ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Πάω Καρύδι! Στο μοναδικό μοναστήρι του Αποκόρωνα. Μοναδικό και με την έννοια ότι είναι το μόνο μοναστήρι της 'Αρχοντοεπαρχίας μας'και με την έννοια ότι στον σπάνιας ομορφιάς τόπο που βρίσκεται ξαστερώνει ο νους σου κι αναγαλλιάζει η καρδιά σου.

Πάμε Καρύδι

Πάω Καρύδι! Στο μοναδικό μοναστήρι του Αποκόρωνα. Μοναδικό και με την έννοια ότι είναι το μόνο μοναστήρι της 'Αρχοντοεπαρχίας μας', για να θυμηθώ τον φίλο λυράρη Ανδρέα Λιλικάκη και με την έννοια ότι στον σπάνιας ομορφιάς τόπο που βρίσκεται ξαστερώνει ο νους σου κι αναγαλλιάζει η καρδιά σου. Τι κι αν έχω πάει δεκάδες φορές! Αυτή τη φορά πηγαίνω μέρα μεσημέρι, όντας στο γραφείο μου. Να ’ναι καλά τα παιδιά της Α’ τάξης του Γυμνασίου Βάμου (του πάλαι ποτέ αλλά και νυν και αεί ένδοξου Γυμνασίου Βάμου, μην ξεχνιόμαστε), που έχοντας σε ρόλο εμψυχωτή τη δασκάλα τους στην Πληροφορική, την Καλυβιανή Ειρήνη Καλαϊτζάκη, έφτιαξαν ένα υπέροχο βιντεάκι με τίτλο 'Καρύδι, το δικό μας μοναστήρι' και το έβγαλαν στο Διαδίκτυο. 'Είναι απλό γιατί τα παιδιά ήταν μικρά μόλις Α’ Γυμνασίου, συμμετείχαν όμως σε συνέντευξη, φωτογράφιση, ηχογράφηση, μουσική, κανονικοί δημοσιογράφοι', μου έγραψε η Ειρήνη, στέλνοντάς μου το. Είναι υπέροχο, διαπιστώνω με το που αρχίζω να το βλέπω και αφήνομαι στην ξενάγηση, στον χρόνο και στους χώρους. Από ιδρύσεώς του επί Ενετοκρατίας μέχρι και σήμερα που ξαναβρήκε τη ζωή του με τον ερχομό του π. Δωρόθεου Χαροκοπάκη απ’ την Πλάκα και ανακαινίστηκε χάρις στον έφορο Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Λιτσαρδιανό Μιχάλη Ανδριανάκη. Στην έπαυλη του Ενετού Αρχοντα, επί των ερειπίων, στη μεγάλη αυλή, στο Καθολικό που είναι στ’ όνομα του Αϊ Γιώργη, στη δεσπόζουσα καρυδιά, στα γύρω κελιά, στο λιοτρίβι με τα τόξα... Ανυπόφορη σήμερα προπάντων το μεσημέρι, η ζέστη, λέει το μετεωρολογικό δελτίο.
Εγώ όμως αισθάνομαι δροσιά. Εκτός από οβγοράδα στο Καρύδι, που βρίσκεται 'Στον ίσκιο της Μαδάρας', για να θυμηθώ τον τίτλο του πρώτου βιβλίου που έγραψε ο αξέχαστος Βρυσιανός Νίκος Αγγελής, έχει μια αερινάδα άλλο πράγμα!
Πάμε Καρύδι! Με ξεναγούς τα παιδιά!

Ο αέρας δεν σκοτώνει τα πουλιά

Χρόνια τώρα, κινείται, από συρματοπλέγματα, προσπαθώντας μάταια, να απεγκλωβιστεί, με τα ολόχρυσα κατάστικτα φτερά απ’ τα Εγκαύματα που άφησε ο Ηλιος πάνω τους στην αναζήτηση της Αλήθειας, στην αναζήτηση του Δίκαιου', κατά δήλωσή της. Για τη γνωστή τοις πάσι ξεχωριστή ζωγράφο Μαρία Ορφανουδάκη, που επιμένει να ζει δημιουργώντας και να δημιουργεί ζώντας, εδώ και πολλά χρόνια στην αρχαία Απτέρα, ο λόγος.
Με αφορμή ένα μήνυμα που μου έστειλε μέσω Διαδικτύου τις προάλλες. 'Με σβήσανε ακόμα και από τον χάρτη... και να ήθελα να ψηφίσω δεν υπάρχω πουθενά γραμμένη', μου γράφει και σαν συνέχεια ενός τηλεφωνήματός μας, λίγο μετά της εκλογές της 6ης Μαΐου. 'Πρέπει, όμως, να γνωρίζουν ότι ο αέρας δεν σκοτώνει τα πουλιά', συμπληρώνει αμέσως μετά. Πουλί ελεύθερο μια ζωή Μαρία. Μια χρυσαετίνα, που παίρνοντας δύναμη απ’ τον ήλιο που στραφταλίζει στα νερά του κόλπου της Σούδας, επιμένει να ζει και να δημιουργεί.
Μια χρυσαετίνα που βρήκε απόσκιο στους βράχους της Αρχαίας Απτέρας για να στέλνει διαρκή κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι, στο Ακρωτήρι, που φιλοξενεί τις βάσεις του θανάτου. Εκαστος εφ’ ω ετάχθη, η Μαρία της Ειρήνης απ’ τη μια μεριά, τα όπλα του πολέμου απ’ την άλλη...

Ας μην την ξεχάσουμε ποτέ...

'Δείτε αυτή την κυρία. Ας μην την ξεχάσουμε ποτέ'... Ο τίτλος ενός κειμένου που κυκλοφορεί ευρύτατα στο Διαδίκτυο και το οποίο μου έστειλε προ ημερών, ο και καλός φίλος, πρόεδρος της Ενωσης Πνευματικών Δημιουργών του Νομού μας Δημήτρης Νικολακάκης. 'Ο κόσμος δεν έγινε τώρα κακός... πάντα ήταν' και 'Το βραβείο δεν το παίρνει πάντα αυτός που το αξίζει', οι υπότιτλοι αυτού του κειμένου που αναφέρεται στην Ιρένα Σέντλερ και το οποίο το διάβασα με πολύ ενδιαφέρον. Αντιγράφω: 'Πρόσφατα πέθανε μια 98χρονη κυρία που την έλεγαν Ιρένα. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ιρένα εργαζόταν στο γκέτο της Βαρσοβίας ως ειδική υδραυλικός υπονόμων. Είχε όμως κι έναν απώτερο σκοπό. Ούσα Γερμανίδα ήξερε ποια ήταν τα σχέδια των ναζί για τους Εβραίους. Η Ιρένα έβγαζε λαθραία βρέφη τοποθετώντας τα στον πάτο της εργαλειοθήκης της ή σ’ έναν σάκο από λινάτσα που είχε στην καρότσα του φορτηγού της για τα μεγαλύτερα παιδιά. Ακόμα, είχε έναν σκύλο στην καρότσα, που τον είχε εκπαιδεύσει να γαβγίζει όταν οι ναζί φαντάροι της άνοιγαν να μπει ή να βγει από το γκέτο. Οι φαντάροι, φυσικά, δεν ήθελαν πάρε δώσε με τον σκύλο, ενώ το γάβγισμά του κάλυπτε τους θορύβους - ήχους που έκαναν τα βρέφη παιδιά!
Στο διάστημα που το έκανε αυτό, κατάφερε να φυγαδεύσει και να σώσει 2.500 παιδιά και βρέφη. Συνελήφθη και οι ναζί τη χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα και της έσπασαν και τα χέρια και τα πόδια.
Η Ιρένα κράτησε ένα αρχείο με τα ονόματα των παιδιών που είχε διασώσει και το φύλαξε σ’ ένα γυάλινο βάζο που έθαψε κάτω από ένα δέντρο στην αυλή της. Μετά τον πόλεμο, προσπάθησε να εντοπίσει όσους γονείς είχαν επιζήσει και επανένωσε τις οικογένειες. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πεθάνει στους θαλάμους αερίων. Τα παιδιά αυτών, τα βοήθησε να τακτοποιηθούν σε θετές οικογένειες ή να υιοθετηθούν. Το 2007, η Ιρένα προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Δεν επελέγη. Ο πρόεδρος Ομπάμα το είχε κερδίσει έναν χρόνο πριν γίνει πρόεδρος για την εργασία του ως «οργανωτής κοινότητας» για το ACORN... και ο Αλ Γκορ το κέρδισε το 2007, για ένα φιλμ σχετικά με την υπερθέρμανση της γης'...
Να προωθηθεί το μήνυμα αυτό, στη μνήμη της, αλλά και στη μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ζητείται απ’ τους παραλήπτες του, εγώ απλά το δημοσιεύω στη στήλη...

Χανιώτικα νέα (02.06.2012)