ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

Παρασκευή της Διακαινησίμου σήμερα και “υποχρεωτική” για μένα η Στάση, μια που είναι η πρώτη μεταπασχαλινή, στο πάλλευκο Αλφα. Στο Αλφα, της Αναγεννήσεως, της Αναμορφώσεως, της Ανανεώσεως, της Ανακαινίσεως, της Αναδημιουργίας, της Αναστάσεως. Στο Αλφα της Ανω Ζωής. Χριστός ανέστη, φίλες και φίλοι!

Της Διακαινησίμου! Ως μία ημέρα θεωρούνται και οι εφτά μέρες της βδομάδας που διανύουμε, η οποία ονομάζεται Διακαινήσιμος, αλλά και Λευκή. Στο γεγονός ότι κατά τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου βαφτίζονταν ομαδικά οι κατηχούμενοι, οπότε άρχιζε η πνευματική ανακαίνισή τους και φορούσαν λευκά ενδύματα οφείλονται οι ονομασίες της. Εβδομάδα τω Σκολώ τη λέγανε οι παλιοί μας. Μέρες Λαμπρής, μέρες χαράς, μέρες Ανάστασης. Για νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες….

«[…] Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως· πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητας. Μηδείς θρηνείτω πενίαν: Εφάνη γαρ η κοινή βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Εσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον Αδην ο κατελθών, εις τον Αδην. Επίκρανεν αυτόν γευσάμενος της σαρκός αυτού […]. Πού σου θάνατε, το κέντρον; Πού σου, Αδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός, και συ καταβέβλησαι. Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι. Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται. Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι. Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμένων εγένετο. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». Αποσπάσματα από τον “κατηχητικό λόγο” του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που “αναγιγνώσκεται υπό του ιερέως” στο τέλος της αναστάσιμης θείας λειτουργίας. «Μηδείς θρηνείτω πενίαν». Τι καλά και ίσχυε απανταχού της γης για όλους τους ανθρώπους, σκόλη, καθημερνή! Η σκέψη που έκαμα ακούγοντας τον παπά Μιχάλη να το λέει στη Μεσοχωριανή Παναγία του Νίππους…

«Της Διακαινησίμου/ Επιστροφή στο πάλλευκο Αλφα/ Της Αναγεννήσεως/ Της Ανανεώσεως/ Της Αναμορφώσεως/ Της Αναδημιουργίας/ Της Αναστάσεως/ Οσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν/ Χριστός ενεδύθημεν…/ Αναστημένοι και Αναστάσιμοι!». Το ποίημα “Της Διακαινησίμου” του γράφοντος (από την ποιητική συλλογή “Οπως το ψωμί”, εκδ. “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά, 2018).

“Σεργιάνισμα στα σοκάκια της Ορθοδοξίας”

Μ’ αρέσει τόσο να τον ακούω να μιλεί, κηρύττονας τον λόγον του Θεού, από την Ωραία Πύλη του Καθεδρικού Ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου Χανίων, στον οποίο είναι εδώ και πολλές δεκαετίες ιερός προϊστάμενος, όσο και να διαβάζω τα βιβλία του και τα δημοσιεύματά του, συχνά-πυκνά, στην εφημερίδα μας. Εχει έναν δικό του, ξεχωριστό τρόπο ο φίλος μου, ο παπα Στυλιανός Θεοδωρογλάκης (περί αυτού ο λόγος) να σεργιανίζει στα σοκάκια της Ορθοδοξίας και να αναδεικνύει τη λάμψη, και την ομορφιά της, τη λάμψη της ομορφιάς της και την ομορφιά της λάμψης της.

”Χαιρεθιανά, παράδοση και ζωή”, “Προσεγγίσεις, παιδαγωγικοί προβληματισμοί”, “Ορθόδοξη παράδοση, θεία Λειτουργία”, “Λόγος Κυρίου”, “Ανάλεκτα, δοκίμια ευθύνης”, “Διάβαση Ζωής και σωτηρίας”, οι τίλοι των έξι (6) πρώτων βιβλίων του εκ Χαιρετιανών Κισάμου ορμώμενου παπα Στυλιανού. “Σεργιάνισμα στα σοκάκια της Ορθοδοξίας” ο τίτλος του 7ου που κυκλοφορήθηκε πριν από λίγους μήνες. Σεργιάνισμα στα σοκάκια της ορθοδοξίας… Καλύπτει όλα τα βιβλία του, όλα τα δημοσιεύματά του, αλλά και όλα τα κηρύγματά του, αυτός ο τίτλος σκέφτομαι, ενώ ετοιμάζομαι ν’ αρχίσω το διάβασμα του… Να σ’ έχει γερό για πολλά χρόνια ο Θεός, παπά – Στυλιανέ!

Χανιώτικα νέα (13.04.2018)