ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail:nek@haniotika-nea.gr

Αύγουστος ήταν και θυμούμαι...
Αύγουστος ήταν και θυμούμαι...
Μια σφαίρα στο στόμα, μια σφαίρα στο λαιμό, μια σφαίρα στην κοιλιά...
"Παιδιά τον σκοτώσανε", "παιδιά τον σκοτώσανε" η φωνή που... έτρεχε κρατώντας την κάμερα...
14 Αυγούστου 1996, Δερύνεια, ώρα 2:20 μ.μ.
...Αύγουστος ήταν και θυμούμαι, την οργή μου, μπροστά από την οθόνη της TV. Θυμάμαι πως έκλαψα, θυμάμαι να ανατριχιάζω όπως τον έβλεπα με το τσιγάρο στα χείλη, μαυροφορεμένο, μουσάτο να προσπαθεί μες στο λιοπύρι να ανέβει στον ιστό! Να κατεβάσει τη σημαία των άλλων! Εκείνων που λίγο αργότερα θα τον ξάπλωναν κάτω με τρεις σφαίρες, νεκρό στη ρίζα του ιστού της σημαίας που συνέχιζε να κυματίζει, που συνεχίζει να κυματίζει!
...Αύγουστος 2009, τι σημασία να ’χει για ’μας το όνομα Σολωμός Σολωμού, τι σημασία το όνομα του Τάσσου Ισαάκ;
Περάσαν και τα χρόνια, 13 πια...
και πια δεν έχει σημασία!
Κι αν έχει, τι έγινε; Τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλαξε; Και τι πρόκειται να αλλάξει; Εκείνοι είναι οι ήρωες και ’μεις συνεχίζουμε να ζούμε! Κι οι δικοί τους ακόμη ψάχνουν το "γιατί"! Ψύλλους στ’ άχερα!
Αύγουστος ήτανε... θυμάμαι, θυμούμαι, θυμώνω...
Τον λέω το θυμό, μα δεν τον δείχνω!
...Να μια μικρή διαφορά μας! Ο Τάσσος είχε τρέξει να ελευθερώσει ένα φίλο του που τον βάραγαν οι τούρκοι, κι οι τούρκοι τον σκοτώσανε! Ο Σολωμός, έτρεξε ξεγλιστρώντας από τους "Ειρηνευτές" να σκαρφαλώσει τον ιστό, να κατεβάσει την σημαία "σύμβολο της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, προσπαθώντας να εφαρμόσει μόνος του τα ΔΙΚΑΙΑ ψηφίσματα του Ο.Η.Ε που απαιτούν αποχώρηση του τουρκικού στρατού και των εποίκων από την Κύπρο"!
Κι εγώ;
Εμένα μ’ έμαθαν να μη δείχνω το θυμό μου, ούτε να τον λέω φωναχτά γιατί "έτσι χάνω μου λένε το δίκιο μου".
Κι εγώ που περιμένω χρόνια να δικαιωθώ! Κι αν το πίστευα στην αρχή τώρα πια γνωρίζω... πως αφελής ήμουν που το περίμενα!
Δεν θα υπάρξει δικαίωση, όπως δεν υπήρξε για τόσα και τόσα άλλα...;
Δεν ξέρω τι άλλο να πω, δεν μ’ αφήνουν να πράξω έτσι όπως θα ’θελα! Για να μη θιχτούν οι φονιάδες, για να μην θιχτούν οι ειρηνευτές...!
Απλά "θυμούμαι"! Κάθε Αύγουστο... Και ντρέπομαι που μόνο, αυτό κάνω!
Υ.Γ. Κι είναι πολλά ακόμα που θα ’θελα να πω. Αντί αυτών αφήνω μερικούς στίχους του Νίκου Γρίτση από το τραγούδι που γράφτηκε τότε για τον Σολωμού (η μουσική είναι του Στέλιου Ρόκου).
Εσύ κρεμόσουν στον ιστό/ γι' αυτού του κόσμου το σωστό
κι ενώ εγώ, εγώ είχα παγώσει,/ αυτό το κόκκινο πανί/ που σου 'χε γίνει εμμονή/ ήταν γραφτό από καιρό να σε σκοτώσει.
Μέσα στου κόσμου την οργή/ μία απέλπιδα κραυγή/ θα σε σκοτώσουν είπε "φύγε ρε μαλάκα"/ μα εσύ είχες ήδη αφορμή να παραδώσεις μια ψυχή/ που με το θάνατο γουστάριζε την πλάκα.
Έλληνα μάγκα σερνικέ,/ όλου του κόσμου πανικέ,
μόνο μια σφαίρα θα σε κάνει να λυγίσεις./ Έλληνα μάγκα σερνικέ,/ όλου του κόσμου πανικέ,/ και με το αίμα σου το χώμα θα ποτίσεις.
Αυτό το χώμα, αυτή η γη,/ είκοσι δυό χρόνων πληγή,
θα σε σκεπάσει φίλε από δω και πέρα./ Μα θα 'ρθει κάποτε η στιγμή,/ του χάρτη να χαθεί η ρωγμή,/ ό,τι ονειρεύτηκες θα γίνει κάποια μέρα.

>> τυπώστε αυτό το άρθρο