Δωσίλογοι και τάγματα Ασφαλείας
Αναφορα και στους Σουμπεραίους
Με αφορμή το δημοσίευμα των “Χ.Ν.”πριν από λίγες ημέρες με τίτλο “Ατιμώρητοι οι Δωσίλογοι στην Ελλάδα”, θα κάνουμε μια μικρή αναφορά στην επικρατούσα τότε κατάσταση ενώ θα αναφερθούμε και στα Τάγματα Ασφαλείας.
Δεείτε περισσότερα... ΑΝΑΣΚΑΛΕΥΟΝΤΑΣ
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Δωσίλογοι και τάγματα Ασφαλείας
Αναφορα και στους Σουμπεραίους
Λένε ότι την ιστορία τη γράφουν οι δυνατοί. Είναι μια πραγματικότητα που κυρίως σε παλαιότερες εποχές επέβαλε την άποψη που δεν χωρούσε αμφισβήτηση κυρίως επειδή τα μέσα προπαγάνδας είχαν στα χέρια τους όλα εκείνα τα στοιχεία που κατά το δοκούν χρησιμοποιούσαν προς όφελός τους όπως ήταν φυσικό.
Σταδιακά όλη αυτή η κατάσταση άλλαξε -σε πολλές περιπτώσεις- και κυρίως αναφορικά με τα γεγονότα των τελευταίων 7-8 δεκαετιών, ιστορικοί μελετητές ανασκαλεύοντας και διερευνώντας επιχειρούν να τοποθετήσουν τα πράγματα σε μια όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη βάση έτσι ώστε πλέον να έχουμε μια όσο το δυνατόν πληρέστερη-σφαιρική άποψη που περιλαμβάνει και την πλευρά των… ηττημένων.
Αξιόπιστη πηγή είναι ο Τύπος της εποχής όταν αυτός λειτουργεί με αποκλειστικό γνώμονα την ενημέρωση και μόνον.
Ενα τέτοιο γεγονός είναι π.χ. οι δίκες των δωσιλόγων που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μας!
Με αφορμή το δημοσίευμα των “Χ.Ν.”πριν από λίγες ημέρες με τίτλο “Ατιμώρητοι οι Δωσίλογοι στην Ελλάδα”, θα κάνουμε μια μικρή αναφορά στην επικρατούσα τότε κατάσταση ενώ θα αναφερθούμε και στα Τάγματα Ασφαλείας.
Πάμπολλες ήταν εκείνη την εποχή οι περιπτώσεις των δωσιλόγων που κάποιοι από αυτούς οδηγήθηκαν στην Δικαιοσύνη που όμως στις πλείστες περιπτώσεις και για διάφορους λόγους ήταν ιδιάιτερα ελαστική μαζί τους.
Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που ο λαός μη αποδεχόμενος την ετυμηγορία… πήρε τον νόμο στα χέρια του… Κάτι ανάλογο αλλά σε πολύ μεγαλύτερη έκταση ίσχυσε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Οσον αφορά στα Τάγματα Ασφαλείας, είχαν συγκροτηθεί από την κατοχική κυβέρνηση της Ελλάδος, την περίοδο της γερμανικής κατοχής στη χώρα μας, υπό την ανοχή των Γερμανών και έδρασαν στην ηπειρωτική Ελλάδα (απαρτιζόταν δε από Ελληνες που “συνέδραμαν” το έργο του στρατού κατοχής με ποικίλες” δράσεις).
Παρενθετικά αναφέρουμε ότι εδώ στην Κρήτη κάτι “αντίστοιχο” με τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν οι λεγόμενοι “Σουμπερίτες” που έδρασαν και στη Μακεδονία και είχαν πάρει το όνομά τους από τον Γερμανό Φριτς Σούμπερτ ο οποίος είχε συγκροτήσει την ομάδα η οποία διέπραξε απίστευτης φρίκης εγκλήματα κατά των… συμπατριωτών των.
Η Ιστορία έχει γράψει αναρίθμητες σελίδες και συνεχίζει να γράφει και για τις δύο περιπτώσεις ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι κυρίως η ηπειρωτική Ελλάδα “διχάστηκε” κατά τρόπο που οι όποιες ενέργειες από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα -εκείνη την εποχή- ακόμη και σήμερα έχουν αντίκτυπο ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες.
Το μεγάλο, δύσκολο και λίαν “οδυνηρό” για τη χώρα σημερινό θέμα σίγουρα δεν μπορεί καν να “ανοίξει” από τούτο τον χώρο…
Είναι ωστόσο καλό να δούμε μια άποψη που… αλιεύσαμε από την εφημερίδα “Παρατηρητής” που δημοσιεύθηκε πριν από 53 περίπου χρόνια ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου και αναφέρεται στην σκέψη της τότε Κυβέρνησης να επαναφέρει τα Τάγματα Ασφαλείας(!). Καταθέτουμε λοιπόν την αντίθετη άποψη της αρθρογράφου Αλέκας Μαρκογιαννάκη που στη στήλη “ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ” που διατηρούσε, είχε γράψει το κείμενο με τίτλο: “ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ”.
H συγκεκριμένη άποψη στο πρωτοσέλιδο του “Παρατηρητή” έχει βαρύνουσα σημασία μιας και στην εποχή της δημοσίευσής της (λίγα χρόνια μετά το τέλος του β’ Παγκοσμίου πολέμου αλλά και του οδυνηρού εμφυλίου) με νωπές τις μνήμες από όσα βίωσε η χώρα, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την αλήθεια που ήταν άλλωστε κοινώς αποδεκτή. Π.χ. δεν υπήρχε αμφισβήτηση για το γεγονός πως στελέχη των Ταγμάτων Ασφαλείας είχαν ασχοληθεί με την πολιτική και κάποια από αυτά είχαν βρεθεί και σε κυβερνητικές θέσεις.
Σημείωνε τότε η Αλέκα Μαρκογιαννάκη: «Ακόμη δεν έχομε κλείσει τις πληγές που μας άνοιξε ο πόλεμος των Γερμανών. Ακόμη αιμορραγεί το σώμα της Ελλάδος. Ακόμη οι μαυροφορεμένες μάνες κλαίνε σε νωπούς τάφους. Ακόμη τα ορφανά δεν επουλώθηκαν από τον πόνο της ορφάνιας. Και όλοι μας θέλαμε μιά ηρεμία, μια ασφάλεια, μια ζωή με σιγουριά που να μας δίνη την λησμονιά της κατοχής και την ικανοποίηση, ότι όσοι σκοτώθηκαν και υπέφεραν, κάτι έδωσαν. Μα ποιος θα δώση την σιγουριά; Μιά κυβερνητική απόφασις ανεστάτωσε τον λαό. Η ίδρυσις των Ταγμάτων Ασφαλείας. Δεν επρόκειτο ν’ ασχοληθώ με θέμα τέτοιο. Μα όμως πιστεύω, ότι, όποιος βλέπει το κακό και δεν το φωνάζει δυνατά, γίνεται κι αυτός συνεργός. Δεν κρίνω την Κυβέρνησι. Ούτε τις διαταγές της.[…] Κρίνω αυτές τις λέξεις. Τάγματα Ασφαλείας. Ακούγονται παράξενα και σε μένα, όπως και σ’ όλους τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν τα ες-ες των Γερμανών. Θυμίζουν στρατιωτικά μέτρα που ελάμβαναν οι Γερμανοί, για ν’ αντιμετωπίσουν την αντίστασιν του εχθρού των, του Έλληνος. Εμείς όμως τί χρειαζόμαστε; Έχομεν εμπόλεμο κατάστασιν ή εμφύλιο σπαραγμό; Τί φοβάται το κράτος μας; Για την Δημόσια τάξι και ασφάλεια έχομε την Χωροφυλακή και την Αστυνομία Πόλεων. Δυσπιστούν οι αρχές προς τα σώματα αυτά; Και γιατί; Δύναμις 1500 ανδρών[…] είναι έτοιμη να σκορπίση τον πανικό στο λαό κατευθυνόμενη σύμφωνα με τις προσωπικές αντιλήψεις ωρισμένων, μας μεταφέρουν ψυχολογικά στην Κατοχική περίοδο. Η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ πνιγηρή. Ισχυρίζονται ότι τα Τάγματα Ασφαλείας θα διαλύουν τις λαϊκές συγκεντρώσεις, για τις οποίες παίρνουν και ειδικά μαθήματα. Όμως γιατί; Τόσο τεράστια επικίνδυνη είναι η φωνή του λαού;».
Η υπογράφουσα συνεχίζει το κείμενό της διατυπώνοντας εκτός άλλων και τη θέση της ότι ένας ηγέτης που προέρχεται από τον λαό δεν έχει «δικαιοδοσία να στρέφη όπλα εναντίον του», ενώ καταλήγει: «Δεν θέλομε Τάγματα Ασφαλείας, γιατί σιγά-σιγά δεν θ’ αργήση να γίνουν και στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Κάποτε σκεφθήτε και τον λαό. […]Μην ξαναφέρνετε τον τρόμο της κατοχής».
Τελειώνοντας το σημερινό κείμενο θεωρήσαμε σημαντικό να παραθέσουμε δύο ακόμη στοιχεία:
α) τον όρκο που έδιναν όσοι υπηρετούσαν στα Τάγματα Ασφαλείας που είναι ο εξής: «Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ»
και β) ένα σημείο από το βιβλίο του Αδόλφου Χίτλερ “Ο αγών μου” στο οποίο αναφέρεται «στον τρόπο που σκεφτόταν να επιβάλλει την κυριαρχία του στις κατεχόμενες χώρες» όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Νίκου Κ. Καρκάνη “Οι δοσίλογοι της Κατοχής – Δίκες παρωδία: ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες”, από το οποίο παραθέτουμε και τα γραφόμενα του Α. Χίτλερ: «ο νικητής, αν είναι έξυπνος, θα εμπιστευτεί σε πρόσωπα της εθνικότητας του ηττημένου λαού, που δεν έχουν ούτε χαρακτήρα, ούτε τιμή, τον ρόλο του δεσμοφύλακα, διότι γνωρίζει ότι τα πρόσωπα αυτά θα τον βοηθήσουν στο έργο της ολοκληρωτικής υποδούλωσης των συμπατριωτών τους κατά ένα τρόπο πολύ σκληρότερο και πιό ανοικτίρμονα, από εκείνον που θα μεταχειρίζονταν ένα οποιοδήποτε ξένο κτήνος».
Σταδιακά όλη αυτή η κατάσταση άλλαξε -σε πολλές περιπτώσεις- και κυρίως αναφορικά με τα γεγονότα των τελευταίων 7-8 δεκαετιών, ιστορικοί μελετητές ανασκαλεύοντας και διερευνώντας επιχειρούν να τοποθετήσουν τα πράγματα σε μια όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη βάση έτσι ώστε πλέον να έχουμε μια όσο το δυνατόν πληρέστερη-σφαιρική άποψη που περιλαμβάνει και την πλευρά των… ηττημένων.
Αξιόπιστη πηγή είναι ο Τύπος της εποχής όταν αυτός λειτουργεί με αποκλειστικό γνώμονα την ενημέρωση και μόνον.
Ενα τέτοιο γεγονός είναι π.χ. οι δίκες των δωσιλόγων που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μας!
Με αφορμή το δημοσίευμα των “Χ.Ν.”πριν από λίγες ημέρες με τίτλο “Ατιμώρητοι οι Δωσίλογοι στην Ελλάδα”, θα κάνουμε μια μικρή αναφορά στην επικρατούσα τότε κατάσταση ενώ θα αναφερθούμε και στα Τάγματα Ασφαλείας.
Πάμπολλες ήταν εκείνη την εποχή οι περιπτώσεις των δωσιλόγων που κάποιοι από αυτούς οδηγήθηκαν στην Δικαιοσύνη που όμως στις πλείστες περιπτώσεις και για διάφορους λόγους ήταν ιδιάιτερα ελαστική μαζί τους.
Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που ο λαός μη αποδεχόμενος την ετυμηγορία… πήρε τον νόμο στα χέρια του… Κάτι ανάλογο αλλά σε πολύ μεγαλύτερη έκταση ίσχυσε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Οσον αφορά στα Τάγματα Ασφαλείας, είχαν συγκροτηθεί από την κατοχική κυβέρνηση της Ελλάδος, την περίοδο της γερμανικής κατοχής στη χώρα μας, υπό την ανοχή των Γερμανών και έδρασαν στην ηπειρωτική Ελλάδα (απαρτιζόταν δε από Ελληνες που “συνέδραμαν” το έργο του στρατού κατοχής με ποικίλες” δράσεις).
Παρενθετικά αναφέρουμε ότι εδώ στην Κρήτη κάτι “αντίστοιχο” με τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν οι λεγόμενοι “Σουμπερίτες” που έδρασαν και στη Μακεδονία και είχαν πάρει το όνομά τους από τον Γερμανό Φριτς Σούμπερτ ο οποίος είχε συγκροτήσει την ομάδα η οποία διέπραξε απίστευτης φρίκης εγκλήματα κατά των… συμπατριωτών των.
Η Ιστορία έχει γράψει αναρίθμητες σελίδες και συνεχίζει να γράφει και για τις δύο περιπτώσεις ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι κυρίως η ηπειρωτική Ελλάδα “διχάστηκε” κατά τρόπο που οι όποιες ενέργειες από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα -εκείνη την εποχή- ακόμη και σήμερα έχουν αντίκτυπο ιδιαίτερα στις μικρές κοινωνίες.
Το μεγάλο, δύσκολο και λίαν “οδυνηρό” για τη χώρα σημερινό θέμα σίγουρα δεν μπορεί καν να “ανοίξει” από τούτο τον χώρο…
Είναι ωστόσο καλό να δούμε μια άποψη που… αλιεύσαμε από την εφημερίδα “Παρατηρητής” που δημοσιεύθηκε πριν από 53 περίπου χρόνια ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου και αναφέρεται στην σκέψη της τότε Κυβέρνησης να επαναφέρει τα Τάγματα Ασφαλείας(!). Καταθέτουμε λοιπόν την αντίθετη άποψη της αρθρογράφου Αλέκας Μαρκογιαννάκη που στη στήλη “ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ” που διατηρούσε, είχε γράψει το κείμενο με τίτλο: “ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ”.
H συγκεκριμένη άποψη στο πρωτοσέλιδο του “Παρατηρητή” έχει βαρύνουσα σημασία μιας και στην εποχή της δημοσίευσής της (λίγα χρόνια μετά το τέλος του β’ Παγκοσμίου πολέμου αλλά και του οδυνηρού εμφυλίου) με νωπές τις μνήμες από όσα βίωσε η χώρα, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την αλήθεια που ήταν άλλωστε κοινώς αποδεκτή. Π.χ. δεν υπήρχε αμφισβήτηση για το γεγονός πως στελέχη των Ταγμάτων Ασφαλείας είχαν ασχοληθεί με την πολιτική και κάποια από αυτά είχαν βρεθεί και σε κυβερνητικές θέσεις.
Σημείωνε τότε η Αλέκα Μαρκογιαννάκη: «Ακόμη δεν έχομε κλείσει τις πληγές που μας άνοιξε ο πόλεμος των Γερμανών. Ακόμη αιμορραγεί το σώμα της Ελλάδος. Ακόμη οι μαυροφορεμένες μάνες κλαίνε σε νωπούς τάφους. Ακόμη τα ορφανά δεν επουλώθηκαν από τον πόνο της ορφάνιας. Και όλοι μας θέλαμε μιά ηρεμία, μια ασφάλεια, μια ζωή με σιγουριά που να μας δίνη την λησμονιά της κατοχής και την ικανοποίηση, ότι όσοι σκοτώθηκαν και υπέφεραν, κάτι έδωσαν. Μα ποιος θα δώση την σιγουριά; Μιά κυβερνητική απόφασις ανεστάτωσε τον λαό. Η ίδρυσις των Ταγμάτων Ασφαλείας. Δεν επρόκειτο ν’ ασχοληθώ με θέμα τέτοιο. Μα όμως πιστεύω, ότι, όποιος βλέπει το κακό και δεν το φωνάζει δυνατά, γίνεται κι αυτός συνεργός. Δεν κρίνω την Κυβέρνησι. Ούτε τις διαταγές της.[…] Κρίνω αυτές τις λέξεις. Τάγματα Ασφαλείας. Ακούγονται παράξενα και σε μένα, όπως και σ’ όλους τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν τα ες-ες των Γερμανών. Θυμίζουν στρατιωτικά μέτρα που ελάμβαναν οι Γερμανοί, για ν’ αντιμετωπίσουν την αντίστασιν του εχθρού των, του Έλληνος. Εμείς όμως τί χρειαζόμαστε; Έχομεν εμπόλεμο κατάστασιν ή εμφύλιο σπαραγμό; Τί φοβάται το κράτος μας; Για την Δημόσια τάξι και ασφάλεια έχομε την Χωροφυλακή και την Αστυνομία Πόλεων. Δυσπιστούν οι αρχές προς τα σώματα αυτά; Και γιατί; Δύναμις 1500 ανδρών[…] είναι έτοιμη να σκορπίση τον πανικό στο λαό κατευθυνόμενη σύμφωνα με τις προσωπικές αντιλήψεις ωρισμένων, μας μεταφέρουν ψυχολογικά στην Κατοχική περίοδο. Η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ πνιγηρή. Ισχυρίζονται ότι τα Τάγματα Ασφαλείας θα διαλύουν τις λαϊκές συγκεντρώσεις, για τις οποίες παίρνουν και ειδικά μαθήματα. Όμως γιατί; Τόσο τεράστια επικίνδυνη είναι η φωνή του λαού;».
Η υπογράφουσα συνεχίζει το κείμενό της διατυπώνοντας εκτός άλλων και τη θέση της ότι ένας ηγέτης που προέρχεται από τον λαό δεν έχει «δικαιοδοσία να στρέφη όπλα εναντίον του», ενώ καταλήγει: «Δεν θέλομε Τάγματα Ασφαλείας, γιατί σιγά-σιγά δεν θ’ αργήση να γίνουν και στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Κάποτε σκεφθήτε και τον λαό. […]Μην ξαναφέρνετε τον τρόμο της κατοχής».
Τελειώνοντας το σημερινό κείμενο θεωρήσαμε σημαντικό να παραθέσουμε δύο ακόμη στοιχεία:
α) τον όρκο που έδιναν όσοι υπηρετούσαν στα Τάγματα Ασφαλείας που είναι ο εξής: «Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ»
και β) ένα σημείο από το βιβλίο του Αδόλφου Χίτλερ “Ο αγών μου” στο οποίο αναφέρεται «στον τρόπο που σκεφτόταν να επιβάλλει την κυριαρχία του στις κατεχόμενες χώρες» όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Νίκου Κ. Καρκάνη “Οι δοσίλογοι της Κατοχής – Δίκες παρωδία: ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες”, από το οποίο παραθέτουμε και τα γραφόμενα του Α. Χίτλερ: «ο νικητής, αν είναι έξυπνος, θα εμπιστευτεί σε πρόσωπα της εθνικότητας του ηττημένου λαού, που δεν έχουν ούτε χαρακτήρα, ούτε τιμή, τον ρόλο του δεσμοφύλακα, διότι γνωρίζει ότι τα πρόσωπα αυτά θα τον βοηθήσουν στο έργο της ολοκληρωτικής υποδούλωσης των συμπατριωτών τους κατά ένα τρόπο πολύ σκληρότερο και πιό ανοικτίρμονα, από εκείνον που θα μεταχειρίζονταν ένα οποιοδήποτε ξένο κτήνος».
Χανιώτικα νέα (12.06.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/dosilogi-ke-tagmata-asfalias/#ixzz3cq16mXoK
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου