ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Ενα τηλεφώνημα...

'Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δω και λειώνω.
Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε
τα τρένα που 'ναι στο σταθμό που πάνε'.

Αυτοί οι στίχοι του Γιώργου Σκούρτη που έχει μελοποιήσει ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήρθαν στον νου μόλις έκλεισα το τηλέφωνο...! Είπαμε πολλά, με την καλή μου φίλη! Και μετά... είπαμε σχεδόν όλα όσα συζητιούνται τούτες τις ημέρες στη χώρα μας! Οχι πως το επιδιώξαμε -κανείς από τους δυο μας- αλλά σχεδόν πάντοτε, όποτε μιλάς με κάποιον που δεν τα ’χετε πει για πολύ καιρό, καταλήγετε στο θέμα της κρίσης!
Κάποιες φορές  σκέφτομαι πως ακόμη χειρότερο από την ίδια την οικονομική κρίση, είναι να συζητάς γι’ αυτήν! Είναι σαν να της δίνεις το δικαίωμα
-δικαίωμα που δεν το ’χει- να κυριαρχήσει ακόμη περισσότερο μες στη ζωή σου...
Από την άλλη, δεν υπάρχει πια λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, να προσποιούμαστε πως δεν συμβαίνει τίποτα!
Πώς εξάλλου θα μπορούσε να μου αποκρύψει η φίλη μου την κατάσταση που βιώνει! Ζει πλέον μόνη στην Αθήνα με το μοναχοπαίδι τους και ο άντρας της βρίσκεται στο εξωτερικό για δουλειά!
'Πάλι καλά, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα τα πράγματα. Ζούμε από τον Ιούνιο σε αυτήν την απόσταση και κυρίως η δυσκολία είναι για το παιδί που δεν βλέπει τον πατέρα της, αλλά δόξα τω Θεώ...'.
Οντως, τα πράγματα, όπως μου εξήγησε, θα μπορούσαν να είναι χειρότερα! Να αναγκαστούν να ξεσπιτωθούν και οι δύο και να αφήσουν το παιδί στους παππούδες του στο χωριό..., να βιώσουν το 'σκληρό πρόσωπο' της μετανάστευσης, όπως παλαιότερες γενιές Ελλήνων των δεκαετιών του ’50 και ’60!
Συμφώνησα μαζί της! Πάντα τα πράγματα, οι καταστάσεις θα μπορούσαν να είναι χειρότερα! Εμείς όμως καταταγόμαστε σε εκείνους που το ποτήρι το βλέπουν μισογεμάτο κι αυτό μας βοηθά!

Χανιώτικα νέα (18.01.2012)