«Κι οι δάσκαλοι μας έσκυψαν ντροπιασμένοι,/ και τα Εγχειρίδια έσκυψαν ντροπιασμένα/ κ’ οι δασκάλοι μας τρέμουν τώρα πια,/ και τα Εγχειρίδια τρέμουν τώρα πια/ όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος».
Από το ποίημα 'Χωρίς τίτλο' του Κώστα Μόντη.
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'ΘΑΛΑΣΣΑ που τους έφερες, πάρ’ τους και γύρνα πίσω/ κι όσο και να σε μίσησα θα σε ξαναγαπήσω'. Ενα από τα πολλά ποιήματα που έγραψε ο Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης για την τούρκικη εισβολή στο νησί του. Ηταν 20 Ιουλίου 1974. Σαν σήμερα...
ΕΙΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ψηλά εκεί/ είν’ εκκλησιά ερημική/ το σήμαντρό της δεν χτυπά/ δεν έχει ψάλτη ούτε παπά... Και οι στίχοι αυτοί από ένα παλιό παιδικό ποίημα, έρχονται στο μυαλό μου σήμερα που γιορτάζει ο Προφήτης Ηλίας. Δεν μπορεί παρά ’ναι του Προφήτη Ηλία, του Αϊ- Λια, τούτη η ερημική εκκλησία 'εις το βουνό ψηλά εκεί', σκέφτηκα όταν το πρωτάκουσα.
Ο,ΤΙ ΗΤΑΝ ο Δίας και ο Ηλιος - Απόλλωνας για τους αρχαίους Ελληνες, έγινε ο Αϊ-Λιας για τους μεταγενέστερους. Αυτός είναι ο Αγιος, μας λέει η λαϊκή παράδοση, που ρυθμίζει τη βροχή, τη βροντή και τον κεραυνό. Και βέβαια αυτός, λόγω ονόματος, που 'ανεβάζει' το λάδι στην ελιά. Ενας εκχρισθιανισθείς ειδωλολάτρης είναι ο Ελληνας, όπως έχει γράψει και ο Pernot!
KATAΣΒΕΣΤΗΚΕ η πυρκαγιά στα Εννιά Χωριά, δεν μπορούμε, όμως να πούμε τέλος καλό, όλα καλά. Τεράστιες οι ζημιές. Ωστόσο, δόξα τω Θεώ, τα χειρότερα απεφεύχθησαν. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Φύλακες γρηγορείτε! Το καλοκαίρι είναι πίσω...
ΤΑ ΦΩΝΗΕΝΤΑ είναι εφτά και φωνάζουν δυνατά. Τα σύμφωνα είναι δεκαεφτά και ακούγονται σιγά. Σαράντα χρόνια δάσκαλος αυτά μάθαινα στους μαθητές μου. Χαμένος ανάμεσα στους φθόγγους και στα γράμματα ακούω να λένε πως ήμουν. Πέντε είναι τα φωνήεντα και πέντε τα σύμφωνα, λέει. Περίοδος εκπτώσεων και για την ελληνική γλώσσα; Από τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο ο μονόλογος.
ΑΝΤΕ ΝΑ τελειώσει ο Ιούλης, να κάνουμε ένα διάλειμμα 15 ημερών από τους γάμους και τις βαφτίσεις, λόγω Δεκαπενταύγουστου! Κούνια που μας κούναγε! Γεμάτο, ξετρουλιαχτό, θα ’ναι το δεκαπενθήμερο από κάθε είδους εκδηλώσεις των τοπικών Πολιτιστικών Συλλόγων και των 'απανταχού' που επιστρέφουν στη γενέθλια γη.
ΣΤΟ... ΠΙΤΣΙ φιτίλι μπορεί να κάνει μαντινάδα και μάλιστα επί παντός επιστητού ο Ηλίας ο Σταματάκης (Χρόνια πολλά και καλά, Ηλία για τη γιορτή σου!) Για το ράλλυ Αιγαίου η τελευταία: Φίλοι μας θαλασσόλυκοι μπήκανε στο λιμάνι/ κι εμείς τσ’ υποδεχτήκαμε μ’ αγάπη μάνι - μάνι.
Ο ΑΪ ΛΙΑΣ ήτανε ναύτης κι επειδή έπαθε πολλά απ’ τη θάλασσα και πολλές φορές κινδύνεψε να πνιγεί, βαρέθηκε τα ταξίδια κι αποφάσισε να πάει να μείνει σε μέρος που δεν ξέρουν τι είναι θάλασσα και καράβια. Προχωρούσε, λοιπόν, κρατώντας ένα κουπί στον ώμο του και ρωτούσε τι είναι αυτό που κρατάει. Οσο του έλεγαν 'κουπί' εκείνος προχωρούσε ακόμα πιο ψηλά, ωσότου έφτασε στην κορφή του βουνού. Εκεί σαν ρώτησε πάλι του απάντησαν 'ξύλο'. Τότε κατάλαβε πως δεν έχουν ιδέα από θάλασσα και πλεούμενα. Ετσι έμεινε μαζί τους. Από το βιβλίο 'Λαογραφικό Ημερολόγιο' της Αικατερίνης Τσοτάκου - Καρβέλη.
«Κι οι δάσκαλοι μας έσκυψαν ντροπιασμένοι,/ και τα Εγχειρίδια έσκυψαν ντροπιασμένα/ κ’ οι δασκάλοι μας τρέμουν τώρα πια,/ και τα Εγχειρίδια τρέμουν τώρα πια/ όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος».
Από το ποίημα 'Χωρίς τίτλο' του Κώστα Μόντη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου