Ιστορικός ερευνητής δεν γεννιέται κανείς, γίνεται κυρίως με τη δική του προσπάθεια! Και συγγραφέας δεν γεννιέται κανείς, γίνεται. Πάλι χάρις τη δική του προσπάθεια. Οπως την άγνωστή μου πριν λίγο καιρό απ’ τους Κάμπους των Κεραμειών Ευαγγελία Νικολακάκη - Μανιουδάκη.
Η περίπτωση μιας συγγραφέως (1)
Οταν μεγάλωσαν τα παιδιά της κι έφυγαν για σπουδές (αρχιτέκτων μηχανικός η μεγάλη κόρη, φαρμακοποιός η δεύτερη και πολιτικός μηχανικός ο γιος, σήμερα), ξεκίνησε κι αυτή, κατά δήλωσή της, το δικό της όμορφο ταξίδι, ένα ταξίδι που κράτησε 20 ολόκληρα χρόνια, στα ιστορικά βιβλία. Κληρονομιά απ’ τη μητέρα της, που ήξερε να λέει ολόκληρο τον 'Ερωτόκριτο', η αγάπη για το διάβασμα, όπως και η ευαισθησία για τα παθήματα των ανθρώπων στους πολέμους. Και βέβαια οι διηγήσεις του πατέρα της, που είχε υπηρετήσει στρατιώτης στη Μικρά Ασία κι είχε ζήσει τη συμφορά. Ποτέ δεν είναι αργά, σκεφτόταν, ενώ το ένα βιβλίο συμπλήρωνε το άλλο κι αυτή άρχισε να κρατάει σημειώσεις για όσα την ενδιέφεραν. 'Κατ’ οίκον', αλλά κυρίως στο Ιστορικό Αρχείο Χανίων, όπου, λέει, βρήκε έναν ολόκληρο θησαυρό. Αρχισε, λοιπόν, πάντα κατά δήλωσή της, να ταξινομεί, να βυθίζεται βαθιά στον χρόνο και στην ιστορία, να ψάχνει για βιογραφίες αγωνιστών, να προσπαθεί, να αποκρυπτογραφεί χειρόγραφες επιστολές. Ατέλειωτες ώρες πάνω από τα έγγραφα αυτά. Σιγά - σιγά τα γράμματα 'μαλάκωναν' και μια - μια οι λέξεις φανέρωναν τα μυστικά τους. Ωστόσο, τα χρόνια αυτά συναντούσε πολλούς ανθρώπους που πολέμησαν και κατέγραφε τις ιστορίες τους... Ιστορικός ερευνητής δεν γεννιέται κανείς, γίνεται κυρίως με τη δική του προσπάθεια! Και συγγραφέας δεν γεννιέται κανείς, γίνεται. Πάλι χάρις τη δική του προσπάθεια. Οπως την άγνωστή μου πριν λίγο καιρό απ’ τους Κάμπους των Κεραμειών Ευαγγελία Νικολακάκη - Μανιουδάκη που άφησε κληρονομιά, κατ’ αρχήν στα παιδιά και στα εγγόνια της, το 678 μεγάλου σχήματος σελίδων βιβλίο της, με τίτλο 'Οι εραστές της Λευτεριάς' (Χανιά 2011). Λέω κατ’ αρχήν γιατί όλοι ανεξαιρέτως έχουμε 'μοιράσι' απ’ το βιβλίο αυτό. Εξ αδιανεμήτου ο πλούτος που μας αφήνει η κυρία Ευαγγελία, που γεννήθηκε το 1936, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στους Κάμπους και το εξατάξιο Γυμνάσιο Θηλέων Χανίων και ευτύχησε να έχει στη ζωή της σύντροφο τον γνωστό επιπλοποιό, αληθινό καλλιτέχνη στα έπιπλα, Λευτέρη Μανιουδάκη...
Σημείωση: Τα στοιχεία είναι από τον επίλογο του βιβλίου.
Η περίπτωση μιας συγγραφέως (2)
Στη μνήμη του αδελφού της Νίκου Δ. Νικολακάκη, που με τον θάνατό του, δεν μπόρεσε, όπως γράφει, ποτέ να συμβιβαστεί (έφυγε απ’ τη ζωή ξαφνικά ένα μεσημέρι στα 21 του χρόνια), αφιερώνει το βιβλίο της 'Οι εραστές της Λευτεριάς', την επιμέλεια της έκδοσης του οποίου είχε η φιλόλογος Αριάδνη Παπιδάκη, η κυρία Ευαγγελία. 'Το βιβλίο αυτό καρπός έρευνας και μόχθου δεκαετιών σε ιστορικά αρχεία, σεντούκια αγωνιστών, με τα ημερολόγια και τα έγγραφά τους αποτελεί μια λαμπρή σελίδα των αγώνων του λαού των Κάμπων και των γειτονικών χωριών [...] και μπορεί να χαρακτηρισθεί ως σπονδή στην ιστορία', είπε μεταξύ των άλλων παρουσιάζοντάς το πέρυσι (24 Αυγούστου) στους Κάμπους σε μια εντυπωσιακή σε συμμετοχή κόσμου εκδήλωση στους Κάμπους, ο γνωστός παιδαγωγός και ιστορικός ερευνητής δρ Νίκος Πετρουλάκης. Ανθό της αγάπης της για τους Κάμπους, τα Κεραμειά, μα και γενικότερα για την Κρήτη, έναν ανθό που έγινε εύχυμος καρπός μεταδοτικής γνώσης, μετά από μια πολύχρονη, πολύμοχθη και ιδιαίτερα επίμονη προσπάθεια, το χαρακτηρίζω εγώ, καταθέτοντας τον θαυμασμό μου. Μόνο αυτή η λέξη, η λέξη 'θαυμασμός' δηλαδή, μπορεί νομίζω να εκφράσει τη συνισταμένη των σκέψεων που έκανα και των συναισθημάτων που ένιωσα περιδιαβάζοντας τις σελίδες του και παρακολουθώντας τους αποκαλυπτικούς διαλόγους της συγγραφέως με τους γνωστούς και τους πολλούς άγνωστους και ξεχασμένους εραστές της λευτεριάς. Καλή συνέχεια, κυρία Ευαγγελία!
Της κυρίας Ευμορφίας
Την ομορφιά του τόπου μας ανταμώνω να σισιλίζει στο πιο φωτεινό διαμέρισμα της μνήμης, κάθε φορά που ακούω να γίνεται λόγος για τη Βαφιανή συγγραφέα Ευμορφία Μπουντουράκη - Βαγιάκη. Σαν μια πολύκλωνη, πολύκλαδη και πολύσκιωτη βελανιδιά που μ’ απαντήχνει κάθε φορά που πηγαίνω από το Νίππος στον Βαφέ, στην κόψη των δύο χωριών, τη βλέπω. Σαν τη λιγυρά φωνή μιας ποταμίδας, φωλεμένη σε μια λυγιά του Λιμνοπήγαδου, την ακούω. Σαν μια απ’ τις καντουνάδες που έβαλαν οι παλαιοί των παλαιών μας σ’ ένα απ’ τα σπίτια της Κούρτσας την ακουμπώ. Σαν τη δόξα της Κρυονερίδας, έτσι όπως βρίσκει απόσκιο στα κλαδιά των γύρω κυπαρισσιών την ψυχανεμίζομαι... Ετσι άρχισα την παρουσίαση του προτελευταίου βιβλίου της Ευμορφίας Μπουντουράκη - Βαγιάκη 'Οι αετοί της Ρίζας' (19.8.2007). Ετσι θα άρχιζα και την παρουσίαση του νέου, του τελευταίου, 6ου κατά σειρά, βιβλίου της 'Εθελοντές και Φιλέλληνες στις Κρητικές επαναστάσεις', που μόλις κυκλοφορήθηκε. Την ξέρω καλά την κυρία Ευμορφία. Μια ζωή με την τοπική ιστορία, την ιστορία του χωριού της, μα και γενικότερα με την ιστορία της Κρήτης τη θυμούμαι ν’ ασχολείται. Με περίσσια αγάπη, με πολλή γνώση και με μόνη αμοιβή την ηθική ικανοποίηση να βγάζει απ’ την αφάνεια των αιώνων πρόσωπα, γεγονότα και πράγματα και να τα φέρνει στο φως. Εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης και για λογαριασμό όλων μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου