμα» το σχόλιό μου. Λυπάμαι, λυπάσαι, λυπάται, λυπούμαστε, λυπάστε, λυπούνται… Σε ενεστώτα χρόνο η κλίση του ρήματος. Δυτικά της λύπης δυο παιδιά που θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα, μια γυνίκα που έχασε τον σύντροφό της, ένας πατέρας και μια μάνα που έχασαν το παιδί τους. Ανατολικά της λύπης το ύστατο χαίρε στον Ηρωα που έπεσε υπέρ πατρίδος… Η ζωή συνεχίζεται. Και με μαντινάδες, κεριά στη μνήμη του, όπως αυτή που έγραψε ο Κωστής ο Λαγουδιανός απ’ το Μεγάλο Κάστρο, συνεχίζεται «Για την τιμή για την πρεπιά ήρωας δαφνοφόρος/ αθάνατος στσ’ αθάνατους ο Γιώργος Μπαλταδώρος».
Επιστρέφω στην επίσημη ανακοίνωση για τον θάνατο του πιλότου που εξέδωσε το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας «Την Πέμπτη 12 Απριλίου 2018 και ώρα 12.15 μονοθέσιο αεροσκάφος Μ 2000-5 της 114Ν/331Μ, στην φάση προσέγγισης για προσγείωση μετά την ολοκλήρωση επιχειρησιακής αποστολής και σε απόσταση εννέα (9) ναυτικά μίλια βορειοανατολικά της Νήσου Σκύρου, προσέκρουσε στη θάλασσα με συνέπεια το θανάσιμο τραυματισμό του κυβερνήτη του αεροσκάφους Σμηναγού (Ι) Γεωργίου Μπαλταδώρου. Συγκροτήθηκε αρμόδια επιτροπή για τη διερεύνηση του δυστυχήματος». Και στο τραγούδι του Βασίλη Σκουλά με το οποίο ξεκίνησα τούτη τη Στάση επιστρέφω. «Σαν το σύννεφο φεύγω, πετάω»…
«Δυστυχώς… αλλος ένας νεκρός πιλότος μας…» έγραψε στον “τοίχο της” στο Βιβλίο των Προσώπων, το γνωστό Φέισμπουκ, μια καλή μου φίλη, με το που κυκλοφόρησε η είδηση για το φευγιό απ’ τη ζωή του 33χρονου Γιώργου Μπαλταδώρου. Ενα απ’ τα πολλά λυπάμαι και το δικό μου. «ΛΥΠΑΜΑΙ γι’ αυτό το λυπάμαι, γι’ αυτό το τόσο, ανίσχυρο τρισύλλαβο ρήμα» το σχόλιό μου. Λυπάμαι, λυπάσαι, λυπάται, λυπούμαστε, λυπάστε, λυπούνται… Σε ενεστώτα χρόνο η κλίση του ρήματος. Δυτικά της λύπης δυο παιδιά που θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα, μια γυνίκα που έχασε τον σύντροφό της, ένας πατέρας και μια μάνα που έχασαν το παιδί τους. Ανατολικά της λύπης το ύστατο χαίρε στον Ηρωα που έπεσε υπέρ πατρίδος… Η ζωή συνεχίζεται. Και με μαντινάδες, κεριά στη μνήμη του, όπως αυτή που έγραψε ο Κωστής ο Λαγουδιανός απ’ το Μεγάλο Κάστρο, συνεχίζεται «Για την τιμή για την πρεπιά ήρωας δαφνοφόρος/ αθάνατος στσ’ αθάνατους ο Γιώργος Μπαλταδώρος».
Επιστρέφω στην επίσημη ανακοίνωση για τον θάνατο του πιλότου που εξέδωσε το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας «Την Πέμπτη 12 Απριλίου 2018 και ώρα 12.15 μονοθέσιο αεροσκάφος Μ 2000-5 της 114Ν/331Μ, στην φάση προσέγγισης για προσγείωση μετά την ολοκλήρωση επιχειρησιακής αποστολής και σε απόσταση εννέα (9) ναυτικά μίλια βορειοανατολικά της Νήσου Σκύρου, προσέκρουσε στη θάλασσα με συνέπεια το θανάσιμο τραυματισμό του κυβερνήτη του αεροσκάφους Σμηναγού (Ι) Γεωργίου Μπαλταδώρου. Συγκροτήθηκε αρμόδια επιτροπή για τη διερεύνηση του δυστυχήματος». Και στο τραγούδι του Βασίλη Σκουλά με το οποίο ξεκίνησα τούτη τη Στάση επιστρέφω. «Σαν το σύννεφο φεύγω, πετάω»…
«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης»
«Oλα στη γη και υπό τον ήλιο αιωνίως είναι ίδια και απαράλαχτα: “Tι το γεγονός; Αυτό το γενησόμενον και τι το πεποιημένον; Αυτό το ποιησόμενον και ουκ έστι παν πρόσφατον υπό τον ήλιον”». «Οποιος προσθέτει πολλή γνώση στον εαυτό του, προσθέτει και πολύ πόνο: “ότι εν πλήθει σοφίας πλήθος γνώσεως, και ο προστιθείς γνώσιν προσθήσει άλγημα”». «Πάνω στη γη βασιλεύει η αδικία. Αυτη κυβερνάει τον κόσμο: “Και έτι είδον υπό τον ήλιον τόπον της κρίσεως, εκεί ο ασεβής, και τόπον του δικαίου, εκεί ο ασεβής”». Κάποια από τα σοβαρά θέματα που θέτει ο Εκκλησιαστής προς εξέταση, διδαχή και εφαρμογή, όπως μεταξύ των άλλων τα επισημαίνει στον πρόλογο του βιβλίου του “Εκκλησιαστής” – ποιητική απόδοση στην ομιλούμενη νεοελληνκή γλώσσα ο και πρώην πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών ποιητής-συγγραφέας και συνεργάτης της εφημερίδας μας, Αυγερινός Θ. Ανδρέου. Η ιδέα, όμως, «που διατρέχει το όλο βιβλίο, όπως ο ίδιος επισημαίνει “είναι η ματαιτότητα των ανθρώπινων πραγμάτων: “ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης””».
Ούτως «χριστιανικά ωφέλιμη και λογοτεχνικά χρήσιμη» όπως ο ίδιος σημειώνεις στον πρόλογό σου, «η τοιαύτη απόδοση του Εκκλησιαστή» Αυγερινέ! Πάντα άξιος, πάντα ωραίος!
Χανιώτικα νέα (17.04.2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου